Αρκετοί πιστοί αψήφησαν τα περιοριστικά μέτρα λόγω του ιού και προσήλθαν να γιορτάσουν την Ανάσταση Εκείνου κατά την παράδοση της ορθόδοξης χριστιανικής μας πίστης, φυσικά φορώντας μάσκα...
Ωστόσο, ορισμένοι παρέμειναν έξω και από τον αύλιο χώρο της εκκλησίας μπροστά στο κηπάριο με τις προτομές των ηρώων του 21 Αφων Μητσαίων...
Όπως κάθε
χρόνο τέτοια μέρα και φέτος με την Ανάσταση του Χριστού μας
μακάριοι - απόλυτα ευτυχισμένοι, είναι
αυτοί, που βιώνουνε
«το μήνυμα της Ανάστασης, όπου ο θάνατος
πατείται θανάτω»…
Πάντως στα μάτια των περισσότερων
παραβρισκόμενων, μέσα από τις μάσκες που φορούσαν όλοι, μπορούσαμε να
διακρίνουμε τον πόθο και την Ελπίδα να γιορτάσουμε την διπλή Ανάσταση: - την
μια του Κυρίου μας με την «Ανάσταση» στις ψυχές μας και αυτή της
ελευθερίας μας από την απειλή της μάστιγας του θανατηφόρου ιού!
Μακάρι αυτό να συμβεί, να
έρθουμε στην κανονικότητα και αυτή τη φορά με τις φοβερές έμπειρές που
αποκτήσαμε με την οικονομική και υγειονομική κρίση, να αναθεωρήσουμε πολλές
αρνητικές αντιλήψεις και πρακτικές στη ζωή μας …
... κ. δήμαρχε, όταν δεν έχετε τον τρόπο να περάσετε στους δημότες τα μηνύματα - και σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο - της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Θεανθρώπου, αδειάζετε 13.000 ευρώ περεταίρω από τον δημοτικό κορβανά για την καύση βεγγαλικών για την εκδήλωση με το κάψιμο του Γιούδα…
Και όλα αυτά, στην φτηνιάρικη αντίληψη, να παρέχετε στους ανέμελους (!) πολίτες «άρτον και θεάματα»... στο πλαίσιο του δικού σας φαίνεσται και του εντυπωσιασμού…
Οι ευχές μου για
την Ανάσταση του Χριστού μας είναι βασισμένες στη χριστιανική ρήση του ποιητή -
«όποιου του μέλλει
Ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!»
Το αναφέρει και στο πιο
κάτω κείμενο που έχουμε αναρτήσει από το βιβλίο του
ο Γιάννης Σπετσιώτης.
Το blog και ο διαχειριστής του, θα βιώσει και φέτος όπως κάθε
χρόνο τέτοιες μέρες με το πιο δυνατό αίσθημα, το χαρμόσυνο γεγονός της
Ανάστασης του Κυρίου, γιατί όλο το χρόνο ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά, επειδή
κάποιοι... ντόπιοι... «Ιουδαίοι», προσπαθούν να μας σπιλώσουν και να μας
συκοφαντήσουν, (πάγια τακτική τους άλλωστε) μάταια όμως, γιατί η αλήθεια και
μάλιστα η αποδεδειγμένη δεν σπιλώνεται... Δεν συκοφαντείται! Απλώς,
διώκεται προσωρινά, ανεβαίνει το δικό της «Γολγοθά», αλλά στη συνέχεια τελικά,
Ανασταίνεται...
Λίγες ώρες απομένουν για να ξημερώσει η καινούργια μέρα που δεν θα θυμίζει
σε τίποτα την προηγούμενη. Χαρμόσυνες πρωινές καμπανοκρουσίες θα αναγγείλουν
την Πρώτη Ανάσταση, όπως ο λαός ονομάζει την κάθοδο του Ιησού στον
Άδη. Το «μέγα σφόδρα λίθο» που μ’ αυτόν σφραγίστηκε ο τάφος του
Ιησού θα τον δούμε «αποκεκυλισμένο». Συντρίμμια θα είναι οι
σιδερένιοι μοχλοί και διαλυμένα τα κλειδιά των χάλκινων πυλών του Άδη, για τα
οποία μίλησε ο προφήτης Ησαΐας και ο Ψαλμωδός. Ο Θεός «θα καταλύσει
την εξουσία του», θα απελευθερώσει τους δεσμώτες του και θα φέρει την
ελπίδα και το φως της ζωής.
Τις μωβ βιολέτες, τις πασχαλιές και την πένθιμη φτέρη θα αντικαταστήσουν οι
ανθοί της νεραντζιάς και της πορτοκαλιάς, τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά. Στις
εισόδους του ναού οι κορδέλες θα έχουν αναστάσιμους χρωματισμούς. Με κόκκινα
και άσπρα χρώματα θα ντυθεί η Αγία Τράπεζα. Στον ιστό του
Ταξιαρχιού θα κυματίζει η ελληνική σημαία και η σημαία της Ανάστασης του
Ιησού, προμήνυμα και της δικής μας ανάστασης…
Στην εκκλησία θα αρχίσει το γιορτινό «επιστέγασμα» των κατανυκτικών
ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας.
Θυμάμαι τον παπα-Μιχάλη το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου, όταν «έμπαινα» στο
ιερό, ντυμένο στα ολόλευκα, τ΄ανοιξιάτικα άμφιά του, που θα φορούσε στο εξής
κάθε Κυριακή και μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη. Φάνταζαν όμορφα κι εντυπωσιακά
στα παιδικά μου μάτια! Ήταν στολισμένα με τετράγωνα σε τρία διαφορετικά μεγέθη
που διακρίνονταν πάνω στο ύφασμα, όπως ακριβώς τα υδατογραφήματα πάνω στο
χαρτί. Στεκόταν ορθός, στ’ αριστερά, δίπλα από την αγία Πρόθεση, τυλίγοντας
«επιμελώς» σε ολόλευκα, παραλληλόγραμμα χαρτάκια τα υψώματα, που είχε βγάλει με
«χειρουργική ακρίβεια» από τα πρόσφορα, «τα προσκόμιδα», όπως τα λέμε. Τα είχαν
φέρει οι πιστοί πρωί πρωί, πριν ακόμα χτυπήσουν οι καμπάνες, τυλιγμένα σε
λινές, κεντητές πετσέτες για να τα «διαβάσει» και να τους δώσει στη συνέχεια,
μετά τη θεία κοινωνία, το ύψωμα μαζί και το αντίδωρο.
Αξεπέραστος στην οργάνωση της λειτουργικής ζωής, ο αλησμόνητος ιερέας!
Έδινε με την ψαλμωδία του, τα άμφια που φορούσε, ακόμα και με τον ιδιαίτερο
τρόπο που χτυπούσε τις καμπάνες, το βαθύ νόημα και τη… βαρύτητα της Ημέρας!
Οι ψάλτες με «ταλαιπωρημένους λαιμούς» από τις καθημερινές πολύωρες
ακολουθίες έψελναν τους πρώτους αναστάσιμους ύμνους σε χαμηλές βάσεις. Η φωνή
τους κουρασμένη, κάποιες φορές βραχνή. Προσπαθούσαν να τη μαλακώσουν με
καραμέλες ευκάλυπτου ή τις πράσινες, του λαιμού, όπως τις
λέγαμε στην Ερμιόνη.
«Ανάστα ο Θεός κρίνον την γην!», αναφωνούσε ο ιερέας διατρέχοντας με
γρήγορο βηματισμό το κεντρικό κλίτος του ναού και σκορπίζοντας δεξιά και
αριστερά κλωνάρια με λεμονανθούς που ευωδίαζαν. Οι πιστοί, σε κλίμα χαράς και
συγκίνησης, με υψωμένα χέρια τ’ άρπαζαν στον αέρα, ενώ οι ψάλτες επαναλάμβαναν
πανηγυρικά το νικητήριο παιάνα!
Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, έπαιρναν την αγία μετάδοση πολλά
παιδιά που συνοδεύονταν από τους γονείς τους φορώντας καμαρωτά τα λευκά,
ολοκαίνουργια παπούτσια, δώρο της «νουνάς». Ακόμα μεταλάμβαναν ασθενείς και
ηλικιωμένα άτομα, που αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν τη μεταμεσονύχτια
ακολουθία της Λαμπρής.
Μετά την εκκλησία, οι Ερμιονίτες κατέβαιναν στα μαγαζιά στο Λιμάνι και στις
μικρές πλατείες του Ταξιάρχη και της Παναγίας, για να κάνουν τα τελευταία ψώνια
τους, κυρίως φαγώσιμα.
O χρόνος
που απέμενε για το χαροποιό γεγονός φάνταζε ατελείωτος σε μικρούς και μεγάλους.
Οι ώρες κυλούσαν αργά, βασανιστικά, γεμίζοντάς τους με ανυπομονησία και λαχτάρα. τις
δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο οι έντονες και γαργαλιστικές μυρουδιές από τις
κουζίνες «που είχαν πάρει φωτιά» κι «έσπαζαν τις μύτες». Oι περισσότεροι αντιστέκονταν στους «γευστικούς πειρασμούς», όσο
προ-κλητικοί κι αν ήταν, γιατί αυτή η μέρα «απαιτεί να περιμένουν...».
Επιθυμούσαν να ακούσουν πρώτα το ελπιδοφόρο σάλπισμα του ουρανού που σε
λίγο θα ηχούσε! Να πληροφορηθούν το θαύμα της Ανάστασης και να το δουν
ανταμωμένο με την άνοιξη που εκείνη την ώρα είχε το γενικό πρόσταγμα πάνω στη
φύση που αναγεννιόταν! Να γεμίσουν το νου και την καρδιά τους από οιστρήλατους
λόγους και ήχους φωτισμένων υμνωδών και μελωδών! Να προετοιμάσουν την ψυχή
τους, με τις εικόνες των λέξεων, των χρωμάτων, των αρωμάτων, των ήχων που
μυστηριακά δρώντας τη συγκλόνιζαν, να ζήσει την Ανάσταση Εκείνου αλλά και την
προσωπική της ανάσταση! Στη νύχτα που ερχόταν ήθελαν να βρουν τη δική τους
σωτηρία, να ζήσουν τη δική τους κάθαρση, γνωρίζοντας ότι «όποιου του μέλλει ανάσταση, το Γολγοθά ανεβαίνει!».20
-Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα τούτη τη μέρα! σκέφτομαι…
«Ανάστα
ο Θεός κρίνων την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι».
Το
θριαμβευτικό αυτό προκείμενο, το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι
ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον
θάνατο, μαζί με την αναπαράσταση του μεγάλου σεισμού ( Ύμνος
- Σήμερον ο Άδης στένων βοά!) αντήχησαν σε όλους τους
ιερούς ναούς.
Το
μαύρα υφάσματα που κάλυπταν τις ιερές εικόνες, σύμβολα του πένθους, έπεσαν,
προμηνύοντας πώς οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την Ανάσταση του Χριστού
συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση».
Ο
Χριστός με την θέλησή του, έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς!!!
Όπως κάθε χρόνο και φέτος τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής το βράδυ έψαλλε η χορωδία του Μουσικού Συλλόγου Ερμιόνης υπό την δ/νση του χοράρχη κ. Τάκη Μανιάτη (αείμνηστος) στον Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου.
Στη συνέχεια σε μια μεγαλειώδη πομπή με μια λαοθάλασσα ή κοσμοπλημύρα αν θέλετε, η περιφορά των επιταφίων και των δύο κεντρικών ναών - με αυτό της μητρόπολης του Ι.Ν. Ταξιαρχών- συνοδεία για πρώτη φορά με την νεοσύστατη μπάντα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου.
Με αυτή την επιπρόσθετη μουσική νότα οι πιστοί ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες, βιώσανε μια διαφορετική εικόνα και τα ανάλογα συναισθήματα που δημιουργεί και με τη βοήθεια του πολύ καλού καιρού.
Αυτή τη φορά αντιλάλησαν στα στενοσόκακα της παλιάς Ερμιόνης αρχικά και κατόπιν στην βόρεια παραλία μέχρι το μνημείο των Ηρώων, οι νότες διαφόρων μουσικών κομματιών ερμηνευμένα από τους μουσικούς της μπάντας.
Όμως, οι νότες που δημιούργησαν την μεγαλύτερη αίσθηση και αγαλλίαση στις ψυχές των πιστών ήταν αυτές, του απαράμιλλου σε ομορφιά λόγου και μηνύματος εγκώμιο της βραδιάς «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου Τέκνο, που έδει σου το κάλλος…», που ήρθαν να δέσουν γλυκά στο πέρασμα τους με τις μνήμες απόντων...αγαπημένων μας προσώπων, καθώς και με τις μυρωδιές των ανθισμένων λουλουδιών στις γλάστρες και στους κήπους του παλιού οικισμού και όπου αλλού υπάρχουν, που είναι έτοιμα και αυτά να γιορτάσουν την δική τους Ανάσταση…
Πολύς κόσμος εντυπωσιασμένος συνόδεψε τους επιτάφιους και όλη την πομπή και στην επιστροφή τους στις εκκλησίες και παρακολούθησε την υπόλοιπη τελετουργία.