Σήμερα όπως και κάθε φορά κολυμπούσα από την μπανιέρα της «Συκιάς» - που δεν υπάρχει- μέχρι τις μπανιέρες του «Μπίστι» και πίσω στην μπανιέρα του «Μαστρογιάννη» - ταβέρνα Μίζη.
Γλυκές νοσταλγικές
θύμισες κατέκλεισαν το μέσα μου και σαν
κινηματογραφική ταινία πέρασαν από μπροστά μου σε κάθε σημείο της διαδρομής εικόνες, παραστάσεις και άλλα πολλά, στα οποία καταγράφονται
με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, σε ένα παλιό άρθρο του Γιάννη Σπετσιώτη.
Αυτό το άρθρο του
Γιάννη μέσα στην πληθώρα που βλέπω δικά του στο αρχείο του blog, είναι για εμένα η κορωνίδα, κρατάει τα
σκήπτρα! Ίσως, να επιδρά σ’ αυτό και ο
συναισθηματισμός, τώρα στο γέρμα μου …
STAM.DAM.D.
===========================================================================================================================
9 Αυγούστου 2010)
------------------------------------------------------------------------------------------------------
 |
Ταξίδι θαλασσινό «φόρος τιμής» στις εποχές που αφήσαμε!! ...
Από το Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη
Νοσταλγικό φύσημα και αεράκι δροσερό το κείμενο της Ρίνας Λουμουσιώτη, αφιερωμένο στο φίλο της Λάμπη, που ήταν και δικός μου φίλος, ξεσκέπασε τις θαλασσινές μου εικόνες και κουβέντες του μπάνιου, ευτυχισμένες μνήμες που τόσα χρόνια η ψυχή μου τις είχε φυλαγμένες, προστατευμένες, να μη σκορπίσουν στη λησμονιά.
Κοντά σ’ αυτό και η έκθεση φωτογραφίας που οργάνωσε το περασμένο καλοκαίρι η «Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Ερμιόνης», της οποίας μέλος είναι και η Ρίνα, όπου βραβεύτηκε η φωτογραφία ενός παιδιού που πέφτει στη θάλασσα με τα πόδια μαζεμένα, «εκτελώντας» το γνωστό στην Ερμιόνη, «λίλιμο».
Με αυτή την αφορμή, οι αναμνήσεις μου ξεπρόβαλαν και γρήγορα ανέβηκαν τα σκαλάκια του νου μου «σαν μια πρόκληση, σαν ένα μήνυμα», βάλσαμο ζωής.
Με συναισθήματα λαχτάρας και πόθου ταξίδεψα χρόνια πίσω και έγραψα για τα θαλασσοπαιγνίδια τα δικά μου, του τόπου μας.
Μα θέλω να προλάβω, να θυμηθώ, να πω κι άλλα, γιατί ετούτος ο τόπος, κήπος εύφορος «της παιδικής μου ζωής και της νιότης», κρατάει πολλές μακρινές αναμνήσεις που ποτέ …δεν παρήλθαν.
Ψάχνοντας τις μπανιέρες και τα ονόματά τους.
ü Μαγκούλα, η αφετηρία. Στον γνωστό κολπίσκο έκαναν το μπάνιο τους τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα και όσα έμεναν στα περιβόλια της γύρω περιοχής. Οι περισσότερες γυναίκες έπεφταν στη θάλασσα με τις ρόμπες, λουλουδάτες ή μονόχρωμες, τα νυχτικά, τα ροζ υφασμάτινα κομπινεζόν που φούσκωναν στο νερό και φανέρωναν όσα ήθελαν να κρύψουν, αλλά και με το φακιόλι στα μαλλιά -για να μην τα βρέξουν. Οι άντρες κολυμπούσαν με τα σώβρακα που έφταναν μέχρι τα γόνατα. Αέρας κομψότητας και άνεση κυκλοφορίας για την περίσταση! Πρόκληση θυμηδίας!
ü Το Βαγόνι. Μαζευόμαστε τα αγόρια για να κάνουμε τις βουτιές, όταν είχαμε χορτάσει το μπάνιο και επιζητούσαμε το κάτι άλλο. Η τοποθεσία ήταν ιδανική!
ü Η Σκάλα. Ίδια γεύση! Βουτιές, μακροβούτια, φύσημα, λίλιμα, πατητές, φλόμο!
ü Η μπανιέρα στο Γκουρουμέσι ή η μπανιέρα του Παύλου.
Ο μεγάλος βράχος στη μέση του κατηφορικού τοπίου -σήμερα στη θέση του είναι κτισμένα σπίτια με ωραία θέα, δέσποζε στην περιοχή και της είχε δώσει το όνομά του.[1] Ήταν ακριβώς κάτω από το περιώνυμο καφενείο του Παύλου Οικονόμου, όπου σήμερα έχει το σπίτι της η Ευγενία, η κόρη του, που ήταν συμμαθήτριά μου.
Ο βράχος αυτός ήταν …ιερός, κάτι σαν σύμβολο! Έμοιαζε, καθώς τον κοίταζες από μακριά, με τεράστιο ανθρώπινο κεφάλι, όπου ξεχώριζε η πελώρια μύτη του. Εδώ, καθώς μου διηγήθηκαν και οι παλαιότεροι, μαζεύονταν όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια και έπαιζαν διάφορα παιγνίδια, πολλά χρόνια πριν την κατοχή. Έπαιξα κι εγώ εκεί και οι συνομήλικοί μου!
Όταν φτιάχτηκε ο περιφερειακός δρόμος, η μεγάλη πέτρα κύλησε προς τη θάλασσα και χωρίστηκε σε τρία κομμάτια, που μέχρι και σήμερα διακρίνονται στον βυθό. Σ’ ένα από αυτά, που έπεσε στη μπανιέρα μας, αναφέρεται και η Ρίνα, νοσταλγικά, ξεδιπλώνοντας τη δική της σχέση, τις δικές της εμπειρίες.
Στη μπανιέρα, λοιπόν, του Γκουρουμέσι ή του Παύλου, μόλις έκλειναν τα σχολεία, άτακτα στίφη από Ταξιαρχιώτες, Μυλιώτες, παιδιά του πάνω μαχαλά και της λαρτανίας, Σκορδοχωρίτες με τ' όνομα, από τα Καραβανέικα, αλλά και Μαντρακιώτες και… αδέσποτα, ο περισσότερος παιδόκοσμος της Ερμιόνης μαζευόμαστε εκεί. Για να πάρουμε τη θέση μας στην πιο ξακουστή μπανιέρα του τόπου, μία με μιάμιση ώρα πριν τις 12, και ν’ αρχίσει το μεγάλο πανηγύρι! Φορούσαμε, όσοι είχαμε βέβαια, τα …μπανιερά μας, έτσι έλεγαν τότε τα μαγιό, ενώ οι άλλοι έκαναν μπανιερό το μαύρο, τις περισσότερες φορές, ή το άσπρο σωβρακάκι (σορτσάκι) που φορούσαμε στις γυμναστικές επιδείξεις την τελευταία βδομάδα της σχολικής χρονιάς.
- Φόρεσε, βρε, εκείνο το σωβρακάκι που έκανες γυμναστικές επιδείξεις και πήγαινε για μπάνιο!
- Καλέ αυτό κολλάει επάνω με τη θάλασσα και…
- Κι επειδή; Κλεμμένα τα ΄χεις;[2]
Στα κορίτσια οι μανάδες ήταν περισσότερο αυστηρές.
- Κοίταξε, μόλις βγεις από τη θάλασσα να ’χεις το νου σου, να ρίξεις αμέσως την πετσέτα πάνω σου και να σκεπάσεις τα πόδια. Μην κάθεσαι έτσι… και σε κοιτάζουν όλοι! Είδα εκείνον τον..... να έχει ανοίξει ένα στόμα να, σα χάνος, και να σε κοιτάει! Θα σε φάνε με τα μάτια τα αγόρια που κολυμπάτε μαζί! Πρόσεχε, έχε το νου σου! Μη δίνεις δικαιώματα!
Ήταν υπέροχες οι στιγμές του μπάνιου! Παιδικά σώματα, κοκαλιάρικα τα περισσότερα, υγιή, καρκανιάρικα, αραδιασμένα στα βράχια. Κορμιά εφήβων σφριγηλά, δυνατά, μαυρισμένα! Άνθη όλα της θάλασσας που την έραιναν καθημερινά!
Κι εσύ; Ζούσες λίγες ώρες με αυτούς που αγαπούσες και θαύμαζες, που ήσαν έτοιμοι να σε βοηθήσουν με τη θέρμη της οικογενειακής υποστήριξης, αν τους χρειαζόσουν, όταν κάποιος, άδικα, σε είχε πειράξει. Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ίδιοι, οι πιο δυνατοί από σένα, σου έκαναν «πατητές», στα ξαφνικά, μια και δυο και τρεις φορές συνέχεια, μέχρι να σκάσεις και να σε πάρουν τα κλάματα. Σε χόρταιναν θαλασσινό νερό, που το έβγαζες, χωρίς να το θέλεις με βουλωμένα τα αυτιά, από τη μύτη και το στόμα!
ü Τα Μαντράκια. Έκαναν μπάνιο, όσοι είχαν εκεί κοντά τα σπίτια τους.
ü Ο μαστρο-Γιάννης. Η μικρή αμμουδιά που ήταν κάτω από το ξυλουργείο, είχε το όνομα του πρωτομάστορα που έφτιαχνε καταπληκτικές βάρκες και άλλα σκαριά. Εδώ κολυμπούσαν οι γείτονες και, κάπως παράμερα, νεαρά αγόρια και κορίτσια που είχαν συμπληρώσει τα 15 ή 16 χρόνια και είχαν βγει στην «τρυφερίτσα», όπως λέμε στον τόπο μας.
ü Το Κουλούρι. Είναι το μέρος λίγο πριν φτάσουμε στην ταβέρνα του Τζιέρη ερχόμενοι από τα Μαντράκια, με την πλατιά πέτρα για άνετη ηλιοθεραπεία. Δεν μπόρεσα να μάθω, γιατί λέγεται έτσι. Κάποιοι την ονόμαζαν και «χού-ντ-ζα» (μυτούλα), γιατί έμοιαζε με μύτη.
ü Ανάμεσα στις μπανιέρες «μαστρο-Γιάννη» και «Κουλούρι» ήταν ο Κουραμπιές. Το όνομά της παρμένο από μια πέτρα που ΄χε το σχήμα του γευστικού γλυκού. Όταν ανοίχτηκε ο δρόμος, η πέτρα έγινε χίλια κομμάτια και μαζί της ξεχάστηκε και η μπανιέρα!
ü Η Συκιά. Το δέντρο που υπάρχει εκεί, έδωσε το όνομά του στην τοποθεσία.
ü Το Μαδέρι. Εδώ αρχίσαμε να ερχόμαστε για μπάνιο, απ’ ότι θυμάμαι, στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε άνοιξαν τον δρόμο και έφτιαξαν μια τσιμεντένια μικρή βάση με ξύλινο μαδέρι, για να κάνουμε βουτιές.
ü Ο Άγιος Γιάννης. Είχε μόνιμους επισκέπτες και μέχρι σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Εδώ και στις τρεις προηγούμενες μπανιέρες, κολυμπούσαν τότε τα παιδιά που είχαν το σπίτι τους στο λιμάνι, οι Λιμανιώτες και στο Μπίστι, οι Μπιστιώτες.
ü Το πρώτο παγκάκι και τα διπλά παγκάκια (πρώτη μπανιέρα στο Μπίστι).
Ηγετική μορφή εκεί, ο Νίκος Σαρρής! Ωραίος, μαυρισμένος με μαλλιά μακριά κι ένα επιτελείο είκοσι περίπου φίλων, τότε τη δεκαετία του 60. Στο ίδιο μέρος, σήμερα, εμείς, εδώ και σαράντα περίπου χρόνια. Ατέλειωτες συζητήσεις, περιστατικά…, εντυπώσεις, μνήμες, εμπειρίες, λόγια πολλά, τότε και τώρα.
Η Σπηλιά (δεύτερη μπανιέρα στο Μπίστι). Στέκι ερωτευμένων και άλλων… ύποπτων καταστάσεων.
ü Κατάκαβα. Μπροστά στο Φανάρι στο Μπίστι.
ü Το Καραβάκι. Η μικρή αμμουδιά, αμέσως μετά το Φανάρι, καθώς στρίβουμε για το λιμάνι. Κολυμπούσαν, προσωρινά, κάποιοι επισκέπτες της Ερμιόνης, που δε γνώριζαν την περιοχή.
Κολυμβητική Παιδεία >>>>>>
