Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει μες τα στενά του κάτω κόσμου να
σε βρει και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει την κιβωτό σου και το αίμα
να σου πιει
Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες μες τα μαλάματα μια νύφη
ξαγρυπνά κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες κι ειν' το κρεβάτι
της λημέρι του φονιά
Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι κρυφά της θάλασσας τα μάγια
στο βοριά θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι και μήτε πόρτα θα 'βρεις
μήτε κλειδαριά
Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια με φως και νύχτα σου
κεντούν μια φορεσιά άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια πηδούν και τρέχουν και
σε φτάνουν στα μισά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου