Πολλά είναι τα προβλήματα που βιώνουμε αυτό τον καιρό σαν κοινωνία και σαν λαός εδώ στην Ερμιονίδα.
Προβλήματα που μας δημιουργούν οι τυχάρπαστοι - σπεκουλαδόροι… που έχουν παρεισφρήσει στη ζωή μας, αλλά και η ίδια η ανεμελιά μας!
Έτσι, μέσα στο δικό μου προβληματισμό, έρχεται πιο συχνά τον τελευταίο καιρό στη σκέψη μου ένα μικρό ποιηματάκι, που μάθαμε εκτός των άλλων στο δημοτικό σχολείο πριν 64 περίπου χρόνια (τι σου είναι το μυαλό…)
Είναι τα λόγια του λίγα αλλά μου λένε πολλά...
Τα βαθιά μηνύματά του έκτοτε, είναι πυξίδα για μένα
σε όλο το διάβα της ζωής μου, γι’ αυτό και δεν τα ξεχνώ…
-------------------------------------------------------------------------------------------
Ο κισσός
Δεν θέλω του κισσού του πλάνο ψήλωμα,
σε ξένα αναστηλώματα δεμένο,
θέλω να είμαι ένα κρινάκι, μια ανεμώνη,
ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω…
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον γιο μου τον Δαμιανό με την ευχή,
να μην γίνει ποτέ εξαρτημένος του παρασιτικού ρουσφετιού
και αυτών που συστηματικά το πλασάρουν...
Και μακρυά από κάθε βρώμικη και ανήθικη συναλλαγή...
Γιατί τι θα ωφελήσει να αποκτήσεις όλες τις ανέσεις στη ζωή σου,
να γευθείς όλες τις απολαύσεις και να χάσεις την αξιοπρέπεια σου
και κάθε τι που σχετίζεται με την ψυχή σου...
Αντί για καλημέρα
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου