Ο ύμνος για το φευγιό της Ναυπλιώτισσας (Άρια) βραβευμένης αδελφής Νοσοκόμας Αικατερίνης Γαβρίλη - Ρετάλη...

...Από τον  κ. Δημήτρη Καμιζή  νοσοκομειακό ιατρό παθολόγο - πρώην Δ/ντη στο νοσοκομείο Ναυπλίου 

...στο ιστολόγιό του >>>ΕΔΩ...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έζησαν, Εργάσθηκαν, Έφυγαν και Φεύγουν χωρίς Χειροκροτήματα και Δημόσιους Επαίνους

Ο λόγος του τίτλου για όλες αυτές τις ηρωϊδες παλαιές αδελφές Νοσοκόμες , πρακτικές επί το πλείστον, που σε εποχές πολύ δύσκολες με πενιχρούς (από τότε και σήμερα) μισθούς, και χωρίς ουσιαστικά μέσα προστασίας, έδωσαν την ψυχή τους για να εκτελούν το καθήκον τους στο προσκέφαλο του αρρώστου.

 Και η αφορμή ,ο θάνατος αυτές τις μέρες μια παλαιάς μου συνεργάτιδας στο Νοσοκομείο Ναυπλίου, της αδελφής Νοσοκόμας Αικατερίνης Γαβρίλη - Ρετάλη από την Αρια Ναυπλίου, συνταξιούχου από ετών πλέον. Υπέροχος άνθρωπος, με ευγένεια με το χαμόγελο στα χείλη, με άριστη πρακτική κατάρτιση, δεν έπαυε να δίνει κουράγιο και ελπίδα στους αρρώστους και πολύτιμη βοήθεια στους γιατρούς. με ευγένεια με το χαμόγελο στα χείλη, με άριστη πρακτική κατάρτιση, δεν έπαυε να δίνει κουράγιο και ελπίδα στους αρρώστους και πολύτιμη βοήθεια στους 

Υπήρξα ευτυχής που συνεργάσθηκα μαζί της καθώς και με όλες αυτές τις ηρωϊδες αλλά και ήρωες των επαρχιακών ιδιαίτερα Νοσοκομείων, τότε. Έφυγε λοιπόν η Αικατερίνη χωρίς χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια και τις πλατείες που της άρμοζαν, παρά μόνον με ένα ταπεινό βραβείο, δικό μου τότε όταν ήμουν πρόεδρος του συλλόγου όλου του προσωπικού του Νοσοκομείου Ναυπλίου, που όπως μου είπαν οι δικοί της άνθρωποι στην κηδεία της, τον είχε μέχρι το τέλος της κρεμασμένο στο σαλόνι του σπιτιού της. 

Τι μεγαλύτερη τιμή κι αυτή για εμένα!

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ τους οικείους της που μου εμπιστεύθηκαν φωτογραφίες της και το Βραβείο (ηλεκτρονικά αντίγραφα)