Πολλές ημέρες τώρα ο νους μου πηγαίνει μελαγχολικά, στο πιο κάτω ποίημα της Ελένης Παπαδοπούλου
Προσπαθώ να εξηγήσω αυτή την εμμονή της βασανιστικής σκέψης μου, αλλά εις μάτην ...
Σ.Δ.
Αφιερωμένο εξαιρετικά ...
->«Μείναμε λιγοστοί κι αμετανόητοι, όσοι ακούμε τις σιωπές,
τους άηχους θρήνους της ομορφιάς, που ανυπεράσπιστη αφανίζεται…
Όσοι αντέχουμε τα υπόηχα κύκνεια άσματα μοναδικών πλασμάτων…
Μείναμε λίγοι όσοι, αντί της γρίπης, (σ.σ. του ιού covid!) διαλέγουμε να πολεμήσουμε
τα αθρόα κρούσματα της λύπης του καιρού μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου