Δημήτρης Χατζησωκράτης -> ο δικός μας - Ερμιονίτης πολιτικός της αριστεράς, από νέος στους αγώνες...

 

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ...

Δημήτρης Χατζησωκράτης, www.tozizanio.gr, 17/11/2021

Το Πολυ­τε­χνείο δεν ανή­κει στους δη­μιουρ­γούς του. Δικές τους οι ανε­ξί­τη­λες μνή­μες από τα συ­γκλο­νι­στι­κά βιώ­μα­τα και τις μο­να­δι­κές στιγ­μές της εξέ­γερ­σης, δικό τους και το ξε­πέ­ρα­σμα των ορί­ων τους μέσα στη συλ­λο­γι­κή τους λει­τουρ­γία.

Το Πολυ­τε­χνείο πρέ­πει να ανή­κει στη ση­με­ρι­νή γε­νιά, που με τα δικά της ορά­μα­τα και συν­θή­μα­τα, προσ­δί­δει το δικό της πε­ριε­χό­με­νο στους αγώ­νες της. Ωσό­του και αυτή πα­ρα­δώ­σει τη σκυ­τά­λη στην επό­με­νη…

Και φυ­σι­κά το Πολυ­τε­χνείο πρέ­πει να ανή­κει και σε ολό­κλη­ρο το δη­μο­κρα­τι­κό λαό. Να νιώ­θουν ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά πε­ρή­φα­νοι για­τί πα­ρό­λο που αυ­τός ο τό­πος γεν­νά­ει με­ρι­κές φο­ρές δι­κτά­το­ρες, γεν­νά­ει και τους τυ­ραν­νο­κτό­νους. Και έτσι πο­ρεύ­ε­ται δια μέ­σου των χρό­νων.

Τα συν­θή­μα­τα Κάτω η Χού­ντα, Ψωμί –Παι­δεία –Ελευ­θε­ρία, Εθνι­κή Ανε­ξαρ­τη­σία, έξω οι Αμε­ρι­κά­νοι, συ­μπύ­κνω­σαν και εξέ­φρα­σαν τη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή το πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο του αγώ­να. Σήμε­ρα, αύ­ριο, αυτά τα συν­θή­μα­τα μπο­ρεί να πά­ρουν δια­φο­ρε­τι­κή μορ­φή αλλά και πε­ριε­χό­με­νο και να εκ­φρά­σουν ένα νέο συλ­λο­γι­κό αγώ­να.

Αυτό όμως που απο­τέ­λε­σε στα­θε­ρή και δια­χρο­νι­κή κα­τά­κτη­ση της δι­κής μας γε­νιάς, των εκα­το­ντά­δων επω­νύ­μων και κυ­ρί­ως των χι­λιά­δων με την άγνω­στη στον ευ­ρύ­τε­ρο κό­σμο επω­νυ­μία τους, αυτό που θε­ω­ρώ ότι έχου­με να κλη­ρο­δο­τή­σου­με στους επερ­χό­με­νους εί­ναι τα στοι­χεία που βιώ­σα­με μέσα στον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να. Τα στοι­χεία που συ­γκρο­τούν μια προ­σω­πι­κό­τη­τα ενός νέου ενερ­γού δη­μο­κρα­τι­κού πο­λί­τη.

H βα­θιά εκτί­μη­ση της συλ­λο­γι­κής δρά­σης, o σε­βα­σμός της αυ­το­νο­μί­ας ενός μα­ζι­κού χώ­ρου, η ανα­γνώ­ρι­ση της ανα­γκαιό­τη­τας της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας, η αί­σθη­ση της συ­ντρο­φι­κό­τη­τας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, η ευ­φο­ρία της ανι­διο­τέ­λειας στην προ­σφο­ρά.