Βρήκε το βηματισμό στο γέρμα του ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας μετά από τις εμπειρίες του ως δημοσιογράφος, εκδότης κ.α. …

 

Γιώργο σου εύχομαι πάντα τέτοια! -. Κάλιο αργά, παρά ποτέ …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

=====================================================================================

Τιμητική Διάκριση στον Αργείο Λογοτέχνη Γιώργο Ν. Μουσταΐρα από την Ε.Ε.Λ.

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.), την Κυριακή 2 Ιουνίου 2024, σε ειδική εκδήλωση, που έλαβε χώρα στην αίθουσά της στην Αθήνα, παρουσίασε την έκδοσή της «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2024» και βράβευσε Ποιητικές Συλλογές, στα πλαίσια του Διαγωνισμού «Μάρκος Αυγέρης 2024».

Ο Αργείος Λογοτέχνης Γιώργος Ν. Μουσταΐρας συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση τής ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ με το διήγημά του «Παρά τρίχα παρεξήγηση, μεσημεριάτικα…».

Επίσης, τού απονεμήθηκε Τιμητική Διάκριση για την Ποιητική του Συλλογή «Σκόρπια φύλλα καρδιάς» (Εκδόσεις Ερωδιός) από την Ταμία της Εταιρίας κα Ελένη Κοντόζογλου – Συκά, παρουσία του Προέδρου της Ε.Ε.Λ. κου Κώστα Καρούσου

Αφού ευχαρίστησε το Προεδρείο και τα μέλη της Εταιρίας, ο Γιώργος Μουσταΐρας, τονίζοντας πως η μεγαλύτερη τιμή γι’ αυτόν είναι το ότι ανήκει στην ιστορική αυτή Ένωση, διάβασε το τελευταίο του ποίημα «Μέσα στη νύχτα περπατώ», που πρόσφατα μελοποιήθηκε από τον Αργείο μουσικοσυνθέτη Θεόφιλο Μετασίδη:

https://www.youtube.com/watch?v=x_eDoqx2BM4

Το ταλέντο δεν χαλιναγωγείται, δεν μαζεύεται, δεν απειλείται…

> Ένα ακόμα πιπεράτο διήγημα από τον Γιώργο Ν. Μουσταΐρα...

 …Δηλαδή εάν ο Γιώργος Μ. υπογράψει ως συγγραφέας και ποιητής, θα του κάνουν μήνυση οι άρχοντες της Ερμιονίδας, για αντιποίηση επαγγέλματος, -> όπως σε εμένα;; …

S.D.D.

=========================================================================================================================

e-mail στο blog ...

Τι δουλειά έχεις, κυρά μου, στ’ αμάξι;

Ήταν η εποχή που ακόμα τα αυτοκίνητα έφερναν ένα γύρω την πλατεία τού Αγίου Πέτρου στο Άργος, λίγο παραδίπλα, νοτιοανατολικά, ήσαν τα ΚΤΕΛ και ο Σταύρος με τα σουβλάκια του και δυτικά το πάρκο, με το ΚΑΖΙΝΟ τού Τάκη τού Καλαντζή και την οδό Δαναού, που πέρναγε μπροστά του, ελεύθερη στην κυκλοφορία των οχημάτων.

Στην Δαναού, εκεί που είναι τώρα το καφενείο τού Γιαννάτου, ήταν το καφενείο τού Γιώργη τού Ζαχαράκη, με τα σφαιριστήρια στη στοά. Ο «ήρωας» της ιστορίας, όνομα δεν λέω, υπολήψεις δεν θίγω, δούλευε κλητήρας στο Δημαρχείο. Μέσα στις υποχρεώσεις του, πέραν των τοπικών εντός της πόλης ήταν και να μεταφέρει κάποια έγγραφα σε υπηρεσίες στο Ναύπλιο. Για τις μετακινήσεις του εκτός της πόλης, όπως ήταν φυσικό, πληρωνόταν το αντίτιμο των εισιτηρίων, για το πήγαινε - έλα με το ΚΤΕΛ.

Αυτός, όμως, αντί να πάει με το λεωφορείο της γραμμής, το ‘χε συνήθειο να ψάχνει να βρει κάποιον γνωστό, που πήγαινε στο Ναύπλιο, ώστε να μένουν τα λεφτά στην τσέπη του…

Εκείνη την ημέρα, έψαχνε, έψαχνε, όμως αυτοκίνητο δεν έβρισκε. Ήταν έξω από τού Ζαχαράκη, όταν συνάντησε τον Θανάση και πάνω στην κουβέντα τού είπε το πρόβλημά του. Αμέσως αυτός τού έδειξε ένα αυτοκίνητο, παρκαρισμένο μπροστά στο διπλανό μαγαζί. Ήταν τού Δανόπουλου, με τις κουρτίνες.

«Είσαι τυχερός. Να το αυτοκίνητό μου, τελειώνω σε λίγο μια δουλειά και φεύγω για το Ναύπλιο. Μπες μέσα και περίμενέ με».

Μπήκε και άραξε, σαν υπουργός, στο πίσω κάθισμα, έχοντας αγκαλιά τούς υπηρεσιακούς φακέλους.

Η ώρα πέρναγε, όμως, και ο Θανάσης δεν έλεγε να φανεί. Κανά δυο φορές σκέφτηκε να φύγει, να αναζητήσει άλλο μεταφορικό μέσον αλλά δεν το αποφάσιζε. Κράταγε το αντίτιμο των εισιτηρίων για ένα ουζάκι στου Παπακωνσταντίνου, στο Ναύπλιο, μετά την δουλειά.

Ώσπου, κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και μια ηλικιωμένη γυναίκα κάθισε στο τιμόνι. Ήταν πελάτισσα που ψώνιζε στου Δανόπουλου και μόλις είχε τελειώσει τα ψώνια της. Το αυτοκίνητο ήταν δικό της αλλά αυτός δεν το ήξερε… Οπότε, με έκπληξη, τής φώναξε από πίσω:

«Τι δουλειά έχεις, κυρά μου, στ’ αμάξι;».

Η γυναίκα, σοκαρισμένη, γύρισε, κοίταξε τον άγνωστο, που βρισκόταν στρογγυλοκαθισμένος στο πίσω κάθισμα, και τού «έβαλε χέρι»:

«Εσύ να μου πεις τι δουλειά έχεις στο αμάξι μου, αναιδέστατε! Βγες έξω γρήγορα μην φωνάξω τον Τροχονόμο!».

Με πεσμένα τ’ αυτιά του την έκανε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εκείνη τη μέρα έφυγε για το Ναύπλιο με το ΚΤΕΛ, καθότι είχε ήδη περάσει η ώρα…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρα

Και στιχουργός εκτός από ερμηνευτής ο γνώστος σε εμάς στην Ερμιονίδα Γιώργος Ν. Μουσταιρας....

Σαφώς πολύ βελτιωμένη η φωνή του  στην ερμηνεία των τραγουδιών…

Και αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους, όταν ερωτεύονται κάτι,  που είναι τροφή της ψυχής … 

Να’σαι  καλά Γιώργο και σε ανώτερα …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

===================================================================

Γιώργος Ν. Μπουσταΐρας

Καλησπέρα! Ολόφρεσκο τραγούδι, δια χειρός Θεόφιλου Μετασίδη, σε στίχους μου. 

Άμα σου αρέσει πάτα, σε παρακαλώ, το χεράκι που υπάρχει στο Youtube. 

Ευχαριστώ!

Παρουσιάζεται η νέα συγγραφική δουλειά του Γιώργου Νικ. Μουσταΐρα

 

«Σκόρπια φύλλα καρδιάς» η συλλογή ποιημάτων του Γιώργου Μουσταΐρα

 

Έχοντας ξεκινήσει το φαντασιακό του ταξίδι γράφοντας ποιήματα από το Δημοτικό, ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας αποφάσισε, επιτέλους, να επιλέξει είκοσι τέσσερα από αυτά, γραμμένα την τελευταία εικοσιπενταετία και να τα εκδώσει. Έτσι προέκυψαν τα «Σκόρπια φύλλα καρδιάς», από τις εκδόσεις Ερωδιός της Θεσσαλονίκης.

Τα χώρισε σε τρεις κατηγορίες:

Ιστορικά

Τόποι αγαπημένοι

Βιωματικά

Ονόμασε την συλλογή των ποιημάτων του «Σκόρπια» γιατί δεν είναι ενιαία η θεματολογία τους και «φύλλα καρδιάς» γιατί είναι δημιουργήματα στιγμών έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Ούτε είναι ενιαία η φόρμα τους. Βρίσκουμε δεκαπεντασύλλαβο, πάνω σε φόρμες δημοτικών τραγουδιών, ποιήματα με ομοιοκαταληξία αλλά και με ελεύθερο στίχο. Κάποια από αυτά έχουν βραβευτεί σε Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς.

Στην πρωτότυπη ριμάτη εισαγωγή του στη συλλογή, ο ποιητής, κλείνει ως εξής:

Ποιήματα εικοσιτέσσερα σ’ εικοσιπέντε χρόνια!

Αν ήμουνα υπάλληλος, θα είχ’ απολυθεί.

Για παραγωγικότητα, μονάχα, δεν καυχιέμαι

κι έτσι το αποφάσισα δημόσια να εκτεθώ,

γιατί στα εξήντα έξι μου δεν περισσεύει ο χρόνος,

χώρια που οι φίλοι φεύγουνε αργά, μα σταθερά…

Για να ‘χω ελπίδα πως κι αυτά τα λιγοστά στιχάκια,

θα υπάρξουν κάποιοι να τα δουν και να τα επαινέσουν

ή να με οικτίρουν που έφαγα τον χρόνο τους μ’ αυτά.

 

Ο Εκδότης

…………………..

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία του Άργους και του Ναυπλίου, καθώς και από το περίπτερο της Ένωσης Συγγραφέων & Λογοτεχνών Αργολίδας, στην Έκθεση Βιβλίου, στο Ναύπλιο. Μπορείτε να το αναζητήσετε και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.

Η επίσημη παρουσίασή του θα γίνει στις 12 Σεπτεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών από τον ποιητή Κώστα Καρούσο, Πρόεδρο της Εταιρίας.

Ποιήματα του Γιώργου Ν. Μουσταΐρα

 

Η Σαλονίκη που αγάπησα

14.07.2022

Γιώργος Μουσταΐρας

Ποίηση

Τα πρωινά μουντά, υγρά τ’ απόβραδα

κι η μοναξιά μου να με πνίγει στα σοκάκια.

Στα κρασοπότηρα η ελπίδα ν’ αναδεύεται,

σε καπηλειά και σε ταβέρνες τα βραδάκια.

Στης Πάνω Πόλης τα στενά και τα χαλάσματα,

σ’ ανηφοριές, που το κορμί μου σεργιανούσα,

προς το Τσινάρι και των Κάστρων τα περάσματα,

σούρας τις νύχτες, θολωμένος, ξαγρυπνούσα.

Κι όμως, στο πέρασμα των χρόνων μου απόμεινε,

γλυκιά μια νοσταλγία στο μυαλό μου,

να με γυρνά στη Σαλονίκη που αγάπησα,

που έχω χάσει, μα είναι πάντα στ’ όνειρό μου._

γράφει ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Πολυτάλαντος εμφανίζεται ο γνωστός Παρατηρητής και στην Ερμιονίδα Γιώργος Ν. Μουσταΐρας…

Δοκιμάζει το τάλαντό του εκτός των άλλων και στην ποίηση, όπως μας ενημερώνει με πέντε ποιήματα του «ελεγείον»             

Κλικ εδώ>>>>https://ennepe-moussa.gr1

Βιβλίο του Γ.Ν. Μουσταΐρα σε βιβλιογραφία καθηγήτριας Αμερικάνικου Πανεπιστημίου!...

 ...Ο Γιώργος Μ. περιπλανήθηκε... αλλά τελικά, βρήκε το δρόμο του ... 

S.D.D.

===============================================================================================================

Η διδακτορική διατριβή της Γιόνας Σταμάτη (φωτο) στην Εθνομουσικολογία, στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν: Y. Stamatis. Rebetiko Nation: Hearing Pavlos Vassiliou’s Alternative Greekness Through Rebetiko Song, Michigan: University of Michigan, 2011, περιλαμβάνει στην Βιβλιογραφία της και το βιβλίο του συμπατριώτη μας συγγραφέα Γιώργου Ν. Μουσταΐρα «Μπουζούκι μου διπλόχορδο» (1996).

H Γιόνα Σταμάτη (Yiona Stamatis) κατέχει δίπλωμα από το Columbia University και το Manhattan School of Music καθώς και διδακτορικό στην εθνομουσικολογία από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν με ειδικότητα τα ρεμπέτικα. Έχει διεξαγάγει επιτόπια εθνογραφική έρευνα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Ρεμπέτικη Ιστορία με την υποστήριξη του ιδρύματος Fulbright. Οι δημοσιευμένες εργασίες της περιλαμβάνουν εθνογραφικά και θεωρητικά κείμενα σε επιστημονικά εγχειρίδια π.χ. «Voicing Belonging: Contemporary Greek Rebetika Performance as Carnivalesque» (2017) και «Rebetika and Catharsis: Cultural Practice as Crisis Management (2015). Διευθύνει την ορχήστρα του Πανεπιστήμιου του Ιλινόις και παίζει βιολί στο Illinois Symphony Orchestra.

Σήμερα είναι καθηγήτρια Εθνομουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις.

 

Μέλος Της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Ο Αργείος Λογοτέχνης Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

 e-mail στο blog ...

Ο Αργείος Λογοτέχνης Γιώργος Ν. Μουσταΐρας είναι από τις 9 Ιουνίου 2022 μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών ιδρύθηκε το 1934 και μέλη της υπήρξαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα των Ελληνικών Γραμμάτων

Πρόεδροι της διετέλεσαν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, ο Νίκος Βέης, ο Άγις Θέρος, ο Δημήτρης Φωτιάδης και άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι των Ελληνικών Γραμμάτων.

Την Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022, στην αίθουσα εκδηλώσεων Μιχαήλα Αβέρωφ της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γενναδίου 8 & Ακαδημίας, στην Αθήνα, θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου του «Ιστορίες στο περιθώριο της Ιστορίας».

Ο γνωστός δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός θα είναι ένας εκ των ομιλητών.

«Ιστορίες στο περιθώριο της Ιστορίας» το νέο βιβλίο του Γιώργου Ν. Μουσταΐρα

 

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ (Ερμού 61, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310282782) το νέο βιβλίο του Ιστορικού ερευνητή Γιώργου Ν. Μουσταΐρα με τίτλο «Ιστορίες στο περιθώριο της Ιστορίας». Περιλαμβάνει 12 ιστορικές μελέτες, που έχουν δημοσιευτεί στο SLpress.gr (με κάποιες σημαντικές συμπληρώσεις).

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

*Πρόλογος - Κ. Δανούσης

*Εισαγωγή - Γ.Ν. Μουσταΐρας

*Μύθοι, θρύλοι και θαύματα της Αγιά Σοφιάς

*Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς κράτησε ζωντανή την ελπίδα

*Άρχοντες, πολέμαρχοι και κοντοτιέροι

*Οι Μανιάτες της Κορσικής και ο Μέγας Ναπολέων

*Ο θησαυρός του Αλή πασά. Μυστήριο που συναρπάζει

*Ένας πολυμήχανος Οδυσσέας με... τσαρούχια και φέσι!

*Ο Ιμπραήμ σπάει τα μούτρα του στο Παλιομονάστηρο

*Η Μεσσηνιακή επανάσταση

*Παλαμήδι: Μια ιστορία γραμμένη με αίμα και δάκρυα

*Ψάχνοντας τα λημέρια, για τον θησαυρό των λήσταρχων Λύγκων

*Η σύλληψη της κιλότας και ο προστάτης των όρχεων!

*Ο «άγνωστος» παγκόσμιος πρωτοπαλαιστής

=================================================================

Βρίσκεται σε κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών (Πολιτεία, Ιανός, Λαβύρινθος, Πρωτοπορία), της Θεσσαλονίκης (Αριστοτέλειο, Ιανός, Πρωτοπορία), στο Ναύπλιο στα βιβλιοπωλεία «Η Φωλιά του Βιβλίου» (Ι. Ουλή) & «Αποσπερίτης» και στο Άργος στα βιβλιοπωλεία «Εκ Προοιμίου» (Κ. Ουλή), Δουλτσίνου & Αφων Μπαμπαλιάρου.

 

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας - διηγήματα με ιδιαίτερη έμπνευση- μερικά βραβευμένα σε διαγωνισμούς!!

 

Ο Πορδαλαριάς

Όνομα: Κωνσταντίνος Λιάπης του μάστρο Θωμά και της κυρά Γιαννούλας, ετών 48. Οικογενειακή κατάσταση: Μόνος κι έρημος, κοινώς μαγκούφης.

Επάγγελμα, τελευταίο: Σερβιτόρος σε καφέ του Σιάτλ, Πολιτεία Ουάσιγκτον, Βορειοδυτικές ΗΠΑ, σύνορα με Καναδά, Ειρηνικός. Το πώς βρέθηκε εκεί; Μεγάλη ιστορία και μια ταινία: «Μόνος στο Σιάτλ».

Για να πάμε λίγο πιο πίσω την ιστορία, αυτός για το Σικάγο ξεκίνησε, να βρει τον αδερφό της μάνας του, που ήταν μπίζνεσμαν, «πιασμένος» καλά, ιδιοκτήτης τριών εστιατορίων και μιας κάβας με ποτά στα «μαύρικα», όπως ήταν αποκαλούσανε τη συνοικία των μαύρων. Από Ουάσιγκτον, το μόνο που είχε ακουστά μέχρι τότε ήταν η πρωτεύουσα. Περί Πολιτείας δεν γνώριζε. Το Σιάτλ το ήξερε. Είχε δει την ταινία…

Στο Σικάγο έφτασε με πρόσκληση του θείου Στέλιου, που τον βόλεψε σερβιτόρο σε ένα από τα μαγαζιά του, παραχωρώντας του και ένα απάρτμεντ να μένει. Καλός ήτανε ο θείος απ’ το Σικάγο, χωρίς πολλές διαχυτικότητες, βέβαια – άλλωστε είχε να τον δει από 5 χρονών, την τελευταία φορά που κατέβηκε στο χωριό. Ούτε που τον θυμότανε αλλά είπαμε, παιδί της αδερφής του, με προϋπηρεσία σε πατσατζίδικο, του έκανε για την δουλειά του. Είχε πάρει και καλές πληροφορίες για το άτομό του.

Δεν γνώριζε, όμως, κάτι βασικό, που οδήγησε και στη σύντομη λήξη της εργασιακής τους σχέσης. Αυτό που ήτανε και ο λόγος της ξαφνικής επιθυμίας του να μεταναστεύσει σε τέτοια ηλικία. Ο Κωστάκης, ο Γκας, που τον φωνάζανε, πλέον, είχε ευαίσθητο έντερο, ανεξέλεγκτο στους… εξαερισμούς του. Γι’ αυτό και στην πατρίδα δεν τον φωνάζανε με το όνομά του αλλά ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Πορδαλαριάς»! Άντε μετά να σταθείς στην κοινωνία, να κάνεις οικογένεια και να προκόψεις με τέτοιο όνομα. Πήρε κι αυτός των ομματιών του και αναζήτησε την τύχη του στα μακρινά τα ξένα.

Και το παράδοξο στην περίπτωσή του ήταν πως δεν είχε γίνει αντιληπτό το κουσούρι του στο πατσατζίδικο, όπου δούλευε τα απογεύματα, πλένοντας τις πατσές αλλά στην δεύτερη δουλειά, που έπιανε μόλις έφευγε από ‘κει, έχοντας καταναλώσει ήδη δυο πιάτα με πατσά. Κι αυτό είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν, όταν έκανε όνειρα να φτιάξει ένα καλό κομπόδεμα για να μπορέσει κάποια στιγμή να νοικοκυρευτεί.

Είχε βρει δουλειά τότε σαν βραδινός ηχολήπτης σε ραδιοφωνικό σταθμό, από τις δέκα το βράδυ μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα. Από τις έντεκα και για δύο ώρες έπαιζε μουσική μόνος του. Ήταν ή ώρα που επενεργούσαν τα δύο πιάτα με τον πατσά… Την πρώτη μέρα, που η πρωινή ηχολήπτρια, η Πιπίνα, άνοιξε την πόρτα, βρέθηκε αντιμέτωπη με μιαν απίστευτη αποφορά που εξέπεμπε ο αέρας μέσα από το κλειστό στούντιο. Σοκαρισμένη πετάχτηκε έξω να ανασάνει και ξεκίνησε με εικοσάλεπτη καθυστέρηση το πρόγραμμά της, αφού άνοιξε πόρτες και παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος. Στην αλλαγή της βάρδιας με τον Βαγγέλη, τον και «Τερλέγκα» αποκαλούμενο – λόγω μουσικών προτιμήσεων – αναφέρθηκε στην πρωινή λαχτάρα της. Και ο Βαγγέλης δεν ήθελε πολύ, του κόλλησε το πρώτο παρατσούκλι «ο Κωστάκης ο… κλασιέ». Αυτός ήτανε ευγενικός, καθότι ακολούθησε άλλος ηχολήπτης, ο Αντώνης, που αγενώς επαύξησε:

«Ποιος, κλασιέ ρε, πέστε ο πορδαλάς να είσαστε μέσα!»

Αυτό κυκλοφόρησε και ο κόσμος της επαρχίας που βγάζει εύκολα κακίες και κολλάει παρατσούκλια, το πήγε παραπέρα. Ο Κώστας έγινε πλέον γνωστός ως… Πορδαλαριάς! Άντε μετά να περπατήσεις στην κοινωνία και να προκόψεις με τέτοιο χαρακτηρισμό. Στην αρχή προσπάθησε ο φουκαράς να τον αγνοήσει αλλά τα χρόνια πέρναγαν και αυτός, την κρίσιμη στιγμή, τον εύρισκε μπροστά του. «Ποιος σου άρεσε κορίτσι μου; Ο Κωστάκης ο Πορδαλαριάς;» Πάει, χάλαγε το αίσθημα. Έτσι, αφού είδε και απόκαμε πως… παραβρώμισε το πράγμα, έψαξε να βρει τον μπάρμπα του, πριν τον πάρουνε κι άλλο τα χρόνια.

Στο εστιατόριο, στο Σικάγο, έμπαινε καλός κόσμος. Ο Κώστας, σερβιτόρος πλέον, δούλευε φιλότιμα και ήταν αγαπητός. Τον πατσά του τον έτρωγε αλλά κοίταγε να είναι βράδυ αργά, αφού σχόλαγε. Μόνο που εκείνη τη νύχτα είχανε τραπέζι γερουσιαστή με την συνοδεία του και του ζήτησαν να βοηθήσει υπερωρία. Αφού είχε… φάει και χώνευε.

Την άλλη μέρα, συνειδητοποιώντας τη μοίρα του, θυμήθηκε την ταινία. Και έφυγε μόνος για το Σιάτλ, όπου αναζήτησε δουλειά σε καφέ, πρωινός…

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

 

Ένα άλλο καταπληκτικό διήγημα του Γιώργου Ν. Μουσταΐρα με δυνατό χριστουγεννιάτικο μήνυμα!!!

Του ευχόμαστε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με ΥΓΕΙΑ να αξιοποιεί το ταλέντο του ως διηγηματογράφος κ.α. ...

STAM.DAM.D.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://rebetaskeri.blogspot.com/2021/12/blog-post_26.html

Γιατί έφτασε λειψό, το μύρο των Μάγων στον Χριστό;

 Η μέρα έφευγε γρήγορα, δίνοντας τη θέση της στις σκιές της νύχτας, καθώς το καραβάνι, που είχε βρει, στο πρώτο φως της αυγής, φιλόξενη στέγη στις σκηνές των Βεδουΐνων, ετοιμαζόταν να πάρει ξανά τον δρόμο του. Ο νεότερος από τους επικεφαλής, ο Βαλτάσαρ ο Αιθίοπας, επιστατούσε και έδινε τις τελευταίες οδηγίες.

Ο γεροντότερος, ο Κασπάρ ο Ινδός, αποχαιρετούσε τον Ομάρ μπιν Αλή, τον αρχηγό του καταυλισμού, μετρώντας του το ποσόν που είχαν συμφωνήσει για την διαμονή και το φαγητό τους. Τον πλήρωσε σε νόμισμα του Παρθικού Βασιλείου των Αρσακιδών, που διαφέντευε τον τόπο από την Περσία μέχρι εκεί. Λίγο πιο πέρα άρχιζε η επικράτεια των Ναμπάτου, των Ναβαταίων, με κύρια πόλη την Ράκμου, αυτή που οι Έλληνες ονόμαζαν Πέτρα.

Στην αμοιβή πρόσθεσε κάτι ακόμη, για την πληρωμή των Βεδουΐνων που θα έπαιρναν μαζί τους, για να τους περάσουν από μονοπάτια της ερήμου, που γνώριζαν, ώστε να φτάσουν ασφαλείς στην πορεία που τους οδηγούσε το λαμπερό αστέρι. Αυτό που τους ταξίδευε τις νύχτες δυτικά, ώστε να συναντήσουν τον νεογέννητο βασιλιά, αυτόν που αναφέρανε οι μυστικές γραφές τους.
Μαζί τους, στο μακρύ ταξίδι στο άγνωστο, με τρίτο συνοδοιπόρο τον μεσόκοπο Μελχιόρ, τον Άραβα, κουβαλούσαν δώρα ακριβά. Ο Κασπάρ, έφερνε χρυσό από τον τόπο του, πέρα από τα Τάξιλα, ο Βαλτάσαρ, μύρο από το παλαιό Βασίλειο του Σαβά και λιβάνι από την Αραβική χερσόνησο, ο Μελχιόρ. Ήσαν Μάγοι, σοφοί της Ανατολής που ασχολούνταν με τις φυσικές επιστήμες, είχαν γνώσεις αστρονομίας και ιατρικής, αλλά και γνώσεις απόκρυφες (μαντική, ερμηνεία φυσικών φαινομένων, ονειροκριτική).

Η κουστωδία των υπηρετών – φρουρών, που τους ακολουθούσε, ήταν μεγάλη, μια που οι δρόμοι της Ανατολής έκρυβαν κινδύνους σοβαρούς, με μεγαλύτερο την παρουσία Αράβων ληστών, που παραφύλαγαν στα στενά περάσματα, να βρουν οδοιπόρους απρόσεχτους και απροστάτευτους.
Γρήγορα είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, άλλωστε στο μεσοχείμωνο που ταξίδευαν, οι νύχτες τραβούσαν σε μάκρος. Τυλίχτηκαν καλά για να αντέξουν το κρύο της εποχής, που σαν σκοτείνιαζε εκεί στην έρημο γινόταν αφόρητο και πήραν το δρόμο που χάραζε γι’ αυτούς το αστέρι, που καταύγαζε τον σκοτεινό ουρανό. Μπροστά τους, απλωτά σε ακροβολισμό, προχωρούσαν οι τρεις Βεδουΐνοι οδηγοί, με μάτια κι αυτιά σε επιφυλακή. Οι νύχτες στην έρημο, που είναι γενικά ήσυχές, μπορεί να προδώσουν κάποια απρόσμενη παρουσία, ακόμα και με μια αλλαγή μυρωδιάς στον αέρα ή με ένα ανεπαίσθητο τρίξιμο που θα ακουστεί από το πουθενά.

Ευτυχώς, πέρασαν χωρίς άσχημα συναπαντήματα την διασταύρωση με τον δρόμο Σικ, το πέρασμα για να μπεις στην Πέτρα. Στην επικράτεια των Ναμπάτου, επικρατούσε ησυχία, οι ληστές φαίνεται πως απέφευγαν την Ναβαταίικη ενδοχώρα από όταν ο ντόπιος ηγεμόνας σταύρωσε κάπου εβδομήντα από δαύτους, για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι και να κάθονται καλά. Η Πέτρα, ως εμπορικός σταθμός και οι δρόμοι που περνούσαν απ’ αυτή έπρεπε να είναι ασφαλείς.
Η νύχτα κύλησε χωρίς σημαντικά απρόοπτα, αν εξαιρέσουμε ένα άλογο που στραβοπάτησε με αποτέλεσμα να πέσουν και να σπάσουν τα πήλινα λαγήνια με νερό που κουβαλούσε. Αυτό τους ανάγκασε, σε συνεννόηση με τους Βεδουΐνους, να κάνουν μια μικρή παράκαμψη στην πορεία τους, ώστε το πρωί να κατασκηνώσουν γύρω από ένα πηγάδι με καλό νερό.

Την ώρα που άρχισαν να διαγράφονται αχνά οι κορυφές των γύρω αμμόλοφων, το καραβάνι βρισκόταν ήδη γύρω από το πηγάδι και έβγαζαν από τα βάθη του το πολύτιμο νερό, με το δερμάτινο ασκί, που κρεμόταν από το μακρύ ξύλο και ανεβοκατέβαινε στηριγμένο σε μια διχάλα.
Ήπιαν και πότισαν τα ζωντανά, καμήλες και άλογα. Στην συνέχεια, με γοργές μεθοδικές κινήσεις, οι υπηρέτες άπλωσαν τριγύρω τις τέντες και έβαλαν να βράσουν τσάι. Το ήπιαν χωρίς βιασύνη, ορίστηκαν οι σκοπιές και ακολούθησε ύπνος και ξεκούραση, με διάλειμμα το μεσημέρι για φαγητό. Είχε περισσέψει αρκετό κρέας από την φιλοξενία της προηγουμένης στον καταυλισμό των Βεδουΐνων.

Πέρασαν δυο ήσυχα μερόνυχτα, που την μονοτονία πορείας και ξεκούρασης την έσπασε το δεύτερο απόγευμα η εμφάνιση ενός αλαφιασμένου καμηλιέρη, που τον έφερε η καμήλα του σε κακή κατάσταση, στην άκρη του πρόχειρου καταυλισμού. Ζήτησε λίγο νερό, ψελλίζοντας στα Αραμαϊκά, λίγο πριν ξεψυχήσει:

«Φυλαχτείτε από τους Ιδουμαίους!»

Μόλις ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ, κόντυναν τις γραμμές του καραβανιού και οι επικεφαλής έδωσαν εντολή στους υπηρέτες – φρουρούς να βρίσκονται σε επιφυλακή, καβαλικεύοντας με τα όπλα στο χέρι. Ήδη προχωρούσαν βαθειά μέσα στην επικράτεια των Ιδουμαίων, κεντρίζοντας τις καμήλες να προχωρούν πιο γρήγορα. Όσο ταχύτερα άφηναν πίσω τους την Ιδουμαία και έμπαιναν στο Νεγκέβ, στη Νότια Ιουδαία – προς τα εκεί έδειχνε να τους οδηγεί το αστέρι - τόσο το καλύτερο.

Το κακό ξέσπασε ξημερώνοντας. Καθώς οι κουρασμένοι από την εντατική πορεία της νύχτας άνδρες ξεκίνησαν να στήνουν τις σκηνές, πίσω από την συστάδα των βράχων που ορθώνονταν στ’ αριστερά τους, ξεπετάχτηκαν καβαλάρηδες οπλισμένοι με τόξα και ξίφη, που άστραφταν στο φως του ήλιου, καθώς η θωριά του σηκωνόταν εκείνη την ώρα πάνω από τα βράχια, που είχαν αφήσει πίσω τους οι ταξιδιώτες.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ άσχημα για το καραβάνι. Όμως, η ετοιμότητα των ανδρών του και η μαχητική τους εμπειρία, σε συνδυασμό με το ότι οι επιτιθέμενοι είχαν κόντρα τον ήλιο, που ήταν ακόμη χαμηλά και τους τύφλωνε, βοήθησαν στο να αποκρουσθούν γρήγορα οι επιδρομείς, οι οποίοι μέτρησαν με τα κορμιά τους την άμμο της ερήμου. Δυο – τρεις μονάχα γλίτωσαν καταματωμένοι. Το καραβάνι μέτραγε δύο νεκρούς και επτά τραυματίες. Ανάμεσά τους βρίσκονταν και δύο από τους Βεδουΐνους οδηγούς.

Μπορεί, τελικά, το μεγάλο κακό να αποφεύχθηκε, όμως οι πέντε από τους πληγωμένους έφεραν τραύματα σοβαρά και η καθυστέρηση, που θα προκαλούσε η κατάστασή τους, κινδύνευε να αποβεί μοιραία για την επίτευξη του σκοπού του ταξιδιού των τριών Μάγων.

Ο Κασπάρ, με την μακριά λευκή γενειάδα και την πείρα των περασμένων εξήντα του χρόνων, στράφηκε προς τους άλλους δύο σοφούς συνοδοιπόρους του:

«Δεν έχω να πω πολλά. Κινήσαμε ο καθένας από τον τόπο του παρακινημένοι από το ουράνιο φως, που μας οδηγεί σε κοινή πορεία, να πάμε τα συμβολικά μας δώρα στον νεογέννητο βασιλιά του κόσμου. Το καθένα απ’ αυτά έχει την αξία του, ουσιαστική και συμβολική. Και φυσικά, όταν ο καθένας από εμάς τα έφερε, δεν καθίσαμε να μετρήσουμε ποσότητες. Το λέω γιατί, ένα από τα δώρα μας, για την ακρίβεια, το δικό σου Βαλτάσαρ, μας είναι απαραίτητο για να θρέψουν και να γιατρευτούν οι πληγές των ανθρώπων μας. Πιστεύω πως δεν θα μειωθεί η αξία του δώρου σου αν ένα μέρος από αυτό χρησιμοποιηθεί για καλό σκοπό.»

Ο Βαλτάσαρ, χωρίς δεύτερη κουβέντα συμφώνησε. Άνοιξαν το δώρο, πήραν όση ποσότητα μύρου θα χρειαζόταν για τους τραυματίες και αφού το ανακάτεψαν με μέλι το άπλωσαν ίαμα στις πληγές. Στη συνέχεια, αφού έθαψαν με όλες τις τιμές τους νεκρούς τους και έριξαν σε ένα λάκκο τους σκοτωμένους ληστές, ακολούθησαν το ημερήσιο πρόγραμμα, με μια μικρή καθυστέρηση. Η νυκτερινή πορεία και η μάχη τούς είχαν εξαντλήσει και ο ύπνος θα ήταν το καλύτερο γιατρικό για τραυματίες και υγιείς…

Το επόμενο πρωινό είδαν να απλώνεται δεξιά τους η Μπαχρ Λουτ, η Αλμυρή θάλασσα. Είχαν φύγει πια πέρα από την επικίνδυνη γη της Ιδουμαίας, μπαίνοντας στην Νότια Ιουδαία. Το αστέρι τούς έδειχνε, πλέον, κατεύθυνση προς Βορά.

Δυο μέρες μετά, έχοντας κάνει την τελευταία στάση πριν την Ιερουσαλήμ, έσπευσαν να τους προϋπαντήσουν στρατιώτες σταλμένοι από τον βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη. Είχε ακούσει πως πήγαιναν να προσκυνήσουν κάποιον νεογέννητο βασιλιά και ανησυχούσε για τον θρόνο του. Έτσι έδωσε εντολή να βρουν τους παράξενους ταξιδιώτες από την Ανατολή και να τους φέρουν σ’ αυτόν μήπως και μάθει περισσότερα. Όταν, όμως, τους ρώτησε, τού απάντησαν πως ακόμα δεν έχουν βρει τον βασιλιά. Τότε τους ζήτησε, αφού τον βρουν να τον ειδοποιήσουν, ώστε να πάει και ο ίδιος να τον προσκυνήσει.

Τον Βασιλιά του Κόσμου, τον συνάντησαν, τελικά στην Μπέιτ – Λεχέμ, στο χωριό των κτηνοτρόφων, λίγο έξω από την Ιερουσαλήμ. Σε ένα φτωχικό σπίτι, όπου τον είχε εγκαταστήσει η μάνα του αφού σαράντισε. Δεν τους ταίριαξε για τόπος βασιλικός, μα αυτοί ακολουθούσαν πιστά την παλιά προφητεία του Ζαρατούστρα και ήξεραν πως δεν είχαν λαθέψει. Γονάτισαν, με πρώτο τον γέρο Κασπάρ και πρόσφεραν τα δώρα. Κανείς δεν τα ζύγισε, κανείς δεν τα μέτρησε. Ούτε κανένας μάλωσε τον Βαλτάσαρ, για το μύρο που έλειπε..

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

(ξημερώνοντας Χριστούγεννα 2021)

Πίνακας του Τζέιμς Τισό: «Το ταξίδι των Μάγων» (περ. 1890),

 Μουσείο του Μπρούκλιν