-----------------------------------------------------------------------------
Για την ελληνική
διαφορά
Christos
Yiannaras | 29 Jul 2019
Δύο αιώνες τώρα, το
απολειφάδι του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού που αποτέλεσε βαλκάνιο «εθνικό
κράτος», παλεύει να επιβιώσει ιστορικά. Με αποκλειστικό μπούσουλα τη μίμηση,
τον μεταπρατισμό.
Το ελλαδικό κράτος
θέλει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Αυτό που είναι, δεν επιλέχθηκε με
δημοψηφίσματα. Το καθορίζουν η γλώσσα του, η ιστορία του, η εδαφική του
διαμόρφωση, το κλίμα του. Το ελλαδικό κράτος, δύο αιώνες τώρα, παλεύει να
αλλάξει τους όρους της δεδομένης ταυτότητάς του.
Θέλει να ανήκει «εις την Δύσιν». Η
γλώσσα του να σκοπεύει στη συναλλαγή, όχι στην κοινωνία της εμπειρίας. Η
ιστορία του να χαρίζεται σε αδίστακτους σφετεριστές. Να αγνοηθεί το κλίμα και η
εδαφική διαμόρφωση, για να χτίζονται βλάσφημου όγκου ασύμμετρα κουτιά, που
προϋποθέτουν σπάνια ηλιοφάνεια και πολύμηνο παγετό.
Το «εθνικό κράτος», το ελληνώνυμο,
δύο αιώνες τώρα, επιμένει σε δάνειο πολιτικό σύστημα (παρωδία
κοινοβουλευτισμού), σε δάνειους θεσμούς οργάνωσης (πνιγερά συγκεντρωτικούς),
δάνεια συστήματα παιδείας, δάνειους στόχους ανάπτυξης, δάνεια πρότυπα
αισθητικής καλλιέργειας.
Αν η μίμηση, ο μεταπρατισμός,
οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σε προκοπή ή σε παγιωμένη παρακμή, είναι θέμα
που δεν μπορούμε οι Νεοέλληνες να το συζητήσουμε – δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ.
Επειδή ο καθένας μας, με την απάντηση που δίνει, αποβλέπει στη θωράκιση του εγώ
του: διακινδυνεύει τις «πεποιθήσεις» που κάποτε επέλεξε ή «ανεπαισθήτως» του
υπέβαλαν. Και οι «πεποιθήσεις» του μέσου Νεοέλληνα λειτουργούν με τον φανατισμό
της συμπτωματικής προσκόλλησής του σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ή σε κομματικό μαντρί.
Αδύνατο να συζητήσουμε τα θεμελιώδη
προβλήματα της ύπαρξης και συνύπαρξής μας οι Νεοέλληνες. Τα ασυνάρτητα
τσιμπολογήματα των ιδεολογικών μας επιλογών, η κωμικά σαθρή ιστορική μας
«κατάρτιση», η σκιώδης εξάσκησή μας στη λογική μέθοδο, μετασχηματίζουν κάθε
«διάλογο» σε αντιμαχία εγωισμών. Σύμπτωμα κοινωνιών με χαμένον ή εξαρχής
ανύπαρκτο ρόλο στην Ιστορία.
Η πιο δυσφόρητη απορία
είναι, γιατί στον «ελεύθερο» (μετά την Τουρκοκρατία) πολιτικό βίο των Ελλήνων
δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα, που να φιλοδοξήσει τη διάσωση και πραγμάτωση της
ελληνικής διαφοράς. Υπήρξαν κορυφαία αναστήματα λογίων και καλλιτεχνών με
συναρπαστική κατανόηση και αφομοίωση της ελληνικής ετερότητας και της επίκαιρης
ιστορικής δυναμικής που μπορούσε να έχει αυτή η ετερότητα. Υπήρξαν και
χαρισματούχοι πολιτικοί με την ίδια συνειδητοποίηση, όπως και σοβαροί μελετητές
και μαχητές του ελληνικού κοινοτισμού, της επικαιροποιημένης επιστροφής σε
θεσμούς αυτοδιαχείρισης. Δεν υπήρξε ποτέ κόμμα πολιτικό που να στοχεύει πρωτευόντως
σε μια σύγχρονη πολιτική ελληνική ιδιαιτερότητα.....
>>>>>>>
