Λίγο καθυστερημένα πληροφορήθηκα για το φευγιό ενός καλόκαρδου συμπατριώτη μας, μέλος της θαλασσινής – ψαράδικης οικογένειας του Λευτέρη Π. Παυλίδη!
Το
αισθανόμουνα πολύ βαρύ, να μην γράψω δύο
λόγια για τον ξαφνικό χαμό του, έστω και εκ των υστέρων…
Ο αγαπητός μας, ήταν το 4ο παιδί της πενταμελούς οικογένειας τους.
Αρχικά προσπάθησε να ξεφύγει από την εργασία του πατέρα του και των δύο μεγάλων αδερφών του αυτή του αλιέως, άλλα όχι από το μαγικό φίλτρο της γαλάζια θεάς, - για εμάς τους θαλασσινούς - της θάλασσας της πικροκυμματούσας!!
Έτσι, αφού τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο, τσουρμάρισε ως ναυτικός στα ποντοπόρα πλοία με σκοπό να γίνει καπετάνιος.
Όμως, μετά από αρκετά χρόνια όταν παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια, αποφάσισε (για να είναι κοντά στο σπίτι του με τη γυναίκα του και τα παιδιά του…) να κάνει και τη δουλειά του ψαρά με επιτυχία, γιατί ήταν έξυπνος και ικανός άνθρωπος…
Κατά διαστήματα, γυρνούσε στην πρώτη του δουλειά ως καπετάνιος, αλλά και σε μεγάλα σκάφη αναψυχής εφοπλιστών, που
τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν, καθώς αυτή η δουλειά ήταν πιο
εύκολη και μπορούσε να βρισκόταν κοντά στην
οικογένειά του..
Ωστόσο, οι παραδόσεις μας λένε, πως η μοίρα των ανθρώπων είναι γραμμένη για το τι θα συμβεί στη ζωή μας και για τον εκλιπόντα συμπατριώτη μας ίσως έγραφε, - να φύγει πρόωρα και αναπάντεχα…
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν ένα μήνα περίπου στη
Λαϊκή αγορά Ερμιόνης και κατόπιν έμαθα το θλιβερό μαντάτο…
Εύχομαι, καλό και γαλήνιο να είναι το ουρανοπόρο του ταξίδι, μετά από τόσες φουρτούνες που είχε περάσει στα μεγάλα ταξίδια του στους ωκεανούς
και στις μικρότερες θάλασσες …
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
