Μόλις χθες πληροφορήθηκα (απίστευτο!) για το φευγιό πριν από
καιρό ενός συναδέρφου μου (ψαρά) του
Γιώργου Παυλίδη και τούτο διότι έλειπα από την Ερμιόνη.
Δεν κοιμήθηκα όλη τη
νύκτα από τη σκέψη αυτή που με βασάνιζε και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δύο
λόγια για τον εκλιπόντα για να βρω την γαλήνη της ψυχής μου!...
Αυτό που θέλω να
πω πρώτα είναι, πως κάθε φορά που φεύγει
από τη ζωή μας ένας απόμαχος της θάλασσας και συγκεκριμένα της ψαροσύνης σβήνει
και ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας που έχει η Ερμιόνη με την ψαράδικη τάξη.
Ένα κεφάλαιο που δεν συμπληρώνεται από τους απογόνους μας αφού και αυτό το
επάγγελμα «πεθαίνει μαζί με τον ζωικό πλούτο της θάλασσας» και κανένας νέος δεν το ακολουθεί!
Οι λόγοι γνωστοί
και χιλιοειπωμένοι …
Ο Γιώργος μαζί με τον αείμνηστο αδερφό του τον Λάμπη
γέννημα θρέμμα παιδιά της θάλασσας από την μικρή παιδική τους ηλικία στις ψαρόβαρκές όπως όλοι εμείς οι ψαράδες. Δούλεψε σκληρά (υπήρξαμε και ανταγωνιστές…) οι μοίρα όμως τον
κτύπησε νωρίς πολύ βαριά και σαν να μην έφτανε αυτό… του επιφύλαξε και ένα
βασανιστικό τέλος «βάζοντας τον να παλέψει με την ανίκητη νόσο» αυτήν που
αποκαλούμε – επάρατο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλή του ψυχολογία που αυτή καθυστέρησε
το φευγιό του – υποθέτω – και όταν συναντιόμαστε μου έλεγε –«το παλεύω και θα
το ξεπεράσω»! Εγώ για να του σηκώσω το ηθικό του έλεγα - «το εύχομαι και προσεύχομαι για
σένα»! ...
Όμως, σε συναντήσεις που είχα μαζί του στο λιμάνι, δυό φορές βρήκα ευκαιρία και του ζήτησα να τον
φωτογραφίσω. Αυτός το κατάλαβε για πιο λόγο του ζητούσα αυτό, αλλά του άρεσε και δέχθηκε.
Έτσι, με τον φωτογραφικό φακό μου απαθανάτισα
με ένα κλικ τη μορφή του και νομίζω με την δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών περνάει στην αιωνιότητα!
Με αυτά τα
λίγα λόγια του εύχομαι καλό να είναι το τελευταίο του ταξίδι, «για το οποίο κανείς μας δεν γνωρίζει τη
διάρκειά του» και στην οικογένειά εκφράζω - έστω και αργά - τα συλλυπητήριά μου, να είναι καλά και να τον μνημονεύουν…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
