Θα μπορούσατε να διαβάσετε, να παρακολουθήσετε ή ακόμη και να παίξετε τζίτζι, χιαστό, πίλζες, φούσια; Είναι θέμα ηλικίας; Μάλλον όχι! Ακόμη και οι ενήλικες κρύβουν πάντα μέσα τους ένα παιδί ή τουλάχιστον τις εικόνες και τα βιώματα μιας ηλικίας κατά την οποία σκανταλιά και αθωότητα πήγαιναν μαζί. Ο Γιάννης Μ. Σπετσιώτης και η Τζένη Δ. Ντεστάκου μας το θύμισαν και πάλι με τον καλύτερο τρόπο: ένα βιβλίο-καταγραφή 35+1 παραδοσιακών παιχνιδιών της Ερμιόνης με τίτλο «Πάμε για π(ί)-λ-ζες;»
Οι δυο συγγραφείς δεν χρειάζονται ιδιαίτερη παρουσίαση. Έχουν ήδη παρουσιάσει ένα σημαντικό διασωστικό έργο για την τοπική ιστορία και στηρίζουν τρία θαυμαστά εγχειρήματα που κάνουν γνωστή την Ερμιονίδα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τον «Ερμιονικό Σύνδεσμο», έναν από τους πιο παραγωγικούς Συλλόγους ο οποίος δεν λειτουργεί απλά ως σημείο αναφοράς μιας κάποιας τοπικότητας, αλλά κυρίως ως πραγματικός και συμβολικός τόπος διατήρησης μιας ιδιαίτερης ταυτότητας από ιστορική και ανθρωπολογική άποψη.
Το «Μουσείο Παιχνιδιού Ερμιόνης» το οποίο, από τον Αύγουστο 2013, συγκαταλέγεται στα περίπου δέκα (10) οργανωμένα παιδικά μουσεία σε ολόκληρη τη χώρα και στέκεται άξια δίπλα στις καλύτερες συλλογές παιδικής κοινωνικής ζωής.
Το περιοδικό «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα» που παρουσιάζει σειρά ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της περιοχής, καθώς και αφιερώματα σε πρόσωπα που έχουν προσφέρει στον τόπο τους. Ψυχή του περιοδικού, όπως ήδη έχω σημειώσει πολλές φορές, είναι η Παρασκευή (Βιβή) Σκούρτη.
Η νέα έκδοση των Γ.Μ.Σπετσιώτη και Ντ.Δ.Ντεστάκου, προστίθεται επομένως στην μεγάλη δημιουργική πορεία των ανθρώπων του Ερμιονικού Συλλόγου και ενισχύει τις γνώσεις μας για την Ερμιόνη και γενικότερα για το παιδικό παιχνίδι μιας και πολλές παραλλαγές των παιχνιδιών αυτών υπάρχουν σε άλλα μέρη και, κυρίως, υπάρχουν και επιβιώνουν μέσα στην καρδιά μας. Πως ένα παιχνίδι καλλιεργεί τη φαντασία ενός παιδιού, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη και ευρηματικούς τρόπους διατήρησης των έργων της; Διάβασα και ξαναδιάβασα τα «Φούσια», το παιχνίδι της ευλογημένης παιδικής φαντασίας που μετατρέπει το χαλασμένο, το άχρηστο αντικείμενο σε πρώτης τάξεως παιχνίδι, όπως γράφει η εισαγωγική πρόταση. Κι αυτό γιατί καθώς διάβαζα ζούσα ξανά παιδικές στιγμές της δικής μου γειτονιάς στην Καστέλλα του Πειραιά με τα κρασοβάρελα στο δρόμο και τα υπόλοιπα του ρετσινιού να γεμίζουν μεθυστική μυρωδιά σπίτια και ανθρώπους. >>>>
