«Σκέψεις και
συναισθήματα, κάθε πρωί στην αγκαλιά της!»...
Λιγοστοί συνεχίζουμε και τώρα το φθινόπωρο κάθε πρωί ανελλιπώς
να βουτάμε στην απεραντοσύνη της ...
Είναι μια διαφορετική επαφή αυτή την εποχή από αυτή του καλοκαιριού
με το θεοποιημένο στοιχειό...
Ίσως, να είναι και η ανάγκη που αισθανόμαστε και η αιώνια έλξη
της καταγωγής μας και της προέλευσης του ανθρώπινου γένους από αυτήν ...
Κάθε μέρα, την ίδια ώρα που ο ήλιος
ανατέλλει, προσθέτει το δικό του χρυσόχρωμα πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας
του ερμιονικού κόλπου,- δημιουργώντας μια ασυναγώνιστη τρίπτυχη παραλλαγή-, με
αυτό του γαλάζιου και του πράσινου που δημιουργεί το σμαραγδένιο!!
Τότε,
καθημερινώς, «κάποιες ψυχές» πιστές στο ραντεβού τους,
βρίσκονται εδώ, στο ίδιο μέρος, στα ίδια βράχια...
Άλλοι από εσωτερικές εντολές… και άλλοι
ίσως από λόγους άγνωστους για εμάς, δίνουν το παρόν τους «για μια - ιερή θα
λέγαμε- συνάντηση με αυτήν, να κάνουν τη δική τους
προσευχή... το δικό τους τάμα... να αναπολήσουν!» ...
Αντί για καλημέρα
ΣΤΑΜ.ΔΑΜ.
