Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στον αδερφό μου Μιχάλη που αυτές τις ώρες βάλλεται σκληρά η υγεία του και η ζωή του(!) στο νοσοκομειακό κρεβάτι του
πόνου και εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου η Παναγία μας να βάλλει το Χέρι Της!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Πέμπτη, 15 Αυγούστου 2013
Τη σημερινή αναφορά μου την οφείλω στις κάρτες που μου έχει στείλει ο «Ερμιονικός Σύνδεσμος» στις οποίες απεικονίζονται ορισμένα παιχνίδια
από αυτά που υποθέτω έχουν τοποθετηθεί στα
ράφια
και στις προθήκες του Μουσείου παιχνιδιών στην «Εστία Πολιτισμού Μιχαήλ Παπαβασιλείου»,
της οποίας
τα εγκαίνια θα γίνουν το Σάββατο 17
του μηνός και ώρα 7.30 μ.μ.
Έτσι λοιπόν, το αυτοκινητάκι αυτό που σας δίνουμε στη Φώτο, στάθηκε η αφορμή να ξετυλίξει η μηχανή του χρόνου θύμισες, (69) χρόνια πίσω, όταν ήμουν σε ηλικία 7 χρόνων. Και όμως σ' αυτή την ηλικία, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής, έπρεπε να πάρω το βάπτισμα του ταξιδευτή - πλέον ψαρά, κατά τις θερινές διακοπές μου... από το Δημοτικό σχολείο, που μόλις είχα τελειώσει την πρώτη τάξη. Και φυσικά και άλλα ψαροπαίδια ακολουθούσαν το ίδιο πεπρωμένο... για να μη νομίζετε πως αποτελώ τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου ο Μιχάλης εξαίρεση, που δύο χρόνια αργότερα σαν μικρότερος, ακολούθησε την ίδια αποστολή! Διότι περί αποστολής επρόκειτο, αφού ο σκοπός ήταν η οικονομική συνεισφορά στην οικογένεια δια της εργασίας. Και ήμαστε μόλις, 7 χρονών παιδιά! Μάλιστα, μέσα σε ψαρόβαρκες με κουπιά και πανιά, για τις μετακινήσεις στα ταξίδια και τα ψαρέματά μας. Ποιο συγκεκριμένα, στα μικρά παιδιά τα οποία εργαζόντουσαν και αυτά στις ψαρόβαρκες έβγαζε ο καραβοκύρης κάποιο μερδικό από τα καθαρά έσοδα. Το συνηθέστερο ήταν 2 μερδικά ο καπετάνιος και ιδιοκτήτης του σκάφους και των εργαλείων, 1 μερδικό ο σύντροφος ο μεγάλος και ανάλογα με την ηλικία τα παιδιά αρχίζανε από το 1/4 του μερδικού και αυξανόταν αυτό ανάλογα με την ηλικία και την απόδοση στην εργασία.
Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό, αλλά το αυτοκινητάκι της κάρτας του «Ερμιονικού Συνδέσμου» ως παιχνίδι. Δεκαπενταύγουστος λοιπόν, που η Εκκλησία μας γιορτάζει την Κοίμηση της Παναγίας Θεοτόκου. Οι ψαράδες της Ερμιόνης που λόγω των μελτεμιών που πνέουν αυτή την εποχή συνήθιζαν να ψαρεύουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στα παράλια της νότιας Αττικής από το Πασά - λιμάνι μέχρι την Βουλιαγμένη που φυσούν πιο ήπια από άλλες περιοχές. Στον παραθεριστικό οικισμό τότε της Βούλας (μετά τη Γλυφάδα), πάνω στον παραλιακό δρόμο είναι κτισμένη μεγάλη Εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη της Παναγίας. Έτσι, αυτή τη μέρα από την παραμονή το απόγευμα, οι Ερμιονίτες ψαράδες της περιοχής, τραβούσαν τις ψαρόβαρκές τους στη στεριά, τις καθάριζαν, έπλεναν και τα ρούχα τους και θέλοντας να δώσουν ένα τόνο εορταστικό στη μεγάλη γιορτή και να σπάσουν τη μονοτονία της κοπιαστικής εργασίας τους, αλλά και του σχεδόν μόνιμου φαγητού τους - ψάρια κακαβιά και χταπόδι με ρύζι πιλάφι συνήθως, αυτή τη μέρα αγόραζαν κρέας και με πατάτες το έψηναν στον φούρνο κοντά στην παραλία. Το πρωί πήγαιναν να προσκυνήσουν στην εκκλησία της Παναγίας που προαναφέρθηκα, που ο εορτασμός είχε πανηγυρικό χαρακτήρα από θρησκευτικής απόψεως, αλλά και από εμπορικής, όπως συνηθίζεται... Εκεί μετά το προσκύνημα ζήτησα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα αυτοκινητάκι από τους πάγκους των μικροπωλητών που είχαν απλώσει την πραμάτεια τους όπως όλοι μας ξέρουμε. Πράγματι, μου αγόρασε αυτό που διάλεξα και έμοιαζε περίπου σαν αυτό που εικονίζεται στην κάρτα του Ε.Σ. και πιθανόν θα δούμε στο Μουσείο παιχνιδιών το Σάββατο.
Αυτή όμως η θύμηση που για μένα είναι συγκλονιστική για την περίπτωση μας, (και δεν είναι μόνο αυτή αλλά πάρα πολλές που ίσως αναφερθώ άλλη φόρα) είναι αυτό που θυμάμαι και έχει γραφτεί ανεξίτηλα μέσα μου, ότι στη συνέχεια, στη Γλυφάδα προσδέναμε μετά το ψάρεμα τις ψαρόβαρκές μας στην παραλία μπροστά από το σημερινό Δημαρχείο, που τότε ήταν ένα μεγάλο σπίτι (σχεδόν σαν το σημερινό κτήριο) καμένο από τους Γερμανούς. Δίπλα του και βορειοδυτικά, τρεις πανέμορφες βίλες βιομηχάνων και άλλων πλουσίων, ενώ αρόδο προσδεδεμένα σε μόνιμες αγκυροβολημένες σημαδούρες μεγάλα γιοτ, ακόμα και η «Χριστίνα» του Ωνάση. Ωστόσο, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος (παιδί 7 χρονών) ήμουν εγώ, (έτσι αισθανόμουν) που όταν τελειώναμε την τελευταία εργασία της ημέρας - αυτή του δολώματος των παραγαδιών, περί το δείλη, έπαιρνα το αυτοκινητάκι μου και με ένα σπάγκο που είχα δέσει μπροστά, το έσερνα με ιδιαίτερη απόλαυση και χαρά στον παραλιακό δρόμο, που απ' ότι θυμάμαι ήταν ασφαλτοστρωμένος και με τις μικρές ρόδες του γλιστρούσε πολύ εύκολα περήφανο και αυτό... μαζί με τον ιδιοκτήτη του...
ΥΓ. Το θέμα προσφέρετε για πολλές - πολλές λεπτομέρειες, αλλά εγώ θα σταματήσω εδώ, γιατί είμαι πολύ φορτισμένος συναισθηματικά και κατ' επέκταση συγκινησιακά... Είναι και αυτή η ιστορία μια άλλη παράμετρος από αυτές που αναφέρεται ο φίλος και συμμαθητής μου και πρόεδρος του "Ερμιονικού Συνδέσμου" Γιάννης Σπετσιώτης - λόγω της επιστήμης του - και για το παιδικό παιχνίδι και που φυσικά εκ της πείρας του, θα έχει να μας πει κάτι περισσότερο, πάνω και σ' αυτό...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
