Με αφορμή την «άκομψη» αναφορά σε Καρκινοπαθείς τελικού σταδίου

                                        Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

     Δημιουργήθηκε σάλος από τις «άκομψες» δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής, Βουλευτή Ευβοίας της Νέας Δημοκρατίας (2019-2023) κ Σπύρου Πνευματικού για τους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου και την επιβάρυνση που έχει στον Εθνικό προϋπολογισμό υγείας η παροχή υπηρεσιών σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις και είχαν ως αποτέλεσμα να διαγραφεί από τα ψηφοδέλτια του Κόμματος στις εκλογές της 25^ης Ιουνίου.

      Επειδή πολλοί συμπατριώτες μας διανύουν το ‘τελικό στάδιο’ καρκίνου και οι συγγενείς  τους βρίσκονται σε απόγνωση καταθέτω σήμερα στούς ιστότοπους και στα blogs που με φιλοξενούν κάθε εβδομάδα ένα κείμενο (από μία μεγάλου μεγέθους εργασία μου στο θέμα αυτό) και ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε οικογένειες που βιώνουν το πρόβλημα.

     Ξεκινώ με την πικρή διαπίστωση ότι καμιά κοινωνία δεν προετοιμάζει τα άτομα για τις ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του τραγικού ρόλου του καρκινοπαθούς τελικού σταδίου μολονότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες 20-25% Ελλήνων και άλλων Ευρωπαίων θα χάσουμε τη ζωή μας από κάποια ανίατη, μέχρι αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε, μορφή καρκίνου.

     Σας προσκαλώ να δούμε νοερά σε μια σχηματική παράσταση τους συνανθρώπους μας όλων των ηλικιών που είναι καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, τα συγγενικά τους πρόσωπα και μαζί τα μέλη του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και βλέπουμε ότι: >>>>>>>

Διεθνής ακαδημαϊκή τιμητική διάκριση στον Καθηγητή Γιώργο Πιπερόπουλο

 

     Ως άμισθο μέλος στη θέση 36 της 130-μελούς Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ινδικού εκδοτικού κολοσσού επιστημονικών περιοδικών IJBST ορίστηκε ο καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος,.

     Ο Θεσσαλονικιός συμπατριώτης μας κείμενα του οποίου φιλοξενούμε κάθε εβδομάδα (γεννήθηκε στην Κατερίνη από Πόντιο εκ Ρωσίας πατέρα και Σμυρνιά-Θρακιώτισσα-Μικρασσιάτισα μητέρα) μετά την αποφόιτησή του από το Β΄Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης σπούδαε με υποτροφίες Κοινωνιολογία και Ψυχολογία σε Αμερικανικά, Γερμανικά και Αυστριακά Πανεπιστήμια έχει διεθνή παρουσία ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και ερευνητής επί σειρά δεκαετιών. Είναι πλέον Συνταξιούχος Καθηγητής και τέως Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και αφού δίδαξε σε πολλά Πανεπιστήμια σε Αμερική και σε Ευρώπητώρα είναι τώρα Επίτιμος (άμισθος) Καθηγητής του Μάνατζμεντ και του Μάρκετινγκ στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Βρετανικού Durham University, ενός από τα 10 κορυφαία ΑΕΙ της Μεγάλης Βρετανίας το οποίο συγκαταλέγεται στα κορυφαία 100 ΑΕΙ στην παγκόσμια κατάταξη Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων.

     Στην 130-μελή Επιτροπή συμμετέχουν επιστήμονες που εκπροσωπούν Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα της Ινδίας και μετά από επιλογή από άλλες χώρες μέλη του ΟΗΕ και της UNESCO όπως  είναι οι ΗΠΑ, η Κίνα, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Σουηδία, η Ισπανία, η Ελβετία, η Ιταλία, το Πακιστάν, η Κύπρος, η Τουρκία και άλλες. https://board.ijbst.org/home

     Ο Ινδικός Εκδοτικός Όμιλος ως Μη - Κερδοσκοπική Επιχείρηση, εκδίδει συνολικά 28 επιστημονικά περιοδικά παγκόσμιας κυκλοφορίας στην Αγγλική γλώσσα τα οποία διατίθενται ΔΩΡΕΑΝ σε βιβλιοθήκες Πανεπιστημίων όλων των χωρών μελών του ΟΗΕ που το επιθυμούν. https://www.ijbst.org/

ρ

Εσείς πού ζείτε; Στο «σήμερα», στο «χθες» ή στο «αύριο»;

 

        Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

 

     Είναι πιθανό να σας ξαφνιάσω αλλά ειλικρινά και προκαταβολικά ελπίζω να δεχθείτε τη σημερινή μου πρόσκληση, ίσως πρόκληση όπως δηλώνει και ο τίτλος του άρθρου μου,  σε ένα διαφορετικού τύπου ψυχό-κοινωνιολογικό και φιλοσοφικό προβληματισμό. Αφήνοντας στην άκρη τους κάθε λογής ανασταλτικούς ενδοιασμούς και αψηφώντας τις πρόωρες υψηλές θερμοκρασίες ελάτε να διερευνήσουμε το συγκεκριμένο ερώτημα με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.

    Όπως θα διαπιστώσετε άμεσα το σημερινό μου κείμενο επικεντρώνεται στην εγκράτεια, στην ικανότητα που ο καθένας και η καθεμιά μας είχαμε και έχουμε να μπορούμε να αναβάλουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας μεταθέτοντάς την σε μελλοντικό χρόνο. Η συγκεκριμένη ικανότητα συνιστά μια ειδοποιό διαφορά ως στοιχείο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας η οποία πρωτοεμφανίζεται στα νηπιακά χρόνια της ζωής του καθένα και της καθεμιάς μας και μας συνοδεύει σε όλη τη ζωή μας.

     Επιστρέφω στο ερώτημα του τίτλου μου και τολμώ να υποθέσω ότι στον στενό σας οικογενειακό κύκλο, και στον ευρύτερο κύκλο φίλων και συναδέλφων, έχετε ήδη συναντήσει κάποια άτομα που ζούνε στο «σήμερα», κάποια άλλα που προσανατολίζονται στο «αύριο» και κάποια που έχουν «κολλήσει στο χθες».

     Πρίν αρκετές δεκαετίες  ο Dr Walter Mischel, διακεκριμένος ψυχολόγος ερευνητής και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο Stanford της Πολιτείας της Καλιφόρνια, δημοσίευσαν κάποια εντυπωσιακά ευρήματα από την διαχρονική τους έρευνα με 4χρονα παιδιά νηπιαγωγείων.

     Στα πλαίσια της στρατηγικής δομής αυτών των πειραμάτων οι ερευνητές ξεκινούσαν με κάθε ομάδα νηπίων παρουσιάζοντας στα παιδιά μια πιατέλα γεμάτη με τα πολύχρωμα τα γνωστά σπογγώδη γλυκά (marshmallows) και τα «προκαλούσαν» με την παρακάτω πρόταση λέγοντας: >>>>>

Ο covid-19 «σακατεύει» με τη μάσκα το φλερτ! - Γράφει ο Καθηγητής Κοινωνιολογίας Γιώργος Πιπερόπουλος

     Τρίτο και τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη του 2020 σε μια χρονιά χωρίς προηγούμενο στις εμπειρίες τριών γενεών όχι μόνο ημών των κατοίκων της Ελλάδος αλλά ολάκερης της Υφηλίου!

     Επέστρεψαν τα παιδιά στα σχολεία και όσοι και όσες έχουν απασχόληση και δεν έμειναν άνεργοι επιστρέφουν δειλά-δειλά στις επιχειρήσεις με την αιωρούμενη πάνω από τα κεφάλια μας απειλή ενός «οριζόντιου lockdown» για την Αττική που εάν εφαρμοστεί η κοινή λογική υπαγορεύει να το μετονομάσουμε οικονομικά και κοινωνικό-ψυχολογικά από «lock-down» σε «knock-out»!...

     Μπαίνουμε σιγά σιγά στο φθινόπωρο, αλλά οι περισσότεροι από εμάς αρνούμαστε να δεχθούμε ότι τέλειωσε το φετινό καλοκαίρι, αυτό που όπως συνέβη και με την φετινή άνοιξη ΔΕΝ είχε καμιά σχέση με τα καλοκαίρια που γνωρίζαμε εμείς της τρίτης ηλικίας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

      Τα παιδιά και εμείς φοράμε πλέον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ μάσκες σε κλειστούς χώρους (δεν παίρνω θέση στη συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της μάσκας και της χρησιμότητάς της καθώς ΔΕΝ είμαι Διδάκτωρ Λοιμωξιολόγος αλλά ούτε καν γιατρός – ο τίτλος του Δρα αναφέρεται σε Διδακτορικό Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας).

     Με κρυμμένα τα πρόσωπά μας δεν δείχνουμε το χαμόγελο και όσο και εάν προσπαθούμε να εκφραστούμε με τα μάτια μας, δυστυχώς το κλασικά γοητευτικό μέσο και η τεχνική του φλερτ, της ανέκαθεν γνωστής ως πρόσωπο-με-πρόσωπο επικοινωνίας, με απώτερο στόχο την ρομαντική προσέγγιση εκπροσώπων των δύο φύλων, έχει γίνει... αγαθό σε ανεπάρκεια. 

     Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια όπως ίσως έχετε ήδη διαπιστώσει αυτοπροσώπως, φίλες και φίλοι αναγνώστες, η πάλαι ποτέ κραταιά και συνάμα ευαίσθητη τέχνη του φλερτ ήταν σε πτωτική πορεία αλλά με την επιβολή της μάσκας μάλλον οδεύει προς αφανισμό!!!

     Σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες συναδέλφων του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, οι σύγχρονοι άνδρες αισθάνονται νευρικά όταν βρίσκονται σε παρέα γυναικών... σε ποσοστό που αγγίζει το 50%! Και σεις, όμως, κυρίες μου, ως γυναίκες δεν μένετε πολύ πίσω στα στατιστικά στοιχεία της... νευρικότητας που προκαλεί η πρόσωπο-με-πρόσωπο επικοινωνία.

     Και τώρα φορώντας μάσκες άντε να δούμε πώς θα…φλερτάρουμε…

     Όταν σκύβουμε με προσοχή οι επιστήμονες της συμπεριφοράς κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, και ερευνούμε το πώς και γιατί, πιστοποιούμε ότι οι πρώτες εντυπώσεις που μας δημιουργεί ένας άνδρας ή μια γυναίκα στηρίζονται στο 55% σε χαρακτηριστικά εμφάνισης, 38% στον τρόπο ομιλίας και μόνο ένα 7% στα λεγόμενα, δηλαδή στο περιεχόμενο, του ενός ή του άλλου παρτενέρ ενός εξελισσόμενου φλερτ.

     Τα πράγματα είναι πλέον δύσκολα για εμάς τους άνδρες, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αδυνατεί να συλλάβει τα... υπονοούμενα που κρύβει ο προφορικός λόγος και τα εκφραζόμενα με τη... γλώσσα του σώματος, σε αντίθεση με τις γυναίκες, που, όπως δείχνουν ερευνητικά δεδομένα, είναι πολύ πιο ικανές δέκτες μηνυμάτων της γλώσσας του σώματος.

     Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο για όσους και όσες επιθυμούν να... φλερτάρουν στον εργασιακό χώρο, καθώς οι άνδρες διατρέχουν πλέον τον κίνδυνο να βρεθούν –όπως ήδη έχει συμβεί σε αμέτρητες περιπτώσεις άλλων ανδρών- μπροστά στο εισαγγελικό έδρανο με την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης. Αλλά και για τις γυναίκες τα πράγματα έχουν κάπως δυσκολέψει καθώς, με αφορμή περιπτώσεις ανδρών που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και… δικαιώθηκαν, πολλές εκπρόσωποι του ωραίου (και δήθεν ασθενούς φύλου) αρχίζουν να φοβούνται ότι θα επισύρουν κοινωνικό όνειδος και θα παρεξηγηθούν για επίδειξη ανάρμοστης σεξουαλικής συμπεριφοράς.

     Να θεωρήσουμε το θέμα λήξαν και την τέχνη του φλερτ «απολεσθείσα» ανθρώπινη δραστηριότητα ,που άκομψα θάφτηκε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο του μακρινού χτες;

     Μάλλον όχι, καθώς (ευτυχώς) φίλοι και φίλες bloggers, ελπίδες στους επίδοξους λάτρεις της τέχνης του φλερτ αναπτερώνει η πρωτοπόρος σε θέματα ανθρώπινων σχέσεων «Αγγλοσαξονική Λέσχη Μοναχικών Ατόμων», προσφέροντας ειδικά σεμινάρια μύησης στη χαμένη τέχνη του φλερτ σε Αμερική, Καναδά, Αγγλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες .

     Και στον ελλαδικό χώρο, όπως διαπιστώνω από σχετικές έρευνες, το φλερτ υφίσταται την φθορά του χρόνου και τα ελάχιστα απομεινάρια δεν οφείλονται στην επιδεξιότητα ημών των ανδρών, ή των υιών μας, όσο... στην ανοχή υμών των γυναικών και των θυγατέρων σας, πράγμα που επιβεβαιώνει περίτρανα ότι και στην προκείμενη περίπτωση η περί του « αδύνατου φύλου» φιλολογία είναι, τελικά, παραμύθι...

     Και με την απίστευτη ντιρεκτίβα των Βρυξελλών για συνταξιοδότηση του ωραίου φύλου στα 65, επειδή έτσι το επιβάλλει η έννοια της ισονομίας, αναρωτιέμαι τελικά άνδρες γυναίκες, παιδιά και εγγόνια Quo Vadis?

      Ή, μήπως, να αναρωτηθούμε: «παιδιά, τελικά πού μας πάνε;…»

«Μικρός» κίνδυνος θανάτου ή σοβαρής ασθένειας για παιδιά από τον Covid...

 

                                             Μεταφέρει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

    Ουσιαστικά ξεκίνησε σήμερα και θα κάνει το γύρω του Κόσμου καθώς συνιστά μια εντυπωσιακά σημαντική είδηση η εκτενής μελέτη που δημοσιεύθηκε χτες 27 Αυγούστου 2020, στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό The British Medical Journal και «παίζει» σήμερα και πιστεύω ότι θα συνεχίσει μέσα στο Σαββατοκύριακο σε όλα τα Βρετανικά και πολλά διεθνή ΜΜΕ.

     Η ερευνητική ομάδα διαπιστώνει ότι είναι «σχεδόν εξαφανισμένος» η «πολύ μικρός ο κίνδυνος σοβαρής ασθένειας και θανάτους» από την πανδημία του covid-19 σε παιδιά που δεν έχουν άλλα «υποκείμενα» αναπνευστικά, νευρολογικά, καρδιολογικά ή προβλήματα του ανοσοποιητικού τους συστήματος.

     Σύμφωνα με τη μελέτη που είναι η πρώτη σε μέγεθος ερευνητική εργασία περιλαμβάνει τις περιπτώσεις 651 παιδιών και εφήβων κάτω των 19 ετών που εισήχθησαν σε 138 Νοσοκομεία μεταξύ της 17ης Ιανουαρίου και 3ης Ιουλίου 2020 καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα 6 (έξι) παιδιά που έχασαν τη ζωή τους είχαν σοβαρά «υποκείμενα νοσήματα».

     Η μελέτη θα λειτουργήσει «κατευναστικά» για τους γονείς που δικαιολογημένα διακατέχονται από έντονους φόβους για την υγεία και τη ζωή των παιδιών τους καθώς αυτά θα επιστρέψουν σε λίγες μέρες στα Σχολεία.