Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο - αυτό που δε διέγραψε ο χάκερ σας ...
26 Σεπτεμβρίου 2013
Μάνος Χατζιδάκης ένας προφήτης 27 χρόνια μετά το θάνατό του για ότι βιώνουμε σαν λαός στις μέρες μας - «Ο
νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι» ....
[...] «Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και
αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει
ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του
κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν
κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη
και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του
κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Μάνος Χατζιδάκις εκτός από μεγάλος συνθέτης υπήρξε και ένα σπουδαίος
διανοητής που είχε μια μοναδική ικανότητα να αποκρυπτογραφεί με ευαισθησία την πραγματικότητα.
Κυρίως όμως διαθέτοντας μια εκπληκτική συναισθηματική ευφυΐα προέβλεψε τις
συνέπειες που θα είχε στην ελληνική κοινωνία ο σταδιακός απο-πολιτισμός της, η
κυνικότητα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και κυρίως η συνθηκολόγηση
της κοινωνίας που συναίνεσε στην κατεδάφιση του αξιακού της συστήματος. Ο Μάνος
Χατζιδάκις δεν δίστασε να συγκρουστεί δημόσια με τον κάθε είδους λαϊκισμό, είτε
της Δεξιάς είτε της Αριστεράς, ενώ για τις απόψεις του δέχτηκε λυσσώδεις
επιθέσεις από όλους αυτούς που συμμετείχαν στο μεταπολιτευτικό ηθικό, αισθητικό
και οικονομικό πλιάτσικο της χώρας.
Τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες
πριν τον θάνατό του, ο Χατζιδάκις δημοσίευσε στην Ελευθεροτυπία ένα προφητικό
κείμενο με τίτλο «Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι» όπου με μοναδική διαύγεια
προέβλεψε την έλευση του νεοναζισμού και της Χρυσής Αυγής και τους λόγους που
θα μας οδηγούσαν αργά ή γρήγορα εκεί. Το κείμενο διανεμήθηκε στο πρόγραμμα
αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ
και Μπάρτοκ.
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο
ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν
προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι
η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο
στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν,
βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για
την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία
και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη
αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε
δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και
την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές
παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και
ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της
πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με
κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά... Για
τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές
παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω
από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει
φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει
θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα
διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ'
αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η
«Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε
το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον... νικήσαμε. Τι
ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του
κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα
υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν
άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει....
Ένας πόλεμος σαν
τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά
ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων
πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς
αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη
μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους
άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική
των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον
διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον
θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να
εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να
συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως
εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ.
Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη
γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν
πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με
την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν
εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να
τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
