… « Ο
πολιτισμός ενός τόπου φαίνεται, με το πώς κτίζεις τα σπίτια σου και πως
κηδεύεις τους νεκρούς σου….»
Το άκουσα κάπου αυτό και το πέρασα στις σημειώσεις μου. Τώρα που το διαβάζω
από εκεί σκέπτομαι, ανέκαθεν τα σπίτια μας εδώ στην Ερμιόνη δεν
παρουσιάζανε καμιά αρχιτεκτονική κουλτούρα πλην ολίγων, πολύ ολίγων εξαιρέσεων.
Φτωχός ο τόπος και οι κάτοικοί του – ψαράδες, γεωργοί, κ.α. Όλοι τους,
άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης. «Ένα κεραμίδι πάνω από
το κεφάλι τους»… ήταν το όνειρό τους, άμποτε αυτό να γινόταν πραγματικότητα…
Ωστόσο, παρατηρούμε, αρκετά χρόνια τώρα κατασκευάζονται σύγχρονες κατοικίες αλλά ανομοιόμορφες και η πόλης να μην παρουσιάζει αρμόνια πολεοδομική και αρχιτεκτονική... Έτσι το αποτέλεσμα είναι πάλι αρνητικό...
Όμως, τους νεκρούς μας, τους κηδεύαμε πολιτισμένα και με ένα
ιδιαίτερο σεβασμό. Αναφέρομαι ειδικά στον τρόπο που τους μεταφέραμε
από το σπίτι τους στην εκκλησία και από εκεί στην τελευταία τους κατοικία... Το θεωρούσαν μάλιστα, υποχρέωση και σεβασμό στο νεκρό να ακολουθούν τη
σορό ντόπιοι αλλά και ξένοι πολίτες σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Αυτό
που έχει μεγαλύτερη πολιτιστική αξία και σημασία, νομίζω, είναι η μεταφορά του στα χέρια, από συγγενείς και φίλους!
Έχω τη
γνώμη πως ήταν πολιτισμός, Τα σημερινά τα γνωρίζετε όλοι. Μήπως χάσαμε και εδώ τον πολιτισμό΄ μας;; ...
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 