του Γιώργου Παναγιωτόπουλου
Όπως απεδείχθη, εκ του αποτελέσματος, η «ΑΟΖ-οπερέτα» μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, δεν ήταν ένα πρώτο βήμα, αλλά το προσχεδιασμένο τέλος μιας μακρόχρονης περιόδου υπεράσπισης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο
Την επόμενη μιας υπογραφής-παρωδία, για την οποία ο Υπουργός Εξωτερικών δήλωσε «ούτε εγώ ήξερα ότι πάω να υπογράψω», η Τουρκία προχώρησε στην διεθνή εμπέδωση του νέου status quo στην περιοχή.
Το ORUC REIS ουδόλως «βγήκε» για έρευνες. Συνοδευόμενο από στόλο πολεμικών πλοίων, κάνει ό,τι θέλει μέχρι τον 28ο Μεσημβρινό (Ρόδος), εφαρμόζοντας την Τουρκική ψευδο-ΑΟΖ με την «κυβέρνηση» της Λιβύης (όπως απεδείχθη με την Κύπρο και το ψευδοκράτος, ουδέν μονιμότερο από τα Τουρκικά «ψευδο»).
Σε λίγο, θα έχει και de facto «ψευδο-ΑΟΖ» με την Αίγυπτο, αποκόπτοντας ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ τον ενιαίο χώρο Ελλάδας-Κύπρου και αφήνοντας το Καστελλόριζο εκτός χάρτη δικαιωμάτων.
Η πολυετής άρνηση της Αιγύπτου για αναγνώριση επήρειας του Καστελλόριζου (η οποία ήταν ο βασικός λόγος μη οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ελλάδα επί δεκαετίες) απεδείχθη -σε συνδυασμό με τον απόλυτο σεβασμό των Τούρκων στην Αιγυπτιακή υφαλοκρηπίδα- η δόλια έκφραση προμελέτης του Διεθνούς Παράγοντα, ο οποίος αποζητούσε έναν «μοιραίο Έλληνα» να την αποδεχθεί, μετά την αποτυχία Σημίτη λόγω των συμπαγών πατριωτικών χατακτηριστικων του -τότε-ΠΑΣΟΚ.
Αυτόν τον «μοιραίο Έλληνα», τον πρόσφερε ο Ελληνικός Λαός στις 7 Ιουλίου 2019, στις πιο «νοθευμένες» εκλογές της ιστορίας. Πακτωλοί ξένου χρήματος ξοδεύτηκαν, προκειμένου να φύγει από το Μαξίμου ο ενοχλητικός Αλέξης Τσίπρας.
