· Ακολουθήστε μας στο Google news
Μια εκ βαθέων συζήτηση με την επί πολλά χρόνια εισαγγελέα Aνηλίκων και στη
συνέχεια εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, διαφωτίζει το θέμα της
κακοποίησης ανηλίκων και καταδεικνύει τι πραγματικά κάνει ένας άνθρωπος που
αφιέρωσε τη μισή ζωή του σε αυτό αλλά και τι χρειάζεται να γίνει για την
προστασία ανήλικων και ενήλικων θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης.
Η Ξένη Δημητρίου διέλυσε όλα τα υποκριτικά και κακόβουλα σχόλια για τους
λόγους που πολλά θύματα θυμήθηκαν τόσα χρόνια μετά την κακοποίησή τους. «Το
“γιατί τώρα;” ακούγεται με ειρωνικό ύφος, ακόμα και με αμφισβήτηση. Την
απάντηση την έχουν δώσει ειδικότεροι από μένα επιστήμονες μετά από μεγάλες
έρευνες για τις καταγγελίες ειδικά της σεξουαλικής κακοποίησης αλλά και της
δευτερογενούς κακοποίησης. Οσα από τα θύματα κατήγγειλαν την κακοποίηση
βρέθηκαν να κακοποιούνται για δεύτερη φορά από το σύστημα, δηλαδή αστυνομία,
εισαγγελία, δικαστήρια, ανακριτές, κοινωνικές υπηρεσίες.
»Τι εννοώ μιλώντας για δευτερογενή κακοποίηση; Προσωπικά, έχω από χρόνια
εθιστεί στο πρόβλημα αυτής της κακοποίησης, την οποία ονομάζω “συστημική
κακοποίηση” και την οποία δέχεται ο ανήλικος από το σύστημα πια και όχι από τον
κακοποιητή του, όταν τολμήσει να καταγγείλει το γεγονός. Στην Ελλάδα έχει
διαπιστωθεί ότι θα χρειαστεί ένας ανήλικος πολλές φορές να αναφέρει το
τραυματικό περιστατικό, ακόμα και 18 φορές. Καταλαβαίνουμε πόσο κακοποιητικό
είναι αυτό για έναν άνθρωπο. Είναι περισσότερο και μεγαλύτερο από την αρχική
κακοποίησή του. Πολλοί ανήλικοι/ες το έχουν επισημάνει αυτό στις έρευνες ακόμα
και επώνυμα λέγοντας ότι “αν ήξερα τι θα περάσω μέσα στο σύστημα θα προτιμούσα
να μείνω στην κακοποίηση και θα ήταν πολύ λιγότερη η φθορά μου”».
Τη ρωτήσαμε για τις δικές της προσπάθειες ως πρώην εισαγγελέα Ανηλίκων και
στη συνέχεια ως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για τη λειτουργία του θεσμού «Σπίτι
του Παιδιού» και μας εξέθεσε τα δικά της βήματα και την εξέλιξη των προσπαθειών
της από το 1983 μέχρι την ημέρα που αποχώρησε, το 2019. Με δική της επιτόπια
επίσκεψη ως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου σε όλα τα ανακριτικά γραφεία της
Ελλάδας και με δική της παρότρυνση κατάφερε να περαιωθούν οι δικογραφίες που
εκκρεμούσαν για χρόνια. Ειδικά όσες αφορούσαν σεξουαλική κακοποίηση έγιναν η
πρώτη της προτεραιότητα και περαιώθηκαν μέχρι το 2019. «Το πρώτο βήμα ήταν ότι
δημιουργήσαμε στη δεκαετία του '80-90 ένα ανεξάρτητο τμήμα της Εισαγγελίας
Ανηλίκων με εισαγγελείς αποκλειστικής απασχόλησης. Το δεύτερο ήταν να περιληφθεί
στις αρμοδιότητες του εισαγγελέα Ανηλίκων και το ανήλικο θύμα», μας λέει και
παρατηρεί πόσο λίγοι αριθμητικά ήταν αυτοί οι εισαγγελείς.
»Ενιωσα προσωπικά ότι πριν από όλα έπρεπε να εκπαιδευτώ πάνω στο θέμα, να μάθω από άλλους ειδικούς επιστήμονες όλα όσα έπρεπε ώστε να μπορώ να σταθώ στο ίδιο τραπέζι με ένα ανήλικο θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και να μπορέσω να πάρω μια δικανική κατάθεση. Το κατάφερα μόνο παραδεχόμενη την αδυναμία μου να το κάνω και στη συνέχεια με μια επίσκεψη στη Γερμανία (1988) όπου είδα πώς λειτουργεί εκεί το σύστημα και πώς ακριβώς προσεγγίζεται ένας κακοποιημένος ανήλικος. Είδα πώς δούλευαν εκεί οι εισαγγελείς. Δεν υπήρχαν ακόμα τα Σπίτια του Παιδιού, αλλά υπήρχε η έννοια της διεπιστημονικότητας στην αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων, όχι μόνο από τον εκπρόσωπο του Νόμου που είναι πολύ λίγος για να προσεγγίσει και να αποφύγει να “κακοποιήσει” το θύμα». >>>>>>>
