Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957. Λίγες μέρες μετά τη βράβευσή του, απέστειλε μια επιστολή γεμάτη ευγνωμοσύνη στην πατρική για τον ίδιο φιγούρα, τον δάσκαλο των παιδικών του χρόνων, Louis Germain.
Η επιστολή του Νομπελίστα Λογοτεχνίας στον δάσκαλό του
9 Νοεμβρίου 1957
Αγαπητέ Monsieur Germain,Άφησα την αναταραχή γύρω μου αυτές τις μέρες να καταλαγιάσει λίγο, προτού σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόλις μου δόθηκε μία πάρα πολύ μεγάλη τιμή, που ούτε ζήτησα ούτε περίμενα. Αλλά όταν άκουσα τα νέα, η πρώτη μου σκέψη, μετά τη μητέρα μου, ήσασταν εσείς.Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό χέρι που στοργικά απλώσατε στο μικρό φτωχό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.Δεν δίνω πολλή σημασία σε τέτοιου είδους τιμές. Αλλά τουλάχιστον μου δίνει την ευκαιρία να σας πω τι ήσασταν και τι εξακολουθείτε να είστε για εμένα, και να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειές σας, η δουλειά σας και η γενναιόδωρη καρδιά σας εξακολουθούν να ζουν σε έναν από τους μικρούς μαθητές σας, που, παρά τα χρόνια, δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ευγνώμων που υπήρξε μαθητής σας. Σας αγκαλιάζω με όλη μου την καρδιά.Albert Camus
Η συγκινητική αυτή επιστολή περιλαμβάνεται στο ημιτελές αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Καμύ με τίτλο ‘Ο πρώτος άνθρωπος‘, όπου ο Γάλλος Νομπελίστας συγγραφέας αποκαλύπτει, χρόνια μετά τον θάνατό του, το χρέος που ένιωθε πως οφείλει στον δάσκαλό του από το δημοτικό σχολείο.
