 |
| Φώτο αρχείου -> 6/12/2009 στο δεματοποιητή των Διδύμων ο Γιώργος Αντωνίου βιντεοσκοπεί το κακό που έμελλε να μας βρει... |
Με τον Γιώργο Αντωνίου γνωριζόμαστε από
το 1999 όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα (μπουσουλούσα θα έλεγα) σ’ αυτόν τον
ωραίο, μαγικό, αλλά και βρώμικο χώρο της δημοσιογραφίας. Ήταν, από τους
λίγους δημοσιογράφους και συμπολίτες μου, αν όχι ο μοναδικός, που είχε
διακρίνει με το έμπειρο δημοσιογραφικό του μάτι αλλά και τα καλά του αισθήματα,
το πάθος, την αγάπη, αλλά και την ικανότητά μου, να ανταποκριθώ επάξια σ’
αυτό το λειτούργημα, πόσο μάλλον εθελοντικά,-προσφορά στην κοινωνία μου. Ωστόσο, σαν κεραυνός εν αιθρία αισθανθήκαμε τη
θλιβερή είδηση, για το φευγιό του αγαπημένου μας δημοσιογράφου και φίλου
Γιώργου Αντωνίου, ο οποίος εντελώς αναπάντεχα για εμάς, έφυγε από
τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 62 χρονών.
Ήταν και αυτός εραστής της
δημοσιογραφίας με έμφυτο ταλέντο, χωρίς σχολές και πατροναρίσματα από ανθρώπους
του δημοσιογραφικού κύκλου και άλλων θεσμικών παραγόντων... με τη μονή
διαφορά, πως δραστηριοποιούταν στο χώρο και για λόγους επιβίωσης.
Η πρώτη μας συνεργασία ήταν περίπου το
2000 όταν μου ζήτησε να τον συνοδεύσω στις στοές και τις
εγκαταστάσεις των παλιών μεταλλείων της Ερμιόνης - Ρο- ρο, Αγία
Βαρβάρα στο Ηλιόκαστρο, στην παραλία της Ντάρδιζας κτλ., για να κάνουμε
δημοσιογραφική έρευνα πάνω στο θέμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές, όταν ανεβήκαμε
στις πλάγιες του Ρο-ρο με τις φωτογραφικές μηχανές μας και ο Γιώργος με το
τρίποδο στην πλάτη και την κάμερά του που μόλις είχε αγοράσει, μπήκαμε
στις πρώτες στοές, που ήταν γεμάτες νερά που τρέχανε από την
οροφή. Βγάλαμε τα παπούτσια μας (χειμώνας...)
και ξυπόλητοι προχωρήσαμε μέσα για φωτογραφίες, βιντεοσκόπηση
κ.α. Τα συναισθήματα χαράς και ιδιαίτερης ικανοποίησης
αντανακλούσαν και απεικονίζονταν στο πρόσωπό του και μετά, βγήκε από τα χείλη
του η φράση:«Σταμάτη, βρήκαμε χρυσό»!!!
Στη συνέχεια είχαμε συνεργαστεί με
μικρές συνεντεύξεις μου στη Ναυπλιακή ραδιοφωνία που δούλευε τότε για τα
διάφορα δρώμενα στην Ερμιονίδα.
Άλλη μια φορά με είχε προσκαλέσει σε εκδήλωση του Δήμου Κρανιδίου στην οποία παρουσιάστηκε έκθεση φωτογραφίας για τις παλιές επιγραφές του Κρανιδίου από το βιβλίο του -λεύκωμα "Οι παλιές επιγραφές της Αργολίδας" για να κάνω το σχετικό ρεπορτάζ το οποίο δημοσίευσα στη γνωστή καθημερινή εφημερίδα" ΑΡΓΟΛΙΔΑ" και άλλες πολλές συνεργασίες, που ίσως αναφερθούμε μια άλλη φορά.
Ο Γιώργος Αντωνίου είχε ένα σπάνιο
χάρισμα σαν δημοσιογράφος. Ήταν διεισδυτικός και την ίδια στιγμή
ευγενικός. Ωστόσο όταν έπρεπε, «σε έσφαζε με βαμβάκι» Σ’ αυτό βοηθούσε
πάρα πολύ και η φυσική του παρουσία...
Ό,τι και να γράψω για το Γιώργο θα είναι
λίγο, παρ’ όλο που μπορώ να πω πάρα πολλά για την 14χρονη γνωριμία
μας.
Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν
εδώ στην Ερμιόνη στα πλαίσια της εκδήλωσης του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων
του Δ. Σχολείου με θέμα τα σκιάχτρα για το οποία ο
Γιώργος Αντ. είχε γράψει το ομώνυμο και βραβευμένο βιβλίο του.
Ωστόσο, η ειμαρμένη αποφάσισε να
τον πάρει από αυτή τη ζωή πολύ νωρίς, στα καλύτερα δημιουργικά
του χρόνια!!
Γιατί όπως λέει και ο στιχουργός – >
«...Έτσι είναι πάντα στη ζωή, έτσι συμβαίνει, μια ιστορία που γίνεται συχνά, κάθε ωραίο που γεννιέται να πεθαίνει και εγώ, να μένω μόνος και έρημος στα στενά»...
Θα σε θυμάμαι Γιώργο
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
