«Γειά σας,
Eίμαι 33 ετών, και έρχομαι από το Κονγκό. Βρίσκομαι στη Λέσβο από τις αρχές Οκτώβρη ‘19, στον καταυλισμό της Μόριας, και ζητάω άσυλο.
Κύριε ή κυρία, το μήνυμά μου αυτό είναι γεμάτο από τα δάκρυά μου και τις κραυγές μου για τα όσα υποφέρουμε εδώ. Σας ζητάω να μας βοηθήσετε.
Εδώ, στον καταυλισμό της Μόριας, δεν βλέπει κανείς παρά θάνατο, αθλιότητα, φόβο και ρατσισμό. Κάθε μέρα πεθαίνουμε στη Μόρια. Οι αρχές σας κρύβουν πληροφορίες που έχετε ανάγκη για να καταλάβετε τι συμβαίνει. Σας παρουσιάζουν την αντίθετη εικόνα από την πραγματικότητα που βιώνουμε. Τόσο εγώ, όσο και άλλοι φίλοι από την Αφρική, με τη βοήθεια κάποιων φορέων προσπαθούμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί, χωρίς επιτυχία ωστόσο. Η Ελλάδα μπλοκάρει κάθε απόπειρα, για την κυβέρνησή της η ζωή μας και η υγεία μας δεν μετράνε. Μπορεί να πεθάνουμε ή να σκοτωθούμε μεταξύ μας, το ίδιο κάνει.
Βιώνουμε άγχος και πόνο καθημερινά, μόνο και μόνο γιατί αυτό έχουν επιλέξει να ζούμε οι αρχές της Ελλάδας. Σας εκλιπαρούμε να μας βοηθήσετε, δεν μπορούμε άλλο, έχουμε λυγίσει, έχουμε κουραστεί.
Ζούμε μέσα σε σκηνές, μέσα στο κρύο, χωρίς γιατρό, απόλυτα αφημένοι στα προβλήματα και στις αρρώστιες μας.
Σας παρακαλούμε, σας παρακαλούμε, σας παρακαλούμε, βοηθήστε μας. Αγαπητοί κύριοι, αγαπητές κυρίες. Μην κλείνετε τα αφτιά σας, μην αφήνετε τα δάκρυά μας χωρίς απάντηση.
S.L. καταυλισμός Μόριας, Φεβρουάριος 2020″
