ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟ
ΧΡΕΟΣ
Από τη Βιβή Σκούρτη
Από σήμερα αναπαύεται
στο χώμα της πατρίδας της που αγάπησε και τίμησε με τη φυσική της παρουσία και
τον δημιουργικό της χρωστήρα.
Η Άργη Μάγκου,
φανατική αναγνώστρια του Περιοδικού μας «Στην Ερμιόνη άλλοτε και τώρα» είχε
στείλει σε μένα προς δημοσίευση μία επιστολή για την Ανθούλα. Εκείνη με την
ταπεινότητα που την διέκρινε την βρήκε υπερβολικά εγκωμιαστική και δεν θέλησε
να δημοσιευτεί. «Βάλε την όταν θα πεθάνω» μου είπε. Αυτό λοιπόν κάνω.
ΓΡΑΜΜΑ
ΣΤΗΝ ΑΝΘΟΥΛΑ
«Κοιμήθηκα κι
ονειρεύτηκα ότι η ζωή είναι χαρά.
Ξύπνησα και
είδα ότι είναι χρέος.
Εργάστηκα και
το χρέος έγινε χαρά»
Είχα κάποτε διαβάσει
αυτά τα λόγια και τα θυμάμαι ακόμη. Τον συγγραφέα τους δεν τον θυμάμαι πια.
Μπορούσαν όμως να είναι και δικά σου λόγια Ανθούλα.
Τα εγκώμια δεν σου
αρέσουν, αλλά η αλήθεια προστάζει. Είμαι περήφανη για τη φιλία που με συνδέει
με την Ηρώ από τα παιδικά μας χρόνια και με σένα έπειτα. Φιλία οικογενειακή και
αγάπη είχαν οι μητέρες μας, η Λούλα Γκολεμά-Λαζαρίδου και η Κική Παπαδοπούλου - Μάγκου.
Η Λούλα έφυγε πολύ νέα από την επίγεια ζωή. Έμεινε μόνος ο πατέρας σας με τα
δυο μικρά κοριτσάκια τους. Από τότε εσύ, στο ορφανεμένο από μάνα σπίτι έδειξες
τις χάρες σου και το τι θα γινόσουν. Ήσουν βοήθεια και παρηγοριά στον πονεμένο
πατέρα σας, στοργή και χάδι στην μικρούλα Ηρώ. Όλο έκλαιγε το νήπιο. «Θέλω
τη μαμά μαμά μου! Θέλω τη μαμά μου!» και συ απαντούσες «Σώπα Ηρώ μου,
σώπα, μην κλαις.«Έλα πάμε να της ανάψουμε το καντηλάκι της».
 |
23-4-1930 -> Η Λούλα Λαζαρίδου με την Ηρώ αγκαλιά, η Ανθούλα στη μέση,
και η Μαρίκα Αγγέλου Παπαμιχαήλ - Φαρμακοποιού -
το παιδάκι που κρατάει αγκαλιά, δυστυχώς απεβίωσε... |
Από το αρχείο της Βιβής Σκούρτη
Πέρασαν χρόνια. Πόλεμος. Κατοχή.
Εμφύλιος. Δύστυχα, καταστροφικά χρόνια, με μόνη ελπίδα την Ειρήνη. Επιτέλους
ήρθε ο καιρός της ανασυγκρότησης.
Στο ύψος των
περιστάσεων εσύ, μαζί με την Ηρώ, εργαζόμενες νέες, ωραίες Ελληνίδες με
χριστιανική πίστη, ήθος, υποδειγματική συμπεριφορά, είχατε την αναγνώριση και
την αγάπη των συνομηλίκων και της κοινωνίας. Προικισμένες με έμφυτα πνευματικά
και καλλιτεχνικά χαρίσματα ό,τι περνούσε από τα χέρια σας έπαιρνε ομορφιά,
αρχοντιά, λάμψη.
Στο φιλόξενο σπίτι σας όλα, ακόμη και τα πιο
απλά, το γλυκό του κουταλιού και τα κουλουράκια με τον καφέ στο δίσκο, τα
αγριολούλουδα στο βάζο επάνω στο κεντητό τραπεζομάντηλο, ο φουντωτός βασιλικός
στη γλάστρα, όλα είχαν άλλη χάρη.
Με τον αείμνηστο Δημήτρη Δουρούκο,
άξιο δάσκαλο και ξεχωριστό άνθρωπο έκανες τη δική σας ωραία οικογένεια με
παιδιά κι εγγόνια. Σε κέρδισε οριστικά η ζωγραφική με το πλούσιο και
πατριωτικό, ιδιότυπο ζωγραφικό σου έργο.
Με τη συμμετοχή σου στη χορωδία της
Ερμιόνης, την ακούραστη και αποτελεσματική βοήθεια σε όλα τα τοπικά ευαγή
ιδρύματα και συλλόγους, τη συμπαράσταση σε ιδιαίτερες ανάγκες συμπολιτών μας,
άνοιξες και στις νεότερες γενιές με το παράδειγμα και το χαμόγελό σου τον δρόμο
της χαράς μέσα από την εργασία και την προσφορά στα κοινά.
Η Ερμιόνη είναι
περήφανη για σένα. Χρέος και χαρά της ήταν η εκδήλωση τιμής με την έκθεση
ζωγραφικής σου «Η Ελληνική ενδυμασία δια μέσου των αιώνων» στο Πνευματικό
Κέντρο της πόλης.
Καλή συνέχεια
Ανθούλα!
Ο Θεός να δίνει ζωή
στα χρόνια σου και να ευλογεί την οικογένειά σου.
Άργη
Μάγκου 2-9-2016
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Διαβάζοντας αυτή την επιστολή της άλλης αείμνηστης και αγαπημένης Άργης Μάγκου (την γνώριζα από κοντά) μετά λύπης μου και με μεγάλο προβληματισμό αισθάνομαι, πως τον πολιτισμό μας αυτών των χρόνων, τον χάσαμε χωρίς γυρισμό....
ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.
