Παραυρέθηκα στο διαρκές Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπου
επικυρώθηκε η υποψηφότητα των 5 υποψηφίων για την Προεδρεία του κόμματος.
Κατά την άποψή
μου, πριν ο καθένας και η καθεμιά να αποφασίσει για το ποιόν ή ποιάν θα
ψηφίσουμε για Πρόεδρο, πρέπει πρώτα να απαντήσει στο ερώτημα:
·
Πώς
θα συνεισφέρει, ώστε η ψηφοφορία να έχει μαζικότητα και να αποτελέσει γεγονός
στην κοινωνία και στους πολίτες
·
Ο,Η
Πρόεδρος του κόμματος πρέπει να έχει την ικανότητα με τον προγραμματικό λόγο
και με τις πράξεις του να δράσει συσπειρωτικά μεταξύ των μελών και φίλων του
κόμματος και όχι αντισυσπειρωτικά
·
Ο,
Η Πρόεδρος να έχει την αποφασιστικότητα να διαλύσει τους μηχανισμούς εκείνων
που οδήγησαν το κόμμα σε παραλυτικές καταστάσεις, διαλύοντας πρώτα τον δικό του
μηχανισμό, εαν φυσικά έχει
·
Ο,
Η Πρόεδρος να έχει την ικανότητα ν’ αντιλαμβάνεται τις αλλαγές στην κοινωνία,
να αφουγκράζεται την αγωνία, τις σκέψεις και προτάσεις των μελών του κόμματος
και τούτο γιατί οι στιγμές για την Αριστερά είναι κρίσιμες τόσο στη χώρα, όσο
και στην Ευρώπη.
Το αυγό του φιδιού της ακροδεξιάς, με όλες τους τις
εκφράσεις και εκφάνσεις από τις πιο «ανώδυνες», όπως π.χ. οι απειλές στις
Αυτοδιοικητικές εκλογές που συμβαίνουν και στον τόπο μας, μέχρι τους
αυτόκλητους σερίφηδες του Έβρου.
Έχει
σπάσει πια και στο χέρι μας είναι να σπάσουμε τα κεφάλια αυτών των φιδιών.
Η
Αριστερά για να υπάρξει, θα πρέπει να είναι Δημοκρατική, Σύγχρονη, Ριζοσπαστική,
Ρεαλιστική, Μαζική, χωρίς αποκλεισμούς!
Έτσι, για να θυμηθούμε και τη ρήση του Ιστορικά Ηγέτη της Αριστεράς Χαρίλαου Φλωράκη: «Το μοναστήρι να ‘ναι καλά και κερί να ‘ρχεται να ανάβει όποιος θέλει».
