Μαύρες θύμισες και εμπειρικές μαρτυρίες, που’χουν σαν στάμπα την ψυχή μας σημαδέψει αυτή την εποχή …

...Κάποιοι κουβαλούσαν το δικό τους Σταυρό του Μαρτυρίου, 

βαδίζοντας το δικό τους Γολγοθά…

Τότε εγώ, υπηρετούσα στο πολεμικό αρματαγωγό «ΧΙΟΣ»

 και ήμουν αυτόπτης μάρτυρας …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ. 

Διαβάστε ακόμα προηγούμενη σχετική  ανάρτηση - κλικ ΕΔΩ

==================================================================================================================

ΚΑΛΑΜΑΤΑ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Γράφει ο Κώστας Διον. Τσεφαλάς

Από τις φυλακές ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ τη μέρα αυτή, ξεκινάει μια πομπή που διασχίζει την Αριστοτέλους με κατεύθυνση το λιμάνι.

Μια πομπή που μοιάζει σαν χορός αρχαίας τραγωδίας και που κανείς δεν γνωρίζει αν θα εμφανιστεί ο απομηχανής Θεός ή όχι.

Καμιά τριανταριά άνθρωποι, που τα έχουν δώσει όλα για το καλό της πατρίδας, άσχετο αν κάποιοι όμως αποφάσισαν για το αντίθετο, με αυτοσχέδιους μπόγους στην πλάτη ή ξύλινα βαλιτσάκια, περικυκλωμένοι από Χωροφύλακες, κάνουν τον κόσμο γύρω τους να στέκεται παγωμένος.

Όσοι από τους συγγενείς προσπαθούν να πλησιάσουν δέχονται τα χτυπήματα από τους υποκόπανους των Χωροφυλάκων.

Η πομπή καταλήγει στο λιμάνι όπου τους περιμένει ένα γκρίζο πλοίο με το όνομα «ΧΙΟΣ».

Οι Χωροφύλακες τους σπρώχνουν με τη βία μέσα και τότε σπάει η σιωπή και κλάματα και αλαλαγμοί ακολουθούν από το πλήθος.

            Όταν μετά από 5 περίπου χρόνια ο πατέρας μου Διονύσης Κ. Τσεφαλάς μου εξιστορούσε το «ταξίδι» προς τον τόπο της εξορίας τη Γυάρο, μου μιλούσε με θερμά λόγια για αρκετούς από τους ναύτες του αρματαγωγού «ΧΙΟΣ» και για το πώς βοηθούσαν τους κλεισμένους στ’ αμπάρια, τους έδιναν κουράγιο, νερό και φαγητό από το δικό τους.

Σε μια τυχαία συζήτηση αγαπητέ Μάκη έμαθα ότι υπηρετούσες ναύτης σ’ εκείνο το αρματαγωγό και ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς που προσέφερε παρόμοια βοήθεια.

Όσο περνούσε ο καιρός και σε γνώριζα καλύτερα, διαπίστωνα ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά η δική σου και των άλλων ναυτών δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα μιας ευγενικής ψυχής που κυριαρχείται από αίσθημα προσφοράς, κατανόησης, αλληλεγγύης.

Στις μέρες μας αυτή η άδολη προσφορά από μέρους σου συνεχίζεται με άλλους τρόπους και είναι τούτο που φοβούνται οι διώκτες σου, οι οποίοι αμφιβάλλω αν είχαν πάρει είδηση τι σημαίνει ΧΟΥΝΤΑ, καταπάτηση δικαιωμάτων, δημοκρατία στο γύψο, βασανιστήρια από αρχιβασανιστές σαν τον Θεοφιλογιαννάκο, Μπάμπαλη, Χατζηζήση, Μάλλιο, που σακάτεψαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ κόσμο και κοσμάκη.

            Σίγουρα τους σημερινούς σου διώκτες  τότε, θα τους ενδιέφερε ποια θα ήταν η πορεία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ.

            Για άλλη μια φορά αγαπητέ Μάκη στο πρόσωπό σου, ως γιός ενός από τους χιλιοβασανισμένους, αλλά υπερήφανους και έντιμους ανθρώπους, που θυσίασαν τη ζωή τους στο βωμό υψηλών ιδανικών, θέλω να ευχαριστήσω τους ναύτες του «ΧΙΟΣ» και να θυμίσω ότι η ανθρωπιά, η έγνοια και η αλληλεγγύη δυστυχώς δεν χάθηκε και ο δικός τους ο αγώνας άξιζε τον κόπο.

Κάθε 21 Απριλίου εφιαλτικές μνήμες στα παιδιά των αριστερών!!!! ->>> κουμούνια(!)τους έλεγαν, οι δωσίλογοι, ακόμα και στις μέρες μας οι απόγονοί τους …

 Αφιέρωμα 56 χρόνια μετά, σ’ αυτούς, στα παιδιά τους  και στις δικές μου μνήμες, όπως τις έζησα στο αρματαγωγό «ΧΙΟΣ» που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία τις πρώτες μαύρες μέρες της  Δικτατορίας των Συνταγματαρχών την 21η Απριλίου 1967! ...

Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, με οδηγό  την ιστορία και μακριά από κάθε προπαγάνδα, ένθεν - κακείθεν... 

Stam.Dam. D,

=========================================================================================================================

Κώστας Τσεφαλάς – Στη μνήμη του πατέρα μου και των χιλιάδων αγωνιστών, είναι τούτες οι γραμμές…

ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Κώστας Τσεφαλάς 

 

Παιδικές αναμνήσεις. 21^η Απριλίου 1967, 

όπως την έζησα…

 

Ο πατέρας μου τις τελευταίες μέρες λίγο πριν την 21^η Απρίλη ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος. Με φώναξε κάποια στιγμή και μου είπε: «Θέλω ν’ ακούς τη μάνα σου και να διαβάζεις. Εγώ μπορεί να λείψω από το σπίτι».Τούτη τη φράση δεν την κατάλαβα, έβλεπα όμως τη μητέρα μου όλο να κλαίει.

Το πρωί της 21^ης του Απρίλη με τα παιδιά της γειτονιάς όπως κάθε μέρα ξεκινήσαμε για το σχολείο, το 2^οΔημοτικό σχολείο Μεσσήνης. Μετά την καθιερωμένη προσευχή ο Διευθυντής μας ανακοίνωσε ότι δεν είχαμε σχολείο και να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Η χαρά όλων μας απερίγραπτη. Εγώ δεν επέστρεψα στο σπίτι αλλά κατευθύνθηκα προς την αγορά της Μεσσήνης, όπου ήταν το εργαστήρι του πατέρα μου. Στο δρόμο συνάντησα χωροφύλακες με τις μπότες τους και τα όπλα κρεμασμένα στους ώμους. Τρόμαξα και τρέχοντας έφθασα στο μαγαζί μας αντικρίζοντας τον πατέρα μου να συζητά χαμηλόφωνα με τον νονό μου. Εκείνος με αγκάλιασε, με φίλησε και τη στιγμή αυτή μπήκε μέσα ένας χωροφύλακας. Απευθυνόμενος στον πατέρα μου είπε: « Μάστορα, με τη Δύση του ήλιου θα κλείσεις το μαγαζί και το πρωί θα το ανοίξεις με την Ανατολή».  Ο πατέρας του απάντησε: «Θα προλάβω να ανοίξω αύριο;» και η απάντηση ήρθε: «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς».

Στο σπίτι μητέρα και γιαγιά γυρόφερναν κλαίγοντας  και η γιαγιά προσπαθούσε να παρηγορήσει τη μητέρα μου:«Κουράγιο κόρη μου, τα ‘χω ξαναζήσει τούτα, μέχρι το βράδυ θα τον πάρουνε». Στο άκουσμα των λόγων της γιαγιάς η μητέρα μου ξέσπασε σε λυγμούς και με αγκάλιασε. Τώρα κλαίγαμε και οι τρεις μας.

Ο πατέρας με τη δύση του ήλιου έκλεισε το μαγαζί του, επέστρεψε στο σπίτι, μάζεψε τα πράγματά του και κάθισε να φάει. Δεν πρόφθασε να τελειώσει, όταν ένας βαρύς χτύπος ακούστηκε στην αυλόπορτα και μια φωνή επιτακτική: «Τσεφαλάς, Αστυνομία, άνοιξέ μας». Όλοι παγώσαμε, εκτός από τον πατέρα, που αγέρωχος σηκώθηκε και άνοιξε την πόρτα.  Όρμισαν μέσα τρεις χωροφύλακες με τα όπλα στα χέρια και τον διέταξαν:«Πάρε λίγα πράγματα και πάμε». Ο πατέρας ψύχραιμος και ήρεμος απάντησε: «Είμαι έτοιμος, σας περίμενα». Καθώς μας αποχαιρετούσε ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Τούτη η σκηνή με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. Για πολλά χρόνια ξυπνούσα από τούτο τον εφιάλτη• ο πατέρας μπροστά με την ξύλινη βαλιτσούλα στο χέρι και πίσω του οι χωροφύλακες. Κάποια μισάνοιχτα γειτονικά παράθυρα έκλεισαν και η πομπή ξεκίνησε. Ο πατέρας με το κεφάλι ψηλά,  το βήμα σταθερό, σήκωσε το χέρι σε αποχαιρετισμό και φώναξε: «Θα γυρίσω, να προσέχετε, σας αγαπώ».

Τον Διονύση Τσεφαλά, τον πατέρα μου, τον είδα μετά από πέντε χρόνια, όταν επέτρεψε από «την κρουαζιέρα» στα νησιά του Αιγαίου, όπως συνήθιζε να λέει.

Στη μνήμη του πατέρα μου και των χιλιάδων αγωνιστών, είναι τούτες οι γραμμές, και «φταίει» ο φίλος μου ο Μάκης που στην ανάρτησή του σχολίαζε τις ημερήσιες φυλλάδες που δεν έγραφαν τίποτε για τα τότε γεγονότα. Ίδιες τότε και τώρα.

Κώστας Διονυσίου Τσεφαλάς
—————————————————————————————————--------------

Σημείωση του διαχειριστή του blog:- > 

Μπροστά σε τέτοιες θύμισες και ιερά βιώματα, υποκλινόμαστε με σεβασμό! 

Την ημέρα του πραξικοπήματος υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία 

στο πολεμικό – αρματαγωγό πλοίο «ΧΙΟΣ».  

Μαζί με άλλα αρματαγωγά πλοία προσεγγίσαμε πολλά λιμάνια και πήραμε αριστερόφρονες συμπατριώτες άντρες και γυναίκες και τους μεταφέραμε στο γνώριμο για πολλούς νησί τη Γιάρο (Γιούρα). 

Προσεγγίσαμε και στο λιμάνι της Καλαμάτας. Εάν ο πατέρας του Κώστα μεταφέρθηκε σ’ αυτό το νησί, ίσως τον έχουμε μεταφέρει με το πιο  πάνω πολεμικό Ο/Γ. 
Θυμάμαι ακόμα, εικόνες και περιστατικά από το χώρο των αρμάτων όπου ήσαν στοιβαγμένοι!! οι πολιτικοί κρατούμενοι, με άθλιες… εκ της περίστασης συνθήκες… 
Το ταξίδι διαρκούσε μερικές μέρες, μέχρι να γεμίσει καλά ο ενδεικνυόμενος χώρος του πλοίου (λες και ήταν εμπορεύματα οι άνθρωποι – πολίτες!) 
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ και σε άλλα περιστατικά πιο σκληρά, γιατί δεν θέλω να επιφορτίσω περισσότερο συναισθηματικά και ιστορικά το γεγονός, αλλά θα κλείσω το σημείωμά μου με αυτό: Όλα αυτά τα γεγονότα  και άλλα πιο σκληρά που προσβάλλουν το αγαθό της ανθρώπινης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ και συνέβησαν αυτή την περίοδο αμαυρώνοντας και στιγματίζοντας ανεξίτηλα τα Δημοκρατικά μας ιδεώδη,  κάποιοι,  τα αποκαλούν,  «Ειρηνική Επανάσταση»!! …

 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ 

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

Ιστορίες που’χουν σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει!!! –

 …«Η ζωή κάνει τα πιο περίεργα παιχνίδια»…

Κώστας Τσεφαλάς – η συνέχεια  στην πιο πάνω  αναφορά 

και η επιβεβαίωση, στο  σημείωμά  μου…

Ναι Μάκη, το πλοίο που πήρε τον πατέρα μου από την Καλαμάτα ήταν το ΧΙΟΣ, ακόμα θυμάμαι τα γράμματα του καραβιού που βλέπαμε από μακριά. 

Η ζωή κάνει τα πιο περίεργα παιχνίδια. Στο πρόσωπό σου ευχαριστώ όλους τους ναύτες του ΧΙΟΣ, για τους οποίους μόνο καλά λόγια είχε να λέει ο πατέρας μου για τη συμπεριφορά τους κατά την επιβίβαση, τη διάρκεια του ταξιδιού και την επιβίβαση στη Γυάρο. Οι λεπτομέρειες που αναφέρεις ταυτοποιούνται απόλυτα με τις διηγήσεις του. Εκείνη τη μέρα για εκφοβισμό οδήγησαν πεζή τους πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές Αλεξανδράκη της Καλαμάτας δια μέσου της οδού Αριστομένους στο λιμάνι. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια ήταν βουβός. Οι οικογένειες των κρατουμένων προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε, αλλά οι χωροφύλακες μας απωθούσαν με τους υποκόπανους των όπλων. Η βουβή πομπή σαν από αρχαία τραγωδία  συνεχίστηκε μέχρι το λιμάνι. Φτάνοντας αντικρίσαμε το πλοίο της μεταγωγής ΧΙΟΣ.

Μάκη  ευχαριστώ εσένα και όλο το πλήρωμα του πολεμικού πλοίου που αν και εκτελούσατε εντολές τους συντροφέψατε με το δικό σας ανθρώπινο τρόπο «στο ταξίδι» τους ως πολιτικοί κρατούμενοι.

Κώστας Τσεφαλάς – Στη μνήμη του πατέρα μου και των χιλιάδων αγωνιστών, είναι τούτες οι γραμμές….

ΙΣΤΟΡΙΑ

Διασώθηκαν (στο blog του Μάκη Κατσαΐτη) από το μένος

 του Χάκερ και των εντολέων  του ....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ένα ακόμα άρθρο που διέγραψε ο Χάκερ μέσα  στις 20.000 !! ...

Απρίλιος 2016

Γράφει ο Κώστας Τσεφαλάς 

Παιδικές αναμνήσεις. 21^η Απριλίου 1967, 

όπως την έζησα…

Ο πατέρας μου τις τελευταίες μέρες λίγο πριν την 21^η Απρίλη ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος. Με φώναξε κάποια στιγμή και μου είπε: «Θέλω ν’ ακούς τη μάνα σου και να διαβάζεις. Εγώ μπορεί να λείψω από το σπίτι».Τούτη τη φράση δεν την κατάλαβα, έβλεπα όμως τη μητέρα μου όλο να κλαίει.

Το πρωί της 21^ης του Απρίλη με τα παιδιά της γειτονιάς όπως κάθε μέρα ξεκινήσαμε για το σχολείο, το 2^οΔημοτικό σχολείο Μεσσήνης. Μετά την καθιερωμένη προσευχή ο Διευθυντής μας ανακοίνωσε ότι δεν είχαμε σχολείο και να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Η χαρά όλων μας απερίγραπτη. Εγώ δεν επέστρεψα στο σπίτι αλλά κατευθύνθηκα προς την αγορά της Μεσσήνης, όπου ήταν το εργαστήρι του πατέρα μου. Στο δρόμο συνάντησα χωροφύλακες με τις μπότες τους και τα όπλα κρεμασμένα στους ώμους. Τρόμαξα και τρέχοντας έφθασα στο μαγαζί μας αντικρίζοντας τον πατέρα μου να συζητά χαμηλόφωνα με τον νονό μου. Εκείνος με αγκάλιασε, με φίλησε και τη στιγμή αυτή μπήκε μέσα ένας χωροφύλακας. Απευθυνόμενος στον πατέρα μου είπε: « Μάστορα, με τη Δύση του ήλιου θα κλείσεις το μαγαζί και το πρωί θα το ανοίξεις με την Ανατολή».  Ο πατέρας του απάντησε: «Θα προλάβω να ανοίξω αύριο;» και η απάντηση ήρθε: «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς».

Στο σπίτι μητέρα και γιαγιά γυρόφερναν κλαίγοντας  και η γιαγιά προσπαθούσε να παρηγορήσει τη μητέρα μου:«Κουράγιο κόρη μου, τα ‘χω ξαναζήσει τούτα, μέχρι το βράδυ θα τον πάρουνε». Στο άκουσμα των λόγων της γιαγιάς η μητέρα μου ξέσπασε σε λυγμούς και με αγκάλιασε. Τώρα κλαίγαμε και οι τρεις μας.

Ο πατέρας με τη δύση του ήλιου έκλεισε το μαγαζί του, επέστρεψε στο σπίτι, μάζεψε τα πράγματά του και κάθισε να φάει. Δεν πρόφθασε να τελειώσει, όταν ένας βαρύς χτύπος ακούστηκε στην αυλόπορτα και μια φωνή επιτακτική: «Τσεφαλάς, Αστυνομία, άνοιξέ μας». Όλοι παγώσαμε, εκτός από τον πατέρα, που αγέρωχος σηκώθηκε και άνοιξε την πόρτα.  Όρμισαν μέσα τρεις χωροφύλακες με τα όπλα στα χέρια και τον διέταξαν:«Πάρε λίγα πράγματα και πάμε». Ο πατέρας ψύχραιμος και ήρεμος απάντησε: «Είμαι έτοιμος, σας περίμενα». Καθώς μας αποχαιρετούσε ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Τούτη η σκηνή με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. Για πολλά χρόνια ξυπνούσα από τούτο τον εφιάλτη• ο πατέρας μπροστά με την ξύλινη βαλιτσούλα στο χέρι και πίσω του οι χωροφύλακες. Κάποια μισάνοιχτα γειτονικά παράθυρα έκλεισαν και η πομπή ξεκίνησε. Ο πατέρας με το κεφάλι ψηλά,  το βήμα σταθερό, σήκωσε το χέρι σε αποχαιρετισμό και φώναξε: «Θα γυρίσω, να προσέχετε, σας αγαπώ».

Τον Διονύση Τσεφαλά, τον πατέρα μου, τον είδα μετά από πέντε χρόνια, όταν επέτρεψε από «την κρουαζιέρα» στα νησιά του Αιγαίου, όπως συνήθιζε να λέει.

Στη μνήμη του πατέρα μου και των χιλιάδων αγωνιστών, είναι τούτες οι γραμμές, και «φταίει» ο φίλος μου ο Μάκης που στην ανάρτησή του σχολίαζε τις ημερήσιες φυλλάδες που δεν έγραφαν τίποτε για τα τότε γεγονότα. Ίδιες τότε και τώρα.

Κώστας Διονυσίου Τσεφαλάς
—————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Σημείωση blogger: Μπροστά σε τέτοιες θύμισες και ιερά βιώματα, υποκλινόμαστε με σεβασμό! 

Την ημέρα του πραξικοπήματος υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στο πολεμικό – αρματαγωγό πλοίο «ΧΙΟΣ».  Μαζί με άλλα αρματαγωγά πλοία προσεγγίσαμε πολλά λιμάνια και πήραμε αριστερόφρονες συμπατριώτες άντρες και γυναίκες και τους μεταφέραμε στο γνώριμο για πολλούς νησί τη Γιάρο (Γιούρα). 
Προσεγγίσαμε και στο λιμάνι της Καλαμάτας. Εάν ο πατέρας του Κώστα μεταφέρθηκε σ’ αυτό το νησί, ίσως τον έχουμε μεταφέρει με το πιο  πάνω πολεμικό Ο/Γ. 
Θυμάμαι ακόμα, εικόνες και περιστατικά από το χώρο των αρμάτων όπου ήσαν στοιβαγμένοι!! οι πολιτικοί κρατούμενοι, με άθλιες… εκ της περίστασης συνθήκες… 
Το ταξίδι διαρκούσε μερικές μέρες, μέχρι να γεμίσει καλά ο ενδεικνυόμενος χώρος του πλοίου (λες και ήταν εμπορεύματα οι άνθρωποι – πολίτες!) 
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ και σε άλλα περιστατικά πιο σκληρά, γιατί δεν θέλω να επιφορτίσω περισσότερο συναισθηματικά και ιστορικά το γεγονός, αλλά θα κλείσω το σημείωμά μου με αυτό: Όλα αυτά τα γεγονότα  και άλλα πιο σκληρά που προσβάλλουν το αγαθό της ανθρώπινης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ και συνέβησαν αυτή την περίοδο αμαυρώνοντας και  στιγματίζοντας ανεξίτηλα τα Δημοκρατικά μας ιδεώδη,  κάποιοι,  τα αποκαλούν,  «Ειρηνική Επανάσταση»!! …

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.  

Ιστορίες που’χουν σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει!!! –

 …«Η ζωή κάνει τα πιο περίεργα παιχνίδια»…

Κώστας Τσεφαλάς – η συνέχεια  στην πιο πάνω  αναφορά

και η επιβεβαίωση, στο  σημείωμά  μας…

Ναι Μάκη, το πλοίο που πήρε τον πατέρα μου από την Καλαμάτα ήταν το ΧΙΟΣ, ακόμα θυμάμαι τα γράμματα του καραβιού που βλέπαμε από μακριά. 

Η ζωή κάνει τα πιο περίεργα παιχνίδια. Στο πρόσωπό σου ευχαριστώ όλους τους ναύτες του ΧΙΟΣ, για τους οποίους μόνο καλά λόγια είχε να λέει ο πατέρας μου για τη συμπεριφορά τους κατά την επιβίβαση, τη διάρκεια του ταξιδιού και την επιβίβαση στη Γυάρο. Οι λεπτομέρειες που αναφέρεις ταυτοποιούνται απόλυτα με τις διηγήσεις του. Εκείνη τη μέρα για εκφοβισμό οδήγησαν πεζή τους πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές Αλεξανδράκη της Καλαμάτας δια μέσου της οδού Αριστομένους στο λιμάνι. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια ήταν βουβός. Οι οικογένειες των κρατουμένων προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε, αλλά οι χωροφύλακες μας απωθούσαν με τους υποκόπανους των όπλων. Η βουβή πομπή σαν από αρχαία τραγωδία  συνεχίστηκε μέχρι το λιμάνι. Φτάνοντας αντικρίσαμε το πλοίο της μεταγωγής ΧΙΟΣ.

Μάκη  ευχαριστώ εσένα και  όλους τους ναύτες που συντροφέψατε με το δικό σας τρόπο «στο ταξίδι» τους κρατουμένους.

Αναρτήθηκε από ΣΤΑΜΑΤΗΣ Δ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ – ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ αναρτήθηκε στις 7:11 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: