Έτσι
για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά κυρίως για τα παιδιά και τα εγγόνια μας,
που κρατάνε στα χέρια τους σαν τον ήλιο τον χάρτινο τις Ελπίδες μας...
Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε τον Μάρτιο
του 1946 μεταξύ του Ελληνικού Κυβερνητικού Στρατού (που υποστηριζόταν από
την Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες), και του Δημοκρατικού Στρατού
Ελλάδας (αντάρτικες δυνάμεις υπό τον έλεγχο του Κουμμουνιστικού Κόμματος
Ελλάδας, και με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, της Αλβανίας, της
Βουλγαρίας, και της Γιουγκοσλαβίας). Διήρκησε τρία χρόνια, κι έληξε τον
Αύγουστο του 1949 με την ήττα των κομμουνιστών ανταρτών. Ο Ελληνικός
Εμφύλιος θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική
ιστορία, και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε
η χώρα από το 1830 έως σήμερα. Παρακάτω, σπάνιες φωτογραφίες της πιο
μελανής στιγμής της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, από την περίοδο 1947-1948.
Πηγή: www.lifo.gr.
Το πιο κάτω κείμενο το αναρτούμε
επειδή κάποιοι μας είπαν, πως ξύνουμε πληγές…
ΜΕΤΑ τα «Δεκεμβριανά» και τη Βάρκιζα, ανοίγει ο δρόμος. Για τον (μεγάλο)
εμφύλιο (1946-49), που θα φέρει δάκρυα και αίμα στην Ελλάδα των μεγάλων θυσιών.
Το σχέδιο προβλέπει θανάσιμο χτύπημα στο κομμουνιστικό κίνημα και στην
εξολόθρευση των Έλλήνων κομμουνιστών. Με τη φυσική τους εξόντωση. Με ξένο (ως
προς του Άγγλους) αίμα, όπως το συνηθίζουν.
ΚΑΙ πώς βγάζεις τον αντίπαλο στο βουνό; Με τους κρατικούς και παρακρατικούς
σου μηχανισμούς. Με τον «Εθνικό Στρατό» (διάβαζε Ταγματασφαλίτες), που κρατάει
νόμιμα τα όπλα, ενώ ο αντίπαλος τα παρέδωσε. Και ποιος ν' αντισταθεί στις
συμμορίες των Σουρλαίων και των Μαγκανάδων, του Τσαούς Αντών και των Βρεττάκων;
Πώς κρατάς τους Δαγκουλαίους της Θεσσαλονίκης και τους Παπαδόγωνες στην
Πελοπόννησο; Τάγματα Ασφαλείας (Ι. Ράλλης,1943). Να η λύση! Με το εθνόσημο στο
πέτο να νομιμοποιεί τη δράση τους και το ψευδεπίγραφο «Εθνικός στρατός» να τους
ενισχύσει το φρόνημα. Κι έδιναν τον όρκο τους τα.Τάγματα Ευζώνων, δήλωναν την
πίστη τους στον Φύρερ, καμάρωναν που ανήκουν στη διοίκηση των SS και το
απολάμβαναν βασανίζοντας σιδεροδέσμιους πατριώτες σε ανακριτικά κέντρα που
σκόρπιζαν τρόμο (οδ. Μέρλιν, στρατόπ. Χαϊδαρίου κ.ά.). Τι άλλο ήθελαν οι
«άνδρες» αυτοί να ξαμοληθούν για δράση κατά Ελλήνων, στη σκιά των Γερμανών,
όταν οι υπόλοιποι Έλληνες πολεμούσαν τον κατακτητή;
ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες το '46, οι Σουρλαίοι εκτέλεσαν τον Κώστα Βιδάλη, αρχισυντάκτη
του «Ριζοσπάστη». Ο ηρωικός Βιδάλης θέλησε, ως άλλος (και ολίγον προγενέστερος)
Πολκ, να πιστοποιήσει τις φήμες για τη δράση των συμμοριών στη Θεσσαλία. Για
τις ληστείες και τους ξυλοδαρμούς, βιασμούς, βασανισμούς και εκτελέσεις
«εθνικοφρόνων» σε βάρος αφύλαχτων και ανυπεράσπιστων κατοίκων της υπαίθρου.
ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ το τραίνο Άγγλος αξιωματικός(!). Εισβάλλει ο Σούρλας με τους
«άντρες» του.
Με μαχαίρια, ρόπαλα, κουμπούρια. Αδειάζουν το τραίνο από επιβάτες, τους
αραδιάζουν κατά μήκος κι εκεί μπροστά στα έντρομα μάτια τους, βασανίζουν τον
Βιδάλη. Του κόβουν τη μύτη και τ' αυτιά, του βγάζουν τα μάτια. Μια γυναίκα
τρελαίνεται απ' το θέαμα και παίρνει τα βουνά.
Ο Άγγλος διατάζει για τη χαριστική βολή. Πού όλα αυτά; Στην πατρίδα μας! Τ'
αφεντικά του Άγγλου ήδη ήταν και δικά μας. Οι «χρυσές αλυσίδες που μας φόρεσαν δεν θα σκούριαζαν
ποτέ» (Βελουχιώτης). Οι
παρακρατικοί και ληστοσυμμορίτες παρέμειναν ατιμώρητοι. Όσο για τους
γερμανοφορεμένους, αυτοί άλλαξαν στολή, αρχηγό και «ιδεολογία», μεταπηδώντας στο
άλλο στρατόπεδο. Μ' αυτούς έκανε ο Χίτλερ τη «δουλειά» του μέχρι τότε (για
λιγότερο αίμα Γερμανών) στην Ελλάδα, μ' αυτούς, λίγο αργότερα και ο Τσώρτσιλ (για
περισσότερο αίμα Ελλήνων και για λιγότερους κομμουνιστές). Απλά πράματα....
Θανάσης Ι. Νικολαΐδης
ΠΗΓΗ - ΕΔΩ...
