Μεγάλε Δάσκαλε Χρήστο Γιανναρά – Κράτα γερά! …

Λόγια του καθηγητή φιλοσοφίας Χρήστου Γιανναρά σε συνέντευξή του …

[…] Ζούμε ένα πολιτισμό ατομοκεντρικής αντίληψης (όλα για τον εαυτό μας ) και όχι σε μια κοινωνία σχέσεων... 

[...]Ο τρόπος της ζωής μας είναι ατομοκεντρικός. Όλα τα χειριζόμαστε με τη λογική της ατομικότητας και όχι με τη λογική της κοινωνίας των σχέσεων, τη λογική του συνέρχεσθαι. Γι΄αυτό αυτοί που μας κυβερνούν μας χειρίζονται ως άτομα, ως  μονάδα! …

(σ.σ. και αυτό δημιουργεί τα δεινά στη σημερινή ζωή μας!!)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πως αλλιώς να μας τα πει ο κ. καθηγητής για να καταλάβουμε   σε τι «βάλτο έχουμε πέσει» Άποψή μας είναι πως από τον covid 19 κάποτε θα βγούμε στο ξέφωτο… Αλλά από αυτή τη «νόσο» του ατομοκεντρισμού και της ατομικότητας πολύ δύσκολα. Τουλάχιστον οι άνθρωποί της ηλικίας μου δεν θα προλάβουμε να δούμε την αλλαγή. – το χάος είναι δισθεώρητο!   Κι’ αυτό, διότι αυτά τα 10 χρόνια της οικονομικής κρίσης με αποκορύφωμα την πανδημική, δεν φάνηκε ούτε καν σημάδι επιστροφής σ’ αυτή την κοινωνία των  σχέσεων και της αλληλεγγύης!!...   

Για τη μεταφορά στο blog 

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Πρωινές σκέψεις και προβληματισμοί…

Την ώρα που κοιμούνται τα πουλιά και τα παιδιά… αυτή την ώρα σε εμένα αρέσει να ονειρεύομαι ξύπνιος(!) και να προβληματίζομαι…

Αυτή τη στιγμή  η μοναδική σκέψη που στροβιλίζει στο μυαλό μου, είναι αυτή: ->Κάποιοι εκλέγονται και  γίνονται Δήμαρχοι  γιατί είναι προικισμένοι από τη φύση τους και κάποιο άλλοι – ίσως οι περισσότεροι- γίνονται δήμαρχοι από τις πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες τις  καταστάσεις … Αυτοί είναι οι λεγόμενοι τυχάρπαστοι – οι ευκαιριακοί…

Αντί για καλημέρα

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Γιορτάζουμε την Εθνανάσταση της χώρας μας …

 

Σκέψεις απόψεις μας…

Αυτή την επέτειο τη γιορτάζουμε, για να εμβαθύνουμε στην ιστορία μας και στον αγώνα της επανάστασής των προγόνων μας, να αποκτήσουμε ιστορική συλλογική συνείδηση, μέσα από τα μηνύματά της…

Δεν είναι για το ποιος οργανισμός ή φορέας θα κάνει τις καλύτερες,  φανταχτερές και  πιθανών ρηχές   παρουσιάσεις… 

Δεν είναι για εκδηλώσεις με φρού - φρού κι’ αρώματα, φορώντας τα καλά μας – μεταξωτές γραβάτες και κουστούμια, με  φορέματα - μοντελάκια, φωτογραφίες και χειροκροτήματα, αναρτήσεις στο διαδίκτυο, να μας δει ο κόσμος! ...

Αυτός ο εθνικός εορτασμός είναι μια ακόμα ευκαιρία, για να περάσουμε στη συνείδησή μας την αλλαγή πλεύσης της ζωής μας και ενός νέου αυτοπροσδιορισμού!  -> Αρκετές κακές και οδυνηρές εμπειρίες αποκτήσαμε από τα λάθη της προηγούμενης ζωής μας… 

Ας τα ξεχάσουμε όλα και να προχωρήσουμε με γνώμονα την ιστορία μας και τον ελληνικό πολιτισμό μας!!…

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ

Πρωινές σκέψεις προβληματισμοί....

 Όλο εκεί γυρίζει το μυαλό και η σκέψη μου και καταλήγω:  -> Όπως όλες οι πανδημίες και αυτή η θανατηφόρα που μας απειλή και πέρα από την υγεία μας έχει αποδιοργανώσει και όλη την κοινωνίας μας, θα φύγει όπως ήρθε.... 

Πιστεύω όμως, πως όταν με το καλό βγούμε από το σκοτεινό τούνελ στο ξέφωτο,  θα αναδυθεί  μια άλλη κοινωνία με ανθρώπους να σκέπτονται διαφορετικά, μέσα από τις εμπειρίες που αποκτήσαμε σ’ αυτή την κρίση!

Αν δεν συμβεί αυτό, θα πει, πως το ΖΩΟ – άνθρωπος, είναι καταδικασμένος στις εντολές της φύσης του …

Αντί για καλημέρα

ΣΤΑΜ. ΔΑΜ.

Ερεθίσματα, σκέψεις, προβληματισμοί…

… « Ο πολιτισμός ενός τόπου φαίνεται, με το πώς κτίζεις τα σπίτια σου 

και πως κηδεύεις τους νεκρούς σου….»

Αυτό το διάβασα κάπου και το πέρασα στις σημειώσεις μου. Τώρα που το διαβάζω από εκεί σκέπτομαι,  ανέκαθεν τα σπίτια μας εδώ στην Ερμιόνη δεν παρουσιάζανε καμιά αρχιτεκτονική κουλτούρα πλην ολίγων, πολύ ολίγων εξαιρέσεων.

Φτωχός ο τόπος και οι κάτοικοί του – ψαράδες, γεωργοί, κ.α. Όλοι τους, άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης. «Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους»… ήταν το όνειρό τους, άμποτε αυτό  γινόταν πραγματικότητα…

Όμως, τους νεκρούς μας, τους κηδεύαμε με πολιτισμένο τρόπο και με ένα ιδιαίτερο σεβασμό. Αναφέρομαι ειδικά στον  τρόπο που τους μεταφέραμε από το σπίτι τους στην εκκλησία και από εκεί στην τελευταία τους κατοικία... 

Και το θεωρούσαν  υποχρέωση και σεβασμό στο νεκρό να ακολουθούν τη σορό  ντόπιοι αλλά και ξένοι πολίτες σε όλη αυτή τη διαδρομή. 

Ωστόσο, αυτό που έχει μεγαλύτερη πολιτιστική αξία και σημασία κατά τη γνώμη μου,  είναι  το αίσθημα και η  εσωτερική ανάγκη που  αισθανόντουσαν όσοι είχαν δυνάμεις – νέοι άνθρωποι, να μεταφέρουν στα χέρια τους με εναλλαγές το νεκρό! 

Αυτό εκτός των άλλων που δεν χωράνε στο μικρό σημείωμα της στιγμής… έχω τη γνώμη πως ήταν ένας πολιτισμός! που χάθηκε στο βάθος του χρόνου!!   Έπειτα μπήκε στη ζωή μας το αυτοκίνητο,  αυτό το ειδικά κατασκευασμένο για την περίπτωση, μαύρο αυτοκίνητο... Και παρ’ όλα αυτά, πολλοί λίγοι ακολουθούν το νεκρό μέχρι τον τελευταίο τόπο κατοικίας του…

Πρέπει να παρατηρήσω όμως, πως τα τελευταία χρόνια για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς, συμμετέχουν πολλοί πολίτες σε αυτή την τελετουργία, όμως επιτρέψτε μου να πω, για τους λόγους και με τον τρόπο που προανέφερα.

Έτσι καταλήγω στη σκέψη,  πως τελικά χάσαμε και αυτόν τον έσχατο πολιτισμό μας!!!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ