Η Κοίμησης της Θεοτόκου, μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές γιορτές της Χριστιανοσύνης!

Το Πάσχα του καλοκαιριού την ονομάζει ο λαός ή ο 15αύγουστος

Ο αναγνώστης του blog και φίλος κ. Παναγιώτης Μυργιώτης – Μαθηματικός, μας έστειλε το πιο κάτω εορταστικό κείμενο.

Τον ευχαριστούμε και το αναρτούμε

======================================================================================================== 

15 Αυγούστου τιμούμε την Κοίμηση και μετάσταση της Υπεραγίας

 

Θεοτόκου και μητέρας πάντων ημών.

Η μεγαλύτερη Θεομητορική εορτή είναι η του 15αύγουστου.

Τιμάται η κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι η ημέρα κατά την οποία η Υπεραγία Θεοτόκος κλείνει τον επί της γης κύκλο της ζωής. Περνά από τα γήινα με τις θλίψεις και τις δυσκολίες στην άφατο αιώνια ζωή και αγαλλίαση. Επιτέλεσε με άριστο τρόπο την επί της γης αποστολή Της. «Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός∙ χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν» ψάλλομε στον ακάθιστο ύμνο. Έγινε η νέα Εύα που γέννησε τον Λόγο του Θεού και λυτρωτή του κόσμου. Κύησε επί εννεάμηνο τον Σωτήρα Χριστό. Δάνεισε τα πάναγνα αίματά Της για να σαρκωθεί ο δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπου. Με το γάλα της έθρεψε και μεγάλωσε τον Θεάνθρωπο Κύριο. Τον σωματικό θάνατο της Θεομήτορος εορτάζομε τον 15αύγουστο, την κοίμησή Της, δηλαδή το πέρασμα από την πρόσκαιρη ζωή εις την αιώνιο Ζωή. Για αυτό οι πιστοί χριστιανοί την ημέρα αυτή με χαρά πανηγυρίζουν.

Βαθειά ριζωμένη εις τον άνθρωπο είναι η αγάπη του προς την μητέρα του. Είναι το πρόσωπο το οποίο πρώτο αντικρίζει όταν έρχεται στη γήινη ζωή και αυτή πρώτη επικαλείται σε κάθε δύσκολη κατάσταση. Την μάνα μας αναζητούμε στη χαρά και τη λύπη και σε αυτή βρίσκομε παρηγοριά, ελπίδα και αγάπη. Πολλές φορές, έτσι και ο πιστός χριστιανός, όταν αντιμετωπίζει πειρασμούς, δυσκολίες, πίκρες, λύπες και αναζητά χείρα βοηθείας αναφωνεί «Παναγιά μου». Την αισθανόμαστε μάνα μας, φιλική και ευπροσήγορη και με ευήκοο ούς. Είναι η μάνα μας, ανεξάρτητα αν πολλές φορές την πικραίνουμε και την στενοχωρούμε. Είναι η μάνα του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, είναι και δική μας μάνα. Είναι η γλυκιά Παναγιά και η ακαταίσχυντος Δύναμις.

Η Παναγία πληροφορήθηκε από Άγγελο τρεις ημέρες πριν για την κοίμησή της. Πήγε στο όρος Ελαιών και προσευχήθηκε  προς τον υιό της και Θεό της. Μοίρασε τα ελάχιστα αντικείμενά της σε χήρες γειτόνισσες. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και κοιμήθηκε. Οι Απόστολοι βρίσκονταν στα πέρατα της γης κηρύσσοντες τον λόγο του Θεού. Η θεία πρόνοια φρόντισε να αρπαγούν «εν νεφέλαις» και να είναι παρόντες στην κοίμησή της. Όλοι οι Απόστολοι, πλην ενός. Του Θωμά. Σε όλα τα πρόσωπα διακρίνεται η θλίψη, ανάμικτη όμως με τη γλυκιά ελπίδα. Είναι η «χαρμολύπη», το «χαροποιὸν πένθος», γνώρισμα των πιστών που ζουν με την προσμονή της ανάστασης. >>>>>

Μάνα είναι μόνο μία.

 Γράφει ο  Μυργιώτης Παναγιώτης - Μαθηματικός 

Μητέρα, μάνα, μαμά, μάδερ (για τους προχωρημένους!). Όπως και αν την πεις μια είναι η λέξη Μάνα. Μάνα ο νιός, μάνα ο γέρος, μάνα ακούς σε κάθε μέρος. Μάνα, λέξη γλυκιά. Τη λες και ρίγη συγκίνησης σε κατέχουν. Γιατί άραγε;; Τι κρύβει αυτή η μικρή λεξούλα με τα 4 μόνο γράμματα και όλους μας μας συγκλονίζει;; Κάτι βαθύ, κάτι Ιερό και θείο έχει μέσα της η λεξούλα αυτή. Φέρνει εις την ζωή μια νέα ζωή,  μια τρυφερή ύπαρξη με ψυχή αθάνατη και μεγάλη αθωότητα και τρυφερά καρδιά. O ευλογημένος καρπός από τον Θεό της σαρκικής ένωσης άνδρα και γυναικός, αφού προηγήθηκε ο θείος δεσμός με τις ευλογίες της Αγίας μας Εκκλησίας με τον ιερό θεσμό του γάμου. Η μάνα και το κυοφορούμενο βρέφος για  εννέα μήνες ο ένας βιώνει τα συναισθήματα  του άλλου.

Για το υπέροχο αυτό πλάσμα του κόσμου ορίστηκε μια μέρα τού χρόνου για να εορτάζεται και να τιμάται παγκοσμίως. Τι αδικία !! Η μάνα γιορτάζει κάθε μέρα, διότι καθημερινά πρέπει να τιμάται η προσφορά της από τον καθένα μας. Αναρωτηθήκαμε πως θα ήταν ο πλανήτης γη ή ο καθένας μας αν δεν υπήρχε η μάνα;; Η φωτοδότρα της ζωής;; Θα υπήρχε ζωή ή θα υπήρχε χάος;;

Όσα και αν γράψει κανείς για το σεπτό αυτό πρόσωπο λίγα θα είναι εις τον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου. Την αποθανατίσανε ζωγράφοι, σμίλευσαν τη μορφή της γλύπτες και αγαλματοποιοί, τραγούδησαν ποιητές, δόξασε η Λαϊκή μούσα. Συνδέθηκε πολύ στενά με την παράδοση και την Λαϊκή ποίηση, το δημοτικό τραγούδι. >>>>>>>