Γράφει ο Νάσος Τσαγκανέλης
Φρίντριχ Νίτσε: Αυθεντικός ο Ελληνικός πολιτισμός.
-Καρικατούρα, ο Ευρωπαϊκός…
Όσοι εδώ, δηλώνουν πολιτικοί ίσως, συνέλθουν με τα όσα λέει ο διάσημος Γερμανός.
Όταν ο σκληρός υπαρξιστής Γερμανός, δριμύτατος επικριτής των ηγεσιών της εποχής του…
δεν έπλεξε ΜΟΝΟΝ το απίστευτο εγκώμιο για τους
Έλληνες.
–«Τους αξεπέραστους»– όπως τους χαρακτήρισε.
Αλλά δε χαρίστηκε, ούτε στην Ευρώπη. Ούτε στην πατρίδα
του.
Τους ξεμπρόστιασε.
Ότι όλα τα δηλητήρια φθόνου, ύβρεως, μίσους που χρησιμοποίησαν κατά των Ελλήνων…
αποδείχτηκαν ανεπαρκή να διαταρράξουν την Ελληνική
υπεροχή.
Κάθε λέξη του ΜΑΧΑΙΡΙΑ στην σημερινή πολιτική Ελλάδα.
ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ στα σβηστά φώτα του πολιτισμού μας και της συντριπτικής χρεωκοπίας μας,
Η ΓΙΓΑΝΤΙΑ πολιτική παρακμή της χώρα μας.
Όσοι εδώ, δηλώνουν πολιτικοί ίσως συνέλθουν με την ΣΥΓΚΡΙΣΗ -ΤΡΟΜΟΥ μεταξύ του χτες και του σήμερα.
Ο Γερμανός φιλόσοφος στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) ψυχογραφεί το «μικρό αλαζονικό Ελληνκό Έθνος (όπως, το χαρακτηρίζει) που είχε το νεύρο να
ονομάσει βαρβαρικό ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του (εννοεί, το
περίφημο «Πας μη Έλλην βάρβαρος)».
Και συμπεραίνει:
«Κανένας δεν μπορεί να καταστρέψει τους Έλληνες».
Έχει ιδιαίτερη αξία στις μέρες μας το κείμενο Νίτσε
για την Ελλάδα.
Έγραψε:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο
δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους
Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι
δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε
χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε
να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του
μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε
εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους
τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν
μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να
απαλλαγούμε απ’ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν
την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που
διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν
πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ
χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά
αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία
αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα.»
Ποιος ήταν ο Νίτσε;
Αναφέρεται συχνά ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές»
φιλοσόφους. Μόλις στα 25 του διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της
Βασιλείας. Υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων,
ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμμάτων του γράφτηκαν με οξύ και
επιθετικό ύφος, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς. Οι αφορισμοί του είναι
δυνατοί, αλλά το σύνολο του έργου του έχει μικρότερη βαρύτητα στις μέρες μας.
Σπουδαιότερα έργα του: «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», » Η Θέληση της Δύναμης», » Η
Γέννηση της Τραγωδίας», «Πέραν του Καλού και του Κακού», » Ecce Homo». Πέθανε το 1900 από
εγκεφαλικό στη Βαϊμάρη. Τα τελευταία 10 χρόνια έπασχε από «παραλυτική ψυχική
διαταραχή» (με άλλα λόγια, είχε τρελαθεί).
