Στις 30 Αυγούστου με εισήγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος η Πατριαρχική
Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ανακήρυξε τον Χριστόφορο
Παναγιωτόπουλο - Παπουλάκο Άγιο της Εκκλησίας!
Σήμερα παρουσιάζουμε άρθρο του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη & Τζένης Δ. Ντεστάκου, από το βιβλίο τους ->
«Συμβολή στη Νεότερη Ιστορία της Ερμιονιδας
1828 – 1899».
Θεωρούμε, πως το άρθρο είναι πολύ σημαντικό, αφού εκτός των άλλων αναφέρεται (όπως κάνουν πάντοτε οι συγγραφείς στα έργα τους) και σε ιστορικά γεγονότα της Ερμιονίδας και των γειτονικών νησιών Ύδρας και Σπετσών.
- > Κι’ αυτό είναι που λέμε, - Ιστορία και Πολιτισμός…
======================================================================================================================================================
Τα Χριστοφορικά
και η διέλευση του Παπουλάκου από την Αργολίδα
Την
τελευταία 10/ετία της διακυβέρνησης της χώρας από τον Όθωνα είχε γίνει από όλους πλέον αντιληπτό ότι
η δυσαρέσκεια του λαού κατά της αυταρχικής εξουσίας πολλαπλασιαζόταν μέρα με τη
μέρα.
Αιτία οι ανίκανες κυβερνήσεις με υπουργούς που, αν και
είχαν την αποδοχή του βασιλιά, ήσαν αδιάφοροι και άτολμοι να αντιμετωπίσουν τα
καταιγιστικά γεγονότα και το σημαντικότερο να αποτρέψουν τις ταπεινωτικές
επεμβάσεις των ξένων Δυνάμεων στα πολιτικά και οικονομικά θέματα της Ελλάδας.
Σ’
αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την άρνηση ορισμένων εκκλησιαστικών
κυρίως κύκλων, να ανταποκριθούν θετικά στην αναγνώριση του αυτοκέφαλου
της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον Ιούνιο
του 1850.
Με
την πάροδο του χρόνου οι ανωτέρω κληρικοί και μοναχοί απέκτησαν σοβαρά
ερείσματα στον λαό που τους ακολουθούσε φανατικά. Εμπνεόμενοι και
καθοδηγούμενοι από διάφορες αντιλήψεις και προσωπικές φιλοδοξίες επιχείρησαν να
ανατρέψουν «εκ βάθρων» την Ελληνική Πολιτεία και να ταλαιπωρήσουν την Ορθόδοξη
Ελληνική Εκκλησία, εκμεταλλευόμενοι την «εθνικήν ραθυμίαν».
Ο
πιο γνωστός απ’ αυτούς ήταν ο καλόγερος Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, ο
περιώνυμος Παπουλάκος, γεννημένος στο χωριό Άρμπουνα των
Καλαβρύτων το 1786 ή 1790, ενώ σε κάποια άλλα κείμενα ως έτος γέννησης
αναφέρεται το 1770. Ήταν τελείως αγράμματος και εργαζόταν ως κρεοπώλης, όταν
πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Στην αρχή μόνασε στη Μονή του
Μεγάλου Σπηλαίου και μετά για είκοσι χρόνια ασκήτεψε σ’ ένα καλύβι κοντά στο
χωριό του.
Στη
συνέχεια αποφάσισε να κηρύξει. Η φήμη του διαδόθηκε αστραπιαία, γιατί είχε το
«χάρισμα» με τα λόγια του να συνεπαίρνει τον κόσμο, ο οποίος διαχωρίστηκε
σε «δύο, καθαρώς διακεκριμένα συστήματα, εξ ων το μεν δέχεται την
ανεξαρτησίαν της εκκλησίας και το σκήπτρον του Όθωνος, το δε προτιμά την
ευλογίαν της αιχμαλώτου Κωνσταντινουπόλεως και το δυσώδες ράσον του
Χριστοφόρου».
Έξι
μήνες αργότερα, μετά την επίπληξη που δέχθηκε από τον Επίσκοπο Καλαβρύτων, ο
Παπουλάκος ξεκίνησε περιοδεία στη Νοτιοανατολική Πελοπόννησο. Τότε επισκέφθηκε
την Αργολίδα και τη Λακωνία. Την Ερμιόνη επισκέφθηκε
μάλλον το έτος 1851 και έμενε στο ερειπωμένο σπιτάκι πάνω από το Καλογερικό.
Ήταν ήδη αρκετά μεγάλος στην ηλικία και σ’ αυτό οφείλεται, πιθανότατα, «το
χαϊδευτικό» προσωνύμιό του «Παπουλάκος».
Παλαιότεροι Ερμιονίτες είχαν ακούσει από τους γονείς
τους, που τους τα είχαν μεταφέρει οι δικοί τους γονείς, για «έναν γέρο με
κουρελιασμένο ράσο να κάθεται στα σκαλοπάτια του σπιτιού της μαμής της
Λαμπάταινας», ενώ ζούσε τότε η γιαγιά της Κατερίνα. Εκεί τον πλησίαζαν οι
Ερμιονίτες και αυτός τους έλεγε ακατανόητα για την εποχή τους πράγματα. Τα
λόγια του προκαλούσαν έκπληξη, ενώ πολλοί τα θεωρούσαν προφητικά.
Θα
έρθει εποχή (τους έλεγε) που όλος ο κόσμος θα δεθεί με σύρματα (ηλεκτρισμός
-τηλέφωνα) και οι άνθρωποι θα μπορούν να πετούν με σιδερένια πουλιά (αεροπλάνο)
στον ουρανό!
Μέχρι και τις ημέρες μας πάντως στην Ερμιόνη ακούγεται η φράση: ->
Α,
βρε Παπουλάκο!, γι’ αυτούς που λένε τερατολογίες
και ισχυρίζονται ότι όλα τα προβλέπουν και τα γνωρίζουν.
Στη
συνέχεια ο αγύρτης καλόγερος επισκέφθηκε το Κρανίδι όπου
έμεινε πέντε; ημέρες. Κήρυττε κάτω από δέντρα και καυτηρίαζε τις κλοπές, τη
μοιχεία, την ανικανότητα των αρχόντων κ.λπ. μιλώντας για τη δύναμη της
προσευχής, Στα μέρη που μιλούσε χτίζονταν προσκυνητάρια, ενώ οι ιερείς του
Κρανιδίου δεν μνημόνευαν τους βασιλείς στις ακολουθίες αλλά τον Παπουλάκο!
Κάποια μέρα ο Παπουλάκος μιλούσε στον κόσμο που είχε
συγκεντρωθεί στην Αγία Άννα για να τον δει και να τον ακούσει για τέσσερις
ώρες! Κάποιες γυναίκες ζήτησαν να γυρίσουν στα σπίτια τους, γιατί τα ψωμιά που
είχαν από νωρίς ζυμώσει θα είχαν ήδη …σκάσει. Τότε ο Παπουλάκος τούς είπε:
– Θ’ ακούσετε πολλά, αλλά δεν θα συμβεί τίποτα απ’
αυτά!
Πράγματι, «ω του θαύματος!», όταν, μετά από αρκετές ώρες,
οι Κρανιδιώτισσες επέστρεψαν στα σπίτια τους, διαπίστωσαν πως τα ψωμιά δεν
είχαν σκάσει!
Ο παλαιός Κρανιδιώτης Γιάννης Π. Κυριάκης στη μελέτη
του «Το χωριό μου» αναφέρει πως ο γερο-Κουρτέσης τού είχε διηγηθεί, ότι είχε
ακούσει από τον παππού του να λέει πως ο Παπουλάκος ισχυριζόταν στις προφητείες
του ότι μέσα στην «πέτρα» (Γκιούρι – Βιτόρεσε) υπάρχει ένα άσβεστο φως και γι’
αυτό ονομάστηκε «Πέτρα της ζωής».
Ακόμη έλεγε ότι στη στροφή του δρόμου προς το
Πορτοχέλι υπάρχει μια ελιά που δεν αναπτύσσεται, γιατί ο Παπουλάκος κάθισε κάτω
απ’ αυτή, ενώ είχε πείσει τις Κρανιδιώτισσες πως μ’ ένα κομματάκι ύφασμα από το
ράσο του μπορούν να πιάσουν προζύμι χωρίς μαγιά, αρκεί να το βουτήξουν μέσα στη
ζύμη!
Ο ρέκτης πρόεδρος της Ένωσης Σπετσιωτών και αγαπητός φίλος Κώστας Κουλαλόγλου σε διάλεξη που έδωσε το καλοκαίρι του 2008 στην Ερμιόνη προσκεκλημένος από τον Ερμιονικό Σύνδεσμο με θέμα «Ο Παπουλάκος στις Σπέτσες και την Ερμιονίδα», αναφέρθηκε σ’ ένα περίεργο όσο και ευτράπελο επεισόδιο που συνέβη στο Κρανίδι. >>>>>
