Η Κατερίνα που την υποχρέωναν να «δοκιμάζει» τα καλσόν!!! ...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ:ΚΥΡΙΑΚΗ,
24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021 16:26ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΡΛΑΣ
>>> ΕΔΩ...
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ έξω από ένα μεγάλο εργοστάσιο στο Αιγάλεω που
κατασκεύαζε καλσόν, βρέθηκα μαζί με άλλους συναδέλφους να μοιράζουμε
ανακοινώσεις της ΕΣΑΚ μαζί με την εφημερίδα της, την Εργατοϋπαλληλική Φωνή.
Ήταν η βάρδια που σχόλαγε στις 10, έκανε ψοφόκρυο και οι εργάτριες, στην μεγάλη
τους πλειοψηφία κοπέλες κάτω των 25 χρονών, έτρεχαν να προλάβουν τα λεωφορεία
στις στάσεις της Ιεράς οδού.
Κάποια στιγμή μια εργάτρια που βγήκε από τις τελευταίες, το πολύ 20 χρονών,
κοντοστέκεται και μας ρωτά. «Από το σωματείο είστε;» Της εξηγήσαμε τι ακριβώς
ήταν η ΕΣΑΚ, δεν πολυκατάλαβε και ούτε ρώτησε τίποτα άλλο γιατί στο αμέσως
επόμενο δευτερόλεπτο έβαλε τα κλάματα. Προσπαθήσαμε να την ηρεμήσουμε ρωτώντας
τι της συμβαίνει, μας κοίταζε και δεν έλεγε τίποτα παρά μόνο έκλαιγε βουβά. Της
προτείναμε να πάμε για καφέ για να μιλήσουμε, αλλά στην θέα ενός εργοδοτικού
ρουφιάνου που έβγαινε εκείνη την ώρα έφυγε τρέχοντας.
Μετά από δυο τρία βράδια πάλι έξω από το εργοστάσιο, βγαίνοντας η ίδια
κοπέλα μας κοιτάζει με νόημα και δίνει στην συντρόφισσα που ήμασταν μαζί στα
κρυφά ένα διπλωμένο χαρτί, που έγραφε «Ελάτε στην Αίγλη σε μισή ώρα» μια
καφετέρια λίγο παρακάτω. Όταν ήρθε, αφού μας συστήθηκε και αφού είπαμε διάφορα
άσχετα για να σπάσει ο πάγος, διαπιστώσαμε πως η Κατερίνα, έτσι την έλεγαν,
ούτε που μας άκουγε πάρα μόνο μας κοίταζε με εκείνο το βλέμμα του ανθρώπου που
του τα έχουν πάρει όλα, που τον έχουν αδειάσει, που νοιώθει βαθιά ταπεινωμένος
και ντροπιασμένος. Αυτό το βλέμμα το συνάντησα ξανά σε πολλές ακόμα γυναίκες στα
35 και βάλε χρόνια του εργασιακού μου βίου στον ιδιωτικό τομέα.
Ξεκίνησε να μας μιλά με μεγάλη δυσκολία, περιγράφοντας μας με μισόλογα και φράσεις που κόβονταν στην μέση από την ντροπή γι’ αυτό που της συνέβαινε. Όπως λοιπόν μας είπε, υποχρεωνόταν η ίδια και άλλες εργάτριες, από τους υπεύθυνους του ποιοτικού ελέγχου του προϊόντος να μένουν με το εσώρουχο από την μέση και κάτω για να δοκιμάζουν τα καλσόν μπροστά σε καμία δεκαριά άτομα που δήθεν έλεγχαν το προϊόν. Ενίοτε το πράγμα δεν έμενε μόνο εκεί, αλλά συνοδευόταν σε αρκετές περιπτώσεις από σεξιστικά (βέβαια τότε δεν υπήρχε ο όρος) υπονοούμενα και σχόλια και το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι από αυτούς άπλωναν και χέρι για να ελέγξουν υποτίθεται την ποιότητα. Μας εξήγησε το πώς ένοιωθε όταν συνέβαινε αυτό, θυμάμαι ακόμα την φράση της: «ένα σκουπίδι», ότι δεν μπορούσε να φύγει γιατί η θεία της που την είχε βάλει στην εργοστάσιο θα την έστελνε πίσω στο χωριό, ότι ο πατέρας της είχε πάθει ήδη δυο εμφράγματα και αν το μάθαινε μπορεί και να πέθαινε, ότι δεν μπορούσε να το πει ακόμα και σε αυτόν που ήταν μαζί γιατί θα την παρατούσε, όμως το λέει σε εμάς μήπως και μπορέσουμε να κάνουμε κάτι, αλλά χωρίς η ίδια να το καταγγείλει ή να φανεί.>>>>>>>
