Τελικά ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ερμιόνης Ιωσήφ
Γανώσης βρήκε το αδύνατο σημείο μας αυτό του νοικοκυριού με αισθητική και
καθαριότητα, σε όλες τις γωνιές της Κοινότητας μας. Γιατί έτσι κάνουμε και εμείς
στο δικό μας σπίτι, τον κήπο μας και γενικά σε όλες τις ιδιοκτησίες μας – Διότι το νοικοκυριό πρέπει να συνοδεύεται με αισθητική. Και αυτό
είναι φυσικό χάρισμα. «Πρέπει να στο’ χει» όπως λέει ο λαός.
Αυτή τη φορά το
ρεπορτάζ μας αφορά τα ιστορικά μας πηγάδια που σε ένα από αυτά το «Μεγαλοπήγαδο» έχει αναφερθεί και ο αρχαίος ιστορικός Παυσανίας κατά την επίσκεψή του στην
αρχαία των Ερμιονέων Πόλι.
Μετά την αναβάθμιση και ανάδειξη του χώρου από τον «Ερμιονικό Σύνδεσμο» και στη συνέχεια από την Κοινότητα και το Δήμο Ερμιόνης, κατόπιν έγινε η εγκατάσταση μηχανήματων και εξοπλισμών παλιού λιοτριβιού του αείμνηστου
Νίκου Λαζαρίδη (το λιοτρίβι του ήταν στα Μαντράκια) που τα δώρισε ο επίσης αείμνηστος γαμπρός Δημήτρης
Δουρούκος με τη σύζυγό του Ανθούλα, να τοποθετηθούν σ’ αυτό το χώρο ως μνημεία της προβιομηχανικής μας εποχής και παράδοσης. Έκτοτε, πολλά χρόνια τώρα, ο χώρος ήταν στη λήθη
και την εγκατάλειψη!
Γι’ αυτό είχαμε αναφερθεί σε σχετικό μας ρεπορτάζ για την υποβάθμιση του χώρου, που ακόμα
και αθίγγανοι – Ρομά στάθμευαν εκεί με τα αυτοκίνητα και τις οικογένειές
τους για να διανυκτερεύσουν, να πλένουν τα ρούχα τους, τα σκεπάσματά τους, να τα
απλώνουν και να τα στεγνώνουν, στις δυτικές περιφράξεις!
Το γεφύρι που είναι δίπλα στα πηγάδια
ήταν κλεισμένο με υψηλά αυτοφυή φυτά και σκουπίδια! Μπορείτε να φανταστείτε τις
εικόνες από την περιγραφή που κάνουμε. Αλλά ο παρατηρητικός πρόεδρος Ιωσήφ Γανώσης παρατήρησε και αυτή την άσχημη εικόνα του χώρου, παρέμβηκε και με εργάτες άλλαξε άρδην την εικόνα από την προηγούμενη.,,,
Εμείς θα τιμάμε και θα
προβάλλουμε τις θετικές δράσεις των αιρετών μας αλλά και θα καταγγέλλουμε τις αρνητικές, όπως έχουμε
υποχρέωση. Παρ’ όλο που αυτοί οι άρχοντές μας δεν μας λένε ούτε ένα ευχαριστώ στις
θετικές αναφορές μας και στις αρνητικές, μας επιτίθενται με σχόλια που δεν
τιμούν ούτε τους ίδιους, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις άμεσα ή
έμμεσα μας καταγγέλλουν και στα όργανα του Νόμου!! - Και αυτό, γιατί γνωρίζουμε τα σχόλιά σας που νομίζεται, ότι τα παίρνει ο άνεμος...
Κλείνοντας να αναφέρουμε και αυτό για τα πηγάδια μας, πως έχουμε κάνει
και κοινωνικό- ιστορικά ρεπορτάζ, με θύμισες από εκείνα τα χρόνια που όλοι οι
κάτοικοι της Ερμιόνης πήγαιναν εκεί για να υδροδοτηθούν με τα μέσα
της εποχής αλλά και οι αγρότες να ποτίσουν τα ζώα τους, με ό,τι ακολουθούσε στις συναντήσεις τους - έρωτες, προξενιά, αισθηματικές και κοινωνικές συναντήσεις, όπως και πολλά άλλα ...
Φυσικά κ. δήμαρχε, έχετε και ένα άλλο λόγο να στέλνετε εκεί τις δημοσιεύσεις του Δήμου μας, για να διαβάζουν τις δράσεις σας
οι συμπατριώτες σας, στην ιδιαιτέρα σας πατρίδα το Κατσίγκρι Ναυπλίου.
Εμείς πάντως έχουμε αναρτημένη τη διαδικτυακή πύλη -> εισόδου στην
ιστοσελίδα του Δήμου στο δικό μας blogκαι όποιος δημότης/σα θέλει να ενημερωθεί για όσα αναρτιούνται
εκεί, μπορεί να την επισκεφθεί και να διαβάσει για ό,τι ενδιαφέρεται…
Ο Ιδιοκτήτης και διαχειριστής του blog
( για να το γνωρίζουν οι εισαγγελικές και
αστυνομικές αρχές )
Πολλά πρόσωπα και πράγματα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο πέρασμα των αιώνων στην ανθρώπινη κοινωνία και αποτελούν μέρος ή ακόμη και ολόκληρη την ιστορία ενός τόπου. To σημαντικό όμως είναι όταν αυτά τα πρόσωπα, τα προικισμένα από τη φύση, σε συνδυασμό με την γενικότερη παιδεία που παίρνουν από τους γονείς τους, διατηρούν το σεβασμό στην παράδοση που μεταλαμπαδεύετε από γενιά σε γενιά. Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν συναντήθηκα στο κτήμα «Πλέπι» στη Θερμησία Ερμιονίδας με το σημερινό ιδιοκτήτη του, κ. Νίκο Καλογιάννη γιο του οργανωτή του σημερινού κτήματος, αείμνηστου «άστεγου επιχειρηματία» όπως συνήθιζε χαριτολογώντας να λέει, Μιχαήλ Καλογιάννη.
Σκοπός της επίσκεψης μου αυτής αρχικά ήταν να δω, να φωτογραφίσω και να καταγράψω ένα «μνημείο» θα έλεγα του παραδοσιακού λιοτριβιού που λειτουργεί στην Ερμιονίδα και δε γνωρίζω εάν λειτουργεί όμοιο και σε όλη την Αργολίδα, αφού οι πέτρες και το αλώνι που γίνεται η έκθλιψη του ελαιοκάρπου, τα τσούλια που μπαίνει ο ελαιοπολτός και το κανόνι που πιέζει για να βγει το ελαιόλαδο, για τους περισσότερους ιδιοκτήτες σύγχρονων ελαιοτριβείων είναι λέξεις ξεχασμένες.
Ωστόσο ο ξεναγός μου και σημερινός ιδιοκτήτης του κτήματος γνώστης της ιστορίας και της παράδοσης στην περιοχή, με ταξίδεψε νοερά πίσω στα χρόνια της Ενετοκρατίας όπου αρχίζει η ιστορία του κτήματος «Πλέπι» σύμφωνα με έγγραφα ντοκουμέντα και μνημειακά απομεινάρια εκείνων των χρόνων, για να με φέρει στη συνέχεια στα χρόνια μετά την Επανάσταση και μετά μέχρι πριν τον πόλεμο, στα χρόνια που το σημερινό κτήμα ενοικιάσθηκε από τον παππού του Νικόλα Καλογιάννη για καλλιέργεια, για να περιέλθει στη συνέχεια στην ιδιοκτησία τού πατέρα του Μιχάλη και σήμερα να είναι αυτός ο ιδιοκτήτης και ο συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Με διαφορά όπως θα αναφερθούμε παρακάτω στην σύγχρονη ελαιοκαλιέργεια και τυποποίηση του προϊόντος.
Η συζήτηση
Ο κ. Νίκος μού διηγήθηκε την ιστορία του κτήματος και πολλά στοιχεία στα οποία αναφέρθηκε θεωρώ πως θα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τους αναγνώστες. Μου είπε πως η ιστορία του κτήματος αρχίζει από τους χρόνους της Ενετοκρατίας, είχε αυτόχθονο πληθυσμό και είχε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το κτήμα έχει μέσα μέχρι και σήμερα ελαιόδενδρα 400-500 ετών φυτεμένα γραμμικά ανά 12 μέτρα. Είχε αρδευτικά έργα από αυτούς τους χρόνους και το μαρτυρούν υδραγωγείο της εποχής. Υπολείμματα από χαντάκια, τείχη που είχαν στην κορφή τους λούκια μέσω των οποίων ερχόταν το νερό από το όρος Αδέρες. Το μαρτυρεί όλη η δομή του οικισμού «Πλέπι» που ήταν παλιά περιμαντρωμένος για να προστατευόταν. Μέσα υπήρχαν οι κατοικίες, τα υποστατικά, οι αποθήκες, το σημερινό ελαιοτριβείο, κεντρικό πηγάδι με κτιστές καμάρες εσωτερικά που υπάρχουν μέχρι σήμερα κ.α. Γενικά υπήρχε μια πλήρης οργάνωση οικισμού εκείνων των χρόνων και μια ακμάζουσα τοπική κοινωνία
Μετά την Επανάσταση.
Μετά την Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση, όλη η περιοχή δόθηκε από το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στους Υδραίους Ναυμάχους για την προσφορά τους ( υλική και αγωνιστική) στον αγώνα της Επανάστασης. Η περιοχή «Πλέπι» που οριοθετούταν αυτά τα χρόνια από την παραλία του σημερινού Ξενοδοχειακού συγκροτήματος «Πόρτο Ύδρα» μέχρι τη λίμνη του Δημοσίου μεταξύ «Πλέπι» και «Πηγάδια» (Σαμπάριζα) και κατέληγε στην κορυφή του όρους Αδέρες, κατέληξε στην οικογένεια Μπουντούρη.
Το σπίτι που έμενε η οικογένεια είναι αυτό που υπάρχει μέχρι σήμερα με την πινακίδα Σ.Ι.Μ. 1887 το οποίο φέρνει αντηρίδες που θα το κρατάνε όρθιο στους σεισμούς, ένα πρωτοποριακό σύστημα δόμησης για εκείνα τα χρόνια. Καθώς και πολύ ωραία διακόσμηση εσωτερικά, των δαπέδων κ.α. Επίσης υπήρχαν πολύ όμορφα και ακριβά κομμάτια επίπλων τα οποία είχαν φέρει από το Παρίσι. Να πούμε επίσης πως εδώ είχε φιλοξενηθεί πολλές φορές ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ ο οποίος έβγαινε μαζί με άλλες προσωπικότητες της εποχής για κυνήγι στο εν λόγω κτήμα (Τον ρώτησα εάν ήξερε από πού προέρχεται η ονομασία «Πλέπι») Μου είπε πως λέγεται ότι είναι αρβανίτικη λέξη που σημαίνει «Λεύκα» και κατά άλλους – φυτεία.
Η οικογένεια Νικολάου Καλογιάννη πριν τον πόλεμο στο «Πλέπι» Ο κ. Νίκος αφηγείται ….. Ο παππούς μου ο Νικόλας που καταγόταν από το χωριό Πελετά του Λεωνιδίου Κυνουρίας έφυγε από εκεί ένα πολύ φτωχό παιδί και κατόρθωσε να δημιουργήσει διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες της εποχής στην Ύδρα. Μέσα σ’αυτές τις δραστηριότητες ήταν και η ενοικίαση των γεωργικών εκτάσεων του «Πλέπι» από μια γυναίκα μέλος της οικογένειας Μπουντούρη με το επώνυμο Καλαμάρη. (το κτήμα «Πλέπι» έχει μεταγραφεί στο νεοσύστατο υποθηκοφυλακείο Κρανιδίου το έτος 1858 με τον αριθμό 42 Τομ.Α). Το κτήμα αρχικά αριθμούσε 20.000 στρέμματα. Εκ των οποίων τα περισσότερα – τα ορεινά – απαλλοτριώθηκαν από το κράτος το 1957 υπέρ των κτηνοτρόφων. Στην παραλία ένα τμήμα του κτήματος 600 στρεμμάτων με 10.000) ελαιόδενδρα κ.α., αγόρασε ο πατέρας μου Μιχάλης για τη συνέχιση της καλλιέργειας και ένα άλλο τμήμα αγόρασε ο Κωνσταντινίδης όπου έκτισε το Ξενοδοχείο «Πόρτο Ύδρα» και όλο τον οικισμό με τις εξοχικές βίλες. Το κτήμα αυτό όπως προαναφερθήκαμε είχε παράδοση στην ελαιοκαλιέργεια. Παλαιότερα είχε και αμπέλια, εσπεριδοειδή και λουλούδια. Σε ότι αφορά το παλιό λιοτρίβι κρατήθηκε από τον πατέρα μου έτσι όπως ήταν, με τις πέτρες, το αλώνι, το κανόνι, τα τσούλια, διότι όταν το λάδι δε το κτυπάς, δεν το καις, κ.α. μας δίνει εξαιρετικά αρώματα και λεπτές γεύσεις. Το αποτέλεσμα όλες αυτές τις δεκαετίες να είχαμε δημιουργήσει ένα σταθερό πελατειακό κοινό. Στη συνέχεια από το 1999 και μετά, το κτήμα καλλιεργείται με τον βιολογικό τρόπο καλλιέργειας και σε συνδυασμό με το παραδοσιακό ελαιοτριβείο μας έχει δώσει ένα προϊόν μοναδικό.
Ένα επιπρόσθετο στοιχείο της φήμης του προϊόντος μας τα τελευταία χρόνια είναι η τυποποίηση σε συσκευασία των 5 λίτρων από το 2003. Είναι μια εύχρηστη συσκευασία. Εξωτερικά βλέπουμε ένα χαρτονένιο κουτί που προστατεύει το λάδι από τη θερμοκρασία και το φως και μέσα σε ένα ειδικό (για λάδι) αεροστεγή ασκό που εισάγουμε από τη Γαλλία, βάζουμε το πολύτιμο προϊόν προστατευμένο πλέον από τρεις εχθρικούς παράγοντες που είναι: «το φως, η θερμοκρασία και ο αέρας»» Προσεχώς ετοιμαζόμαστε να τυποποιήσουμε και σε μπουκάλι. Έτσι έχουμε οικολογική καλλιέργεια, παραδοσιακό τρόπο παραγωγής του λαδιού, και έχουμε εκμοντερνιστεί μόνο για τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας στο τρίτο σκέλος της διάθεσης με τη τυποποίηση.
Παλιά μαρμάρινη γούρνα περισυλλογής του λαδιού στο λιοτρίβι
Στην ερώτηση μου εάν εξάγουμε στο εξωτερικό ο κ. Καλογιάννης μου είπε: Εμείς δεν είμαστε έμποροι λαδιού. Το ελαιοτριβείο μας μετατρέπει σε λάδι μόνο τον ελαιόκαρπο του δικού μας κτήματος και αυτό προωθούμε στην ελληνική αγορά με τον τρόπο που προανέφερα. Σε ό,τι αφορά τη βιολογική καλλιέργεια μου είπε πως τα πρώτα χρόνια πάθαμε ζημιές, ώσπου να προσαρμοστούν τα ελαιόδεντρα και οι καλλιεργητές στο νέο τρόπο καλλιέργειας. Ωστόσο αυτό που λέγεται «μεράκι» ( που για τον ίδιο λόγο και εσείς δημοσιογραφείτε) και για την ιστορία και τη φήμη του κτήματος μας ρισκάραμε στην αρχή ενώ τώρα βρισκόμαστε σε πολύ καλή θέση. Η φίρμα «Πλέπι» από σεβασμό στην ιστορία του κτήματος και των προγόνων μας θα χρησιμοποιείται μόνο για τη δική μας παραγωγή λαδιού. Εάν ποτέ στο μέλλον οι συνεχιστές αποφασίσουν να γίνουν έμποροι λαδιού, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν άλλη επωνυμία.
Η συζήτηση μας στη συνέχεια δημιούργησε έντονη συναισθηματική φόρτιση και στους δύο μας, γιατί η ιστορία και η παράδοση είναι στοιχεία που εμπεδώνεται η πρόοδος και η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Η κουβέντα μας αυτή είχε σκοπό να γεφυρώσει την ιστορία του κτήματος «Πλέπι» από τα χρόνια της Ενετοκρατίας μέχρι της μέρες μας, ανάμεσα στο θρόισμα των γκρίζο- πράσινων φύλλων των γέρικων ελαιοδένδρων τεσσάρων – πέντε αιώνων όπως αναφερθήκαμε στην αρχή. Και εάν σκεφτούμε στο πέρασμα τόσων χρόνων πόσες χιλιάδες ροζιάρικα χέρια τις καλλιεργούσαν για να παράγουν αυτή την πολύτιμη τροφή γνωστή από τους αρχαίους χρόνους, δε μπορούμε να μην υποκλιθούμε με σεβασμό και δέος μπροστά σ’ αυτά τα ιερά δέντρα.
Φώτο1).Η κεντρική είσοδος του παλιού οικισμού “Πλέπι”
2) Οι πέτρες και το αλώνι του λιοτριβιού.
3)Το κανόνι με ανεβασμένα τα τσούλια με ελαιοπολτό.
4)Παλιά μαρμάρινη γούρνα περισυλλογής του λαδιού στο λιοτρίβι
5)Η συσκευασία τυποποίηση του λαδιού σήμερα
6)Η πινακίδα στο μπαλκόνι του παλιου αρχοντικού της οικογένειας Μπουντούρη με τα αρχικά γράμματα( Σ.Ι.Μ. 1887)
Δημοσιεύθηκε στο εορταστικό χριστουγεννιάτικο ένθετο φύλλο της καθημερινής εφημερίδας «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» (Έδρα Άργος Παπαοικονόμου 21), στις 23 Δεκεμβρίου 2008
Ανέκαθεν από τους χρόνους των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα (στη χώρα της επίπλαστης ευμάρειας και της ασυδοσίας...) θυμάμαι αυτή των Αλβανών και στη συνέχεια άλλων βαλκανικών, ευρωπαϊκών, ανατολικών, αφρικανικών χωρών, αισθανόμουν ένα συναίσθημα συμπόνιας και αλληλεγγύης γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον γι’ αυτούς τους μετανάστες, σκεπτόμενος τη δύναμη,την οδύνη και τη δίνη της ψυχής τους με το μεγάλο ρίσκο που έπαιρναν να εγκαταλείψουν τη Γη που τους γέννησε, για να βρουν τη τύχη τους- σχεδόν- στο άγνωστο... Θόλωνε το μυαλό και η σκέψη μου, αναλογιζόμενος τις περιπέτειες, τις κακουχίες, τους κινδύνους για την ίδια της ζωή τους και τα δεινά που περνούσαν σ’ αυτό το αβέβαιο ταξίδι τους! Έτσι, με αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα μου ήταν καλοδεχούμενοι εδώ στην Ερμιόνη.
Ωστόσο, περισσότερη αγάπη και συμπάθεια αισθανόμουν και αισθάνομαι για τους Αφρικανούς που ορισμένοι τους αποκαλούν - Μαύρους πάνθηρες- εκτός των άλλων περιφρονητικών…. Αυτούς τους συνανθρώπους μας που τους συναντώ καθημερινά μέσα και έξω από την πόλη στην καθημερινή πεζοπορία μου (αρκετοί διαμένουν στον κάμπο σε διάφορες παλιές αγροικίες, αποθήκες κ.α.) την ώρα που συναντιόμαστε πρώτος εγώ τους χαιρετάω με το «γεια σου φίλε»(λέξεις που γνωρίζουν) Με τρελαίνει αυτή τη στιγμή ο τρόπος που ανταπαντούν με τον ίδιο χαιρετισμό. Παρ' όλα αυτά, αυτό που είναι ιδιαίτερα συγκινητικό για μένα είναι, όταν βλέπω τα μάτια τους να λαμπυρίζουν από ικανοποίηση ή και έκφραση ευγνωμοσύνης αν θέλετε, για το αίσθημα της φιλοξενίας (από και προς) που βγαίνει μέσα από αυτή τη σχέση μας. Τώρα πολλοί από αυτούς με γνωρίζουν και όταν με βλέπουν αλλάζουν κατεύθυνση και έρχονται να με συναντήσουν, για να με χαιρετίσουν αυτοί πρώτα με το «γεια σου φίλε»….
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Τελειώνει ο δεύτερος
μήνας από τους δώδεκα του πανελλήνιου εορτασμού – γιορτάζουμε τα διακόσια
χρόνια από την εξέγερση των τότε Ελλήνων για την αποτίναξη τεσσάρων αιώνων
τουρκικού ζυγού. Διακόσια χρόνια «αφ’ ότου μεταλλάξαμεν τυράννους», με τη
σταράτη γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Στο πρώτο αυτό δίμηνο ό,τι γιορτινό
εισπράξαμε ήταν σποραδική συγκινησιακή φλυαρία. Ο μόνος που μας θυμίζει
έμπρακτα και σχεδόν καθημερινά την Ιστορία ως ενεργό ακόμα απειλή δουλείας,
είναι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά, οργανική συνέχεια του
Παρθενώνα, σε ενεργό τζαμί – το ίδιο και την κορυφαία εικαστική ταυτότητα του
Ελληνισμού, τη Μονή της Χώρας. Ξέρει πού χτυπάει ο Ερντογάν. Ανυποψίαστοι
είμαστε οι ελληνώνυμοι, που τρέξαμε στην UNESCO ζητώντας το «δίκιο» μας!
Όσοι διαχειρίζονται σήμερα την ιστορική
ταυτότητα του Ελληνισμού (κυρία Κεραμέως, κυρία Μενδώνη, κύριος Φίλης ή
Γαβρόγλου) δεν φάνηκε να αντιλαμβάνονται τη συμβολική δυναμική της χυδαίας
πρόκλησης Ερντογάν.
Θέλει τον εαυτό του προορισμένον να
είναι ο Τρίτος Πορθητής, μετά τον Μωάμεθ Β΄ και τον Κεμάλ Ατατούρκ (–«πορθώ» στα ελληνικά σημαίνει: καταστρέφω, ερημώνω,
αφανίζω, κυριεύω, λεηλατώ, σήμερα, ίσως, αρκεί το εξουσιάζω).Τις
εξουσιαστικές φιλοδοξίες του Ερντογάν ποια ελληνική πολιτική θα μπορούσε να τις
αναχαιτίσει ή να τις ελέγξει; Το ελλαδικό κράτος, φέουδο δύο αιώνες τώρα, της
κομματοκρατίας, έχει αυτονόητα παραιτηθεί, έστω και από το ενδεχόμενο να
διαμορφώσει δική του άμυνα έναντι της Τουρκίας.
«Δίχως αιδώ ή λύπην» υποτάσσεται η Ελλάδα
πάντοτε στην πολιτική που της επιβάλλουν να ασκήσει οι «προστάτιδές» της
Δυτικές Δυνάμεις – κυρίως, για πολλές δεκαετίες, η Αγγλία, λιγότερο ίσως η
Γαλλία, ελάχιστα η Ιταλία, και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ασφυκτικά οι ΗΠΑ
(ΝΑΤΟ). Το ελλαδικό κράτος, και να ήθελε να αυτενεργήσει πολιτικά, είναι πια
αδύνατο. Δουλοπρεπέστατες οι ελλαδικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να λιβανίζουν σαν
«συμμάχους» κοινωνίες και εξουσίες, που προκλητικά συνέργησαν στον μεθοδικό
ακρωτηριασμό και στην τελική έσχατη απίσχνανση της παρουσίας των Ελλήνων στον
στίβο της Ιστορίας.
Τουλάχιστον να ακούγονταν, από καιρό
σε καιρό, κάποια ερωτήματα κριτικής εγρήγορσης: Ναι, πρώτη βαραίνει η δική μας
ελεεινή παρακμή, αλλά ποια η μεθοδική συνέργεια της Δύσης στον αυτοκτονικό
αυτεξευτελισμό των Ελλήνων; Ποια δεξιότητα πολιτικών και στρατηγικών
τεχνασμάτων, Αγγλογάλλων, Γερμανών και Ιταλών, κατέληξε στο να αφεθεί ο Κεμάλ
ανεξέλεγκτος να «τελειώσει τη βρωμοδουλειά»: να εξαλειφθεί κάθε ίχνος
δυνατότητας για ξαναζωντάνεμα του «Βυζαντίου».
Την ιδιοκτησία και διαχείριση της
Αρχαίας Ελληνικής κληρονομιάς την έχουν πια με σιγουριά μονοπωλήσει οι λαοί που
κατέλυσαν την αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Μισητό φόβητρο έχει απομείνει γι’
αυτούς το «Βυζάντιο», η επιβίωση του Ελληνισμού ως πρότασης πολιτισμού – η
εθνότητα δεν τους ενδιαφέρει, βάζουν τους όποιους Τσέτες να την ξεπαστρέψουν
ανετότατα. Το απέδειξαν απανωτά σε Μικρά Ασία, Ανατολική Ρωμυλία, Πόντο,
Ανατολική Θράκη, Ιμβρο, Τένεδο, Κύπρο, Βόρεια Ηπειρο.
Το ισχυρότερο όπλο, με
το οποίο η «Δύση» κρατάει σε εξευτελιστική υποτέλεια τον κάποτε «θρησκευτικό»
(πολιτισμικό) αντίπαλό της Ελληνισμό, είναι η διαφθορά των θεσμών εξουσίας στο
ελλαδικό κρατίδιο. Ερωτήματα απλοϊκά που παραπέμπουν σε ενδείξεις του μεθοδικού
αυτεξευτελισμού ηχηρές: Στα διακόσια χρόνια ύπαρξής του το συμβατικό μας
κρατίδιο γνώρισε στις τάξεις των διπλωματών του εξαιρετικά προικισμένες, σε
φυσικά προσόντα και σπουδές, προσωπικότητες με διεθνές κύρος και αναγνώριση.
Γιατί κανένας από αυτούς δεν κλήθηκε ποτέ να υπηρετήσει, με υπουργικές ευθύνες
εξουσίας, την πατρίδα του; Το ανάλογο ισχύει και για το υπουργείο Παιδείας – οι
δύο εξαιρέσεις, Κων. Γεωργούλης και Ευάγγ. Παπανούτσος, αξιώθηκαν το επίπεδο
του Γενικού Γραμματέα!
Η παρέμβαση ξένων πρεσβειών είναι
καθολικά αυτονόητη και, φυσικά, αναπόδεικτη. Οι μετριότητες έχουν το προσόν ότι
κάνουν την όποια βρωμοδουλειά και μετά κανείς δεν τους θυμάται. Ποιος συνδέει σήμερα
τον θλιβερό Ελευθέριο Βερυβάκη με το φρικώδες ιστορικό έγκλημα αναγκαστής
επιβολής του «μονοτονικού», κάποιον Δημήτρη Δρούτσα, υπουργό Εξωτερικών,
διατεταγμένο υπέρμαχο του Σχεδίου Ανάν, κάποιον, επίσης υπουργό, Νίκο Κοτζιά,
που εξασφάλισε στον Αλέξη Τσίπρα δήθεν νομιμοποιημένη την ντροπή εκποίησης του
ονόματος «Μακεδονία»; Είναι ολοφάνερη πιστοποίηση, ψηλαφητή: Ο Ελληνισμός δεν έχει πια
τις προϋποθέσεις να επιβιώσει ιστορικά. Δεν έχει γλώσσα, όλα τα κόμματα
συναινούν ενεργά στη μεθοδικά επιβαλλόμενη αγλωσσία – κανένας δεν ενοχλείται
από τον τηλεοπτικό, μανιασμένο προπαγανδισμό της «εκσυγχρονιστικής» αγγλοφωνίας
στην καθημερινότητα. Δεν έχει πατρίδα πια ο Ελληνας, γιατί πατρίδα δεν σημαίνει
«εθνικότητα» στο δελτίο ταυτότητας, σημαίνει κοινότητα, γειτονιά, καφενείο,
πλατεία – η Ελλάδα δεν έχει πια χωριό, αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα, οι
«συνελεύσεις» των συγκατοίκων πολυκατοικίας είναι φαιδρός φορμαλισμός
ανατριχιαστικής ακοινωνησίας.
Στο σχολείο το παιδί
παλεύει να ενταχθεί σε περιβάλλον πολυεθνικό, όχι σε κοινωνία σχέσεων ζωής με
κοινές παραδόσεις, κοινή Ιστορία, προγόνους, «πάτρια» γη – και αυτός ο
ψυχολογικός εξανδραποδισμός κηρύχνεται σαν «εκσυγχρονισμός» αναγκαστός κατά
πάντων. Ούτε τολμάει να ψελλίσει ο δάσκαλος ότι τέτοιον «εκσυγχρονισμό» δεν
διανοείται ποτέ κανείς να τον επιβάλει στα σχολεία των Ελβετών ή των Φινλανδών
ή και των Βρετανών ή των Σουηδών.
Ο Ελληνισμός δεν έχει
πια τις προϋποθέσεις να επιβιώσει ιστορικά, διότι την εμπειρία μετοχής στο
«σώμα» ζωντανής Εκκλησίας την έχει υποκαταστήσει ο ατομοκεντρισμός του
προτεσταντικού κηρύγματος. Διαπίστωση όλο και πιο δυσνόητη σε κλήρο και λαό.
Απόσπασμα από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Κώστα Αθάνατου που στις 16 Μαΐου 1924 ήρθε εδώ στο Κρανίδι για να τιμήσει με τη δημοσιογραφική του πέννα το κατευόδιο του μεγάλου πολιτικού ανδρός και δημοσιογράφου Εμμανουήλ Ρέπουλη
[…] Τον ειδοποίησε ο χάρος να’ρθή στο χωριό του, και να
τελειώσει τη ζωή, καθώς την είχε αρχίσει κάποτε, σεμνός κι’ ωραίος και
ανεπιτήδευτος.
Να
μάθουμε άλλοτε, να μην περιφρονούμε τα Κρανίδια μας, οι μάταιοι άνθρωποι.
Να
καταλάβουμε ότι τα Κρανίδια του καθενός μας είναι το παν.
Τα Κρανίδια, που μας
έβγαλαν δικαιούνται και να μας παίρνουν.
Τα
Κρανίδια, που αυτά μόνον θα ξαναβγάλουν άλλους μια μέρα σαν κι’ εμάς…
Κώστας
Αθάνατος δημοσιογράφος της εφημερίδας «Ελεύθερο Βήμα» 16 Μαΐου 1924
Ορισμένες στιγμές που με γεμίζουν νοσταλγία και έχουν γραφτεί ανεξίτηλα μέσα μου είναι και αυτές, όταν ο αείμνηστος δάσκαλός μας Μιχαήλ Παπαβασιλείου προσπαθούσε να περάσει στον ψυχισμό μας βαθιές έννοιες, δύσκολες για την παιδική μας ηλικία.
Μερικές από αυτές είναι και οι συμβουλές που έδινε ο Άγγλος Νομπελίστας ποιητής Κίπλινγκ Ραντγυαρντ στο γιο του, μέσα από το περίφημο ποίημά του με τίτλο «Αν»
Είναι ένα ποίημα υποθήκη θα λέγαμε, με πολλές συμβουλές για πάντα προς το παιδί του, μη έχοντας κάποιο περιουσιακό στοιχείο να του αφήσει! Και πράγματι αν διαβάσετε αυτό το ποίημα και εμβαθύνετε στις συμβουλές αυτές, και αν… ένας νέος της κάνει πράξη στη ζωή του, δεν χρειάζεται να βρει έτοιμες περιουσίες ή χρήματα από τους γονείς του. Θα τα δημιουργήσει και θα τα αποκτήσει μόνος του!
Από το τετράδιο ποιημάτων του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης - 65 χρόνια πριν...
Αυτό που μου κάνει όμως εντύπωση είναι, ότι έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα το ποίημα σε διάφορες μεταφράσεις, αλλά καμία δεν με γέμιζε τόσο πολύ, όσο αυτή που έχω γραμμένη σε τετράδιο ποιημάτων, της Ε΄και ΣΤ΄τάξης του Δημοτικού σχολείου 1956-57. Ίσως να υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι που κάνω αυτή την επιλογή.
Ωστόσο, να αναφερθώ και σ’ αυτή την πτυχή που αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα αυτών των χρόνων, τις τιμωρίες ή τις ποινές που επιβάλλανε στους μαθητές οι δάσκαλοι, εάν δεν ξέρανε το μάθημα ή σε διάφορες αταξίες που κάνανε. Ακόμα κανένας εκπαιδευτικός ή άλλος ειδικός δεν με έχει πείσει τι ζημιά υπέστη η ψυχολογία μας αυτά τα χρόνια τουλάχιστον στη δικιά μας γενιά « η γενιά με τα φτερά της τα ανοικτά όπως την αποκαλούν…» με τις σημερινές γενιές που τα έχουν όλα και αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα! Με αποτέλεσμα, να ψάχνουν να βρουν υποκατάστατα…
Και θα κλείσω αυτό το σημείωμα με τον τελευταίο στίχο του ποιήματος.
Γράφει ο Κίπλινγκ στον γιο του (Αν τα κάνεις όλα αυτά)
«Τότε δική σου θε νάνε όλη η γη κι’ ότι μέσα της κλείνει,
και τρανότερος τότε, θε να είσαι, ένας άνδρας παιδί μου…»
Άγγλος πεζογράφος και ποιητής. Γεννήθηκε το 1865 στη Βομβάη των Ινδιών. Σπούδασε στο Λονδίνο αρχικά και στο Ντέβον αργότερα για να επιστρέψει στις Ινδίες σε ηλικία 17 ετών και να εργαστεί εκεί ως δημοσιογράφος. Αμέσως μετά το γάμο του εγκαταστάθηκε στην Αμερική και εκεί έγραψε δύο σημαντικά έργα: Τα βιβλία της Ζούγκλας και Ο θαρραλέος καπετάνιος. Η Αμερική δεν κατάφερε ωστόσο να τον κρατήσει. Μετακόμισε στο Σάσσεξ της Αγγλίας και εκεί έγραψε το θαυμάσιο μυθιστόρημα Κιμ, κλασικό στο είδος του. Αλλά έργα του είναι: "Ο Πακ από το λόφο Πουκ", "Από θάλασσα σε θάλασσα", "Μπαλάντες ενός στρατώνα", "Το δίτροχο φάντασμα", "Επτά θάλασσες."
Το 1907 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και λίγα χρόνια αργότερα το 1927, με το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Λογοτεχνικής Εταιρίας. Επίσης, έλαβε τιμητικές διακρίσεις από Πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Ευρώπης. Πέθανε το 1936 και η τέφρα του τάφηκε στη «γωνιά των ποιητών» στο αβαείο του Ουέστμινστερ στο Λονδίνο.
' xlink:href='%23b'/%3e%3cuse fill='black' filter='url(%23c)' xlink:href='%23b'/%3e%3cpath fill='white' d='M12.162 7.338c.176.123.338.245.338.674 0 .43-.229.604-.474.725a.73.73 0 01.089.546c-.077.344-.392.611-.672.69.121.194.159.385.015.62-.185.295-.346.407-1.058.407H7.5c-.988 0-1.5-.546-1.5-1V7.665c0-1.23 1.467-2.275 1.467-3.13L7.361 3.47c-.005-.065.008-.224.058-.27.08-.079.301-.2.635-.2.218 0 .363.041.534.123.581.277.732.978.732 1.542 0 .271-.414 1.083-.47 1.364 0 0 .867-.192 1.879-.199 1.061-.006 1.749.19 1.749.842 0 .261-.219.523-.316.666zM3.6 7h.8a.6.6 0 01.6.6v3.8a.6.6 0 01-.6.6h-.8a.6.6 0 01-.6-.6V7.6a.6.6 0 01.6-.6z'/%3e%3c/g%3e%3c/svg%3e){kind=small}
' xlink:href='%23b'/%3e%3cuse fill='black' filter='url(%23c)' xlink:href='%23b'/%3e%3cpath fill='white' d='M10.473 4C8.275 4 8 5.824 8 5.824S7.726 4 5.528 4c-2.114 0-2.73 2.222-2.472 3.41C3.736 10.55 8 12.75 8 12.75s4.265-2.2 4.945-5.34c.257-1.188-.36-3.41-2.472-3.41'/%3e%3c/g%3e%3c/svg%3e){kind=small}
