 |
ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΑΞΙΑΚΟ
ΦΟΡΤΙΟ
Γράφει η Βιβή Σκούρτη
Ζούμε στην εποχή της νεοφιλελεύθερης
κυριαρχίας, με τις πολιτικές λιτότητας, με πολλά στεγαστικά προβλήματα, την
ακραία εμπορεύσιμη κατοικία των rbnb και την
πολεοδομική αναρχία.
Η ζωή στην πόλη μας υπάρχει με επισφαλείς
συνθήκες στέγασης, όπως άλλωστε και σε πολλές πόλεις με την επίθεση στη λαϊκή
κατοικία, σε μια κοινωνία που αργοσβήνει.
Συγχρόνως γύρω μας υπάρχουν σπίτια,
ιστορικά διαμάντια, με αξιακό φορτίο που έχουν ατροφήσει, που σαπίζουν αργά,
επάνω σ’ ένα γερασμένο σώμα, σ’ ένα σώμα που γέρνει και ίσως επικίνδυνα.
Σπίτια αόρατα, με τους ανθρώπους που τα κατοικούσαν να μην υπάρχουν πια, εκεί που κάποτε υπήρχαν ζωές που συγκροτούσαν την κοινωνία μας.
Δύο από αυτά του Γιάννη Γκάτσου και του Διονύση Οικονόμου κατέρρευσαν με την τελευταία νεροποντή.
Επίσης κάποια κάηκαν άγνωστο με ποια αιτία. Το τοπίο μετασχηματίζεται και
συνεχίζει να μετασχηματίζεται αδιάκοπα μαζί με το ανθρωπογενές περιβάλλον και
τις κοινωνικές αλλαγές.
Πολλά κατεδαφίστηκαν και
κατεδαφίζονται και στη θέση τους αναγείρονται άλλα κτίρια, αρκετές φορές με την
αλαζονεία του «φαίνεσθαι», της υποταγής στο κλίμα της καταναλωτικής ευφορίας,
εντυπωσιασμού, φαντασιοπληξίας, επίδειξης πλούτου, με ακρότητες και
μορφολογικές ακροβασίες.
Τώρα το ποιος
Αρχιτέκτονα, ή Μηχανικός σχεδίασαν, ποια Πολεοδομική Αρχή τα ενέκρινε είναι
ποιοι κανονιστικοί μηχανισμοί έρχονται και νομιμοποιούν κάποιες στιλιστικές
ακροβασίες και βέβηλες πρακτικές, είναι ένα θέμα πονεμένο.
Καταπατήσεις δασών και
ελεύθερων χώρων, ένας βραχνάς δεκαετιών στη βιομηχανία των ψήφων.
Η αυθαιρεσία απλώθηκε και «χτίστηκε» με τη
συμμετοχή πολλών, έβγαλαν μεροκάματο παχύ τα εργολαβικά κυκλώματα, ο οικοδόμος,
ο Πολεοδόμος, ο Αστυνόμος, ο Δήμαρχος, ο Νομάρχης, ο Βουλευτής.
Η αρχιτεκτονική μορφή, τα υλικά που
χρησιμοποιούνται δεν αποτελούν μόνο μια αυθύπαρκτη αξία, αλλά απαιτείται να
συνδυάζονται αρμονικά με το περιβάλλον και τις πρακτικές της καθημερινότητας.
Κι ας αφήσουμε το θέμα της αισθητικής, του μη σεβασμού του περιβάλλοντος
που με την επινοητική τούτη πρακτική βεβηλώνεται και ας προσθέσουμε τους
κανόνες χρήσης και εκείνους της ασφάλειας.
Εδώ όμως, σ’ εκείνα τα
σπίτια με το αξιακό φορτίο υπήρχαν και υπάρχουν τα βήματα των προγόνων.
Φωτογραφίες τους θα αποτύπωναν τις μνήμες και το πώς βιώνουμε τον δημόσιο χώρο.
Αν διασώζεις το ερειπωμένο
σπίτι, ταυτόχρονα διασώζεις και την ιστορική γειτονιά, διασώζεις τμήματα της
πόλης.
Θα μπορούσε να γίνει ένα
ψηφιακό αποθετήριο για τούτα τα κτίρια, με σκοπό να καταγραφούν και επίσης με
ένα σωστικό ενδιαφέρον, καθώς ταχύτατα καταστρέφονται.
Στο υλικό θα μπορούσε να έχει πρόσβαση ο
ερευνητής και ο ευαίσθητος πολίτης.
Επίσης θα μπορούσαν να
δοθούν κίνητρα για τη διάσωσή τους, είτε πρόκειται για σπουδαία αρχιτεκτονικά,
είτε για τα ταπεινά.
Διασώζοντας μετατρέπεις σ’ ένα ανοιχτό,
υπαίθριο πολεοδομικό Μουσείο, έτσι προστατεύεις τον οικισμό και αναδεικνύεις
την ιστορία.
Αν, λέω αν δίνονταν χαμηλότοκα δάνεια ή
άτοκα ή κάποια επιδότηση μη επιστρεπτέα ανάλογα με την ιστορικότητα του
κτιρίου, τότε ίσως και να μπορούσαμε να αισιοδοξούμε.
Σημείωση: Εδώ θα ήθελα να προσθέσω το πόσο
με λυπεί η ερημοποίηση, η κατάρρευση πολλών σπιτιών στο Κρανίδι. Σπίτια με
αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, σπίτια δεμένα με μνήμες των γυμνασιακών χρόνων, τότε
που υπήρχαν γεμάτα από ζωές. Πόσο με πονά η κατάρρευση της Παλιάς Αστυνομίας,
κτίριο γεμάτο ιστορίες και εικόνες.
Βιβή Σκούρτη
Φωτο ανθρώπινης
κατοίκησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου