[...]Τα τελευταία πενήντα χρόνια, την Παιδεία στην Ελλάδα τη διαχειρίζονται πολιτευτές κατά κανόνα τυχάρπαστοι, σαν «αμοιβή» που τους παρέχει ο κομματάρχης για την προσφορά τους στο κόμμα.
Μόνο ο Αντώνης Τρίτσης είχε τολμήσει να πει ότι «στην Ευρώπη θα μπούμε μόνο με τα Αρχαία Ελληνικά στο σχολειό».
- Δεν πρόλαβε ή δεν τον άφησαν να βεβαιώσει έμπρακτα του λόγου το αληθές...
Τα επονομαζόμενα «Ελγίνεια μάρμαρα»,
έργα γλυπτικής της «κλασικής» Ελλάδας (τουλάχιστον 253 ακέραια έργα και
θραύσματα), τεχνουργημένα στο μάρμαρο, εκλάπησαν από την Ακρόπολη των Αθηνών
στην πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα. Την κλοπή οργάνωσε και πραγματοποίησε ο
Βρετανός κόμης και διπλωμάτης Θωμάς Ελγίνος (Thomas Elgin).
Η αναίσχυντη κλοπή είχε (και
συνεχίζει να έχει, διακόσια είκοσι χρόνια τώρα) μια «τετράγωνη λογική»: την
πεποίθηση των «ευγενών Βρετανών» ότι οι μεταγενέστεροι της κλασικής Ελλάδας
ελληνώνυμοι και ελληνόφωνοι πληθυσμοί δεν έχουν τις προϋποθέσεις καλλιέργειας
για να κατανοήσουν και εκτιμήσουν τα έργα της Τέχνης των προγόνων τους. Τις
προϋποθέσεις αυτές πληρούν τα πρωτόγονα στίφη των γερμανικών (αγγλοσαξονικών)
φύλων, που κατέκλυσαν, στους λεγόμενους «μέσους αιώνες», τα εδάφη της άλλοτε
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Εβδομήντα περίπου χρόνια από τότε
που οι «ευγενείς Βρετανοί», εραστές κοσμοκρατορίας, οδηγούσαν στην αγχόνη
εφήβους, κυπριωτόπουλα, που ζητούσαν μόνο την ελευθερία και την τιμή να είναι
Ελληνες, από τότε έως σήμερα ο πολιτισμός (τρόπος και νόημα του βίου), σε κάθε
περιοχή της γης, έχει αλλάξει ριζικά περιεχόμενο. Ο Ιστορικός Υλισμός, η
απόλυτη προτεραιότητα της πλησμονής και της ηδονής, είναι η αυτονόητη
προτεραιότητα του ατομικού βίου σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη.
Γι’ αυτό και οι Βρετανοί δεν
δυσκολεύονται καθόλου να επιβιώνουν ιστορικά, στιγματισμένοι με την ιδιότητα
του κλεπταποδόχου, να φιγουράρουν επιδείχνοντας τα προϊόντα του αμοραλισμού
τους, όπως επιδείχνουν και τα «φυλακισμένα μνήματα» των παιδιών που οδηγήθηκαν
στην αγχόνη τραγουδώντας το «χαίρε, ω χαίρε λευτεριά». Η Ελλάδα είχε
εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη για τέσσερις ολόκληρους αιώνες –χρόνο άνετο
για την απόσβεση κάθε ζωντανού ίχνους της πρότασης πολιτισμού που η λέξη
ελληνικότητα κομίζει.
Ελεύθερη, σε ελάχιστο τμήμα της
πατρώας γης, από τον πρωτογονισμό των Τούρκων, είχε η Ελλάδα την επισφαλή ή
αφελή (παρακμιακή) επιπολαιότητα να εμπιστευθεί τους επικινδυνωδέστερους
αντιπάλους της, σαν προστάτες και πρότυπά της. Το μοιραίο «ανήκομεν εις την
Δύσιν» ήταν ο δραματικότερος και εφιαλτικότερος σε συνέπειες παραλογισμός στην
ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων του Ελληνισμού. Δεν ξέρουμε πια πού να κρύψουμε τα
«φυλακισμένα μνήματα» των Καραολή και Δημητρίου, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Γρηγόρη
Αυξεντίου, Κυριάκου Μάτση – να τα φυλάξουμε, σαν ζωντανή μνήμη, από την
ντροπιαστική επαρχιωτίλα του νατοϊκού «ανεξάρτητου κράτους» μιας Κύπρου
ανήκεστα ρεζιλεμένης από την πανίσχυρη και επιδεικτική τουρκική «εισβολή και
κατοχή».
Το ρεζίλεμα γεννιέται και εκτρέφεται
από το «εθνικό» Κέντρο. Σκεφθείτε τα ελληνικά σχολειά, παραδομένα, χωρίς μάχη,
στη μεθοδική αγραμματοσύνη και στην ντροπή μιας φανερά εμπορεύσιμης
διαστροφικής «ελευθεριότητας», τραγικά ανέραστης – σκεφθείτε τον ανθρωπολογικό
τύπο τον διαπλασμένο από μια «παιδεία» που βεβαιώνει τον έρωτα σαν δικαίωμα στη
διαστροφή, όχι σαν έκπληξη αυθυπέρβασης και μέθη αυτοπροσφοράς.
Διαβάζουμε στον Μακρυγιάννη: «Είχα
δύο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια –φαίνονταν οι
φλέβες τους, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ‘χαν πάρει κάτι
στρατιώτες και στο Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων, χίλια τάλαρα
γύρευαν... Πήρα τους στρατιώτες και τους μίλησα: Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα
να σας δώσουν, μην καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά
πολεμήσαμε».
Τα τελευταία πενήντα χρόνια, την
Παιδεία στην Ελλάδα τη διαχειρίζονται πολιτευτές κατά κανόνα τυχάρπαστοι, σαν
«αμοιβή» που τους παρέχει ο κομματάρχης για την προσφορά τους στο κόμμα. Μόνο ο
Αντώνης Τρίτσης είχε τολμήσει να πει ότι «στην Ευρώπη θα μπούμε μόνο με τα
Αρχαία Ελληνικά στο σχολειό». Δεν πρόλαβε ή δεν τον άφησαν να βεβαιώσει
έμπρακτα του λόγου το αληθές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ: «Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ
ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Στην ετήσια εκδήλωση μνήμης και απόδοσης
τιμής σε όλους εκείνους τους Έλληνες πατριώτες που εκτελέστηκαν από τα
ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στο χωριό των Λιμνών παραβρέθηκε ο βουλευτής
ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αργολίδας Γιάννης Γκιόλας, την Κυριακή 29 Μαΐου 2022.
Τον τρόπο με τον οποίο οι Γερμανοί με τους
ντόπιους συνεργάτες τους δολοφόνησαν τους συμπατριώτες μας, επεσήμανε ο Γιάννης
Γκιόλας και τόνισε ότι θα θυμίζει πάντα σε όλους μας τη ναζιστική θηριωδία, την
οποία οφείλουμε όλοι να μη λησμονήσουμε.
Η ιστορία επέλεξε με τον πιο θλιβερό τρόπο
να μείνει στην αιωνιότητα το χωριό των Λιμνών, όμως αυτό αποτελεί ένδειξη της
αδούλωτης ελληνικής φυλής και ένα σημάδι πως το ηρωϊκό παρελθόν μας δείχνει το
δρόμο για την πορεία μας ως Έθνος, που οφείλει να αντιμάχεται πάντα ιδεολογίες
όπως ο ναζισμός και ο φασισμός.
Είναι πιθανό να σας ξαφνιάσω αλλά
ειλικρινά και προκαταβολικά ελπίζω να δεχθείτε τη σημερινή μου πρόσκληση, ίσως
πρόκληση όπως δηλώνει και ο τίτλος του άρθρου μου,σε ένα διαφορετικού τύπου ψυχό-κοινωνιολογικό
και φιλοσοφικό προβληματισμό. Αφήνοντας στην άκρη τους κάθε λογής ανασταλτικούς
ενδοιασμούς και αψηφώντας τις πρόωρες υψηλές θερμοκρασίες ελάτε να διερευνήσουμε
το συγκεκριμένο ερώτημα με νηφαλιότητα και ψυχραιμία.
Όπως θα διαπιστώσετε άμεσα το σημερινό μου
κείμενο επικεντρώνεται στην εγκράτεια, στην ικανότητα που ο καθένας και η
καθεμιά μας είχαμε και έχουμε να μπορούμε να αναβάλουμε την άμεση ικανοποίηση
των αναγκών και των επιθυμιών μας μεταθέτοντάς την σε μελλοντικό χρόνο. Η
συγκεκριμένη ικανότητα συνιστά μια ειδοποιό διαφορά ως στοιχείο της
προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας η οποία πρωτοεμφανίζεται στα νηπιακά
χρόνια της ζωής του καθένα και της καθεμιάς μας και μας συνοδεύει σε όλη τη ζωή
μας.
Επιστρέφω στο ερώτημα του τίτλου μου και τολμώ
να υποθέσω ότι στον στενό σας οικογενειακό κύκλο, και στον ευρύτερο κύκλο φίλων
και συναδέλφων, έχετε ήδη συναντήσει κάποια άτομα που ζούνε στο «σήμερα»,
κάποια άλλα που προσανατολίζονται στο «αύριο» και κάποια που έχουν «κολλήσει
στο χθες».
Πρίν αρκετές δεκαετίεςο DrWalterMischel, διακεκριμένος ψυχολόγος ερευνητής και η ομάδα του στο
Πανεπιστήμιο Stanford της Πολιτείας της Καλιφόρνια, δημοσίευσαν κάποια εντυπωσιακά ευρήματα από
την διαχρονική τους έρευνα με 4χρονα παιδιά νηπιαγωγείων.
Στα πλαίσια της στρατηγικής δομής αυτών των
πειραμάτων οι ερευνητές ξεκινούσαν με κάθε ομάδα νηπίων παρουσιάζοντας στα
παιδιά μια πιατέλα γεμάτη με τα πολύχρωμα τα γνωστά σπογγώδη γλυκά (marshmallows) και τα «προκαλούσαν» με την παρακάτω πρόταση λέγοντας: >>>>>
...Νάργο, θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου με τη φρέσκια καταγγελία σου στο
Βρομοblog σου που ανάρτησε το όργανό σου – το ποντικάκι, αλλά «στο σπίτι του
κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί» -> λέει ο λαός ...
ΦΩΤΟ -> Το γραφείο του... ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος, (2010) τότε που σ' αυτές τις εκλογές, όχι μόνο πάτωσε, αλλά και πιο κάτω... Μας θυμίζει σκηνικό από την εκπομπή "Αλ τσαντίρι" του Λάκη Λαζόπουλου... ===========================================================================================================================================
Το
ξέρεις πολύ καλά τέως, πως εκατοντάδες είναι τα ντοκουμέντα στο αρχείο μου με
τις παρανομίες σου, το βίο και την πολιτεία σου ως δήμαρχος Ερμιόνης.
Ωστόσο,
για να μην κουράζω... τους αναγνώστες, παραθέτω ένα ελαχιστότατο δείγμα από
εκείνα τα χρόνια, που τα είχες ισοπεδώσει όλα στο Δήμο μας, μήπως και ξυπνήσει
από την νάρκη του!... -> αυτός «ο κυρίαρχος λαός» …
Για πες μας λοιπόν, Ανάργυρε Λεμπέση, πως λέγεται αυτός που του καταλογίζεται ποσό 3.460.384δρχ για χρήματα που εισέπραξε παράνομα και δεν τα απέδωσε στην Δ.Ο.Υ., όπως όφειλε να κάνει και από πρόστιμα προς το ΙΚΑ για εργάτες που προσέλαβε παράνομα αγνοώντας τον ΑΣΕΠ και μάλιστα πλήρωσε τα χρήματα του καταλογισμού με άτοκο δάνειο που έλαβε από εργολάβο που έπαιρνε δουλειές από το Δήμο Ερμιόνης, όπως φαίνεται από την ένορκη κατάθεση του εργολάβου στους οικονομικούς επιθεωρητές;
Πές μας λοιπόν ακόμα, για όλα αυτά που σου καταμαρτυράει στην ένορκη κατάθεση ο τότε δ.σ. της αξ. αντιπολίτευσης Ιωσήφ Μερτύρης
Έχεις μούτρα λοιπόν, Ανάργυρε Λεμπέση, να μιλάς εσύ για αλισβερίσια άλλων;;
Είναι ένα μικρό απόσπασμα, από απάντηση καταπέλτη εφ' όλης της ύλης του αντιδημάρχου Γιάννη Τσαμαδου στις χυδαιότητες του τέως ...
Και οι δύο αυτοί στις μέρες μας συμπλεύσανε ως μάρτυρες κατηγορίας εις βάρος μου στις μηνύσεις του σημερινού δημάρχου Ι. Γεωργόπουλου και των συνεργατών του ...
Τι λέτε, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ για το Δήμο και την κοινωνία μας ;;;
Την Πέμπτη 26 Μάη ολοκληρώθηκαν οι εκλογές για το Δ.Σ.
του συλλόγου εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού Αργολίδας καθώς
και οι εκλογές αντιπροσώπων για τη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ (Διδασκαλική
Ομοσπονδία Ελλάδας), του Ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών
Π.Ε.
Από το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ της
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, εκλέξαμε (1) αντιπρόσωπο του νομού για τη Γενική
Συνέλευση της ΔΟΕ, τη δική μας Ελένη Βλάσση-Κούστα.
Το αποτέλεσμα
ενδυναμώνει την παράταξή μας, δίνει προοπτική και ελπίδα και θυμίζει σ’ εμάς τους
απόμαχους τη συνεχή παρουσία μας στους αγώνες του κλάδου αλλά και τους
κοινωνικούς.
Η Ελένη
που ψηφίστηκε δεν είχε ρουσφέτια στην τσέπη της (θέσεις, μεταθέσεις,
αποσπάσεις, κλπ), όπως άλλοι.
Η Ελένη ψηφίστηκε και τιμήθηκε από τους συναδέλφους
της γι αυτό που πραγματικά είναι, για την εκπαιδευτική, πολιτική, και
συνδικαλιστική της ευπρέπεια και για τις αρετές της που είναι γνωστές διαχρονικά
όχι μόνο στους μαθητές- γονείς, αλλά και στο κοινωνικό μας σύνολο. Ποιος δεν
ξέρει άλλωστε!
Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι: αυτό που λέμε όλοι
μας και το εννοούμε «Καλή δασκάλα», ταπεινή, επικοινωνιακή, ενισχυτική,
ενθαρρυντική, ειλικρινής, υπομονετική, αγαπητή, ευσυνείδητη, κ.λ.π.
Επιπλέον η Ελένη εκτός από την εκπαιδευτική της
προσφορά στον τόπο, έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της στον τοπικό Πολιτισμό και
δεν πρέπει να το ξεχνούμε. Για χρόνια εθελόντρια στη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη
(εκεί που η Δημοτική Αρχή εκπαραθύρωσε τους εθελοντές εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας),
για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του ΙΛΜΕ, από μαθήτρια
ακόμα ενεργό μέλος στον ΠΣΝΕ «ΛΑΣΟΣ» και στις μέρες μας Ταμίας της «ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΜΕΛΕΤΩΝ ΕΡΜΙΟΝΙΔΟΣ».
Εκφράστηκαν από μερίδα πολιτών με αφορμή την έναρξη των
εργασιών, για το στρώσιμο με το λεγόμενο «σταμπωτό» του μικρού δρόμου από το
μνημείο των Ηρώων που οδηγεί στα «Μαντράκια» (στενό Ασλάνη) και θα συνδεθεί με προϋπάρχοντα
δρόμο με όμοιο δάπεδο.
Εκ των υστέρων και αφού ο δρόμος είχε στρωθεί, πριν 3
ημέρες πληροφορηθήκαμε πως ο κ. δήμαρχος ήρθε στο Κοινοτικό κατάστημα Ερμιόνης
να συζητήσει με κάποιους πολίτες μεταξύ των οποίων και αιρετοί αυτό το θέμα και να δώσει εξηγήσεις. - Κάτι που σπάνια κάνει ο κ. δημάρχος....
Στη συζήτηση αυτή, δεν μάθαμε αν πήραν μέρος ο αντιδήμαρχος
Δ.Ε. Ερμιόνης Δαμιανός Κουτούβαλης και ο Πρόεδρος της Κοινότητας Ιωσήφ Γανώσης....
Δεν μάθαμε ακόμα, που κατέληξαν με αυτή τη συζήτηση …
Καμία ανακοίνωση
από την Κοινότητα Ερμιόνης ούτε από το Δήμο...
Ακόμα, καμία ενημέρωση από την κυρία που διατηρεί και
διαχειρήζεται γνωστό blog,η οποία συμμετείχε στη συζήτηση και είναι υποχρεωμένη να ενημερώσει τους πολίτες...
Δεν θέλω να αναφέρω περισσότερα
για το θέμα, γιατί ίσως κατηγορηθώ για μια ακόμα φορά ως συκοφάντης
και με άλλους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς!...
Αυτοί είναι άρχοντες και παράγοντες και κάνουν ό,τι θέλουν!
Σταμάτης ΔαμαλίτηςΦίλε μου ακούσαμε μέχρι κ ότι ήταν καλύτερα να είναι πίσσα (άσφαλτος) είναι πιο γήινο ...!! ( Όχι από τον Δήμαρχο κ τον αντιδήμαρχο της ΔΕ Ερμιόνης...) Έπρεπε να ήσουν εκεί...Πως κ δεν σε κάλεσε ο πρόεδρος της Κοινότητας
Giannhs PallisΓιάννη μην ξύνεις τις πληγές μου... Και φυσικά το ξέρω κι' αυτό που πρότεινε o αιρετός... -> το τλευτάίο στήριγμα του κ. δημάρχου γι να έχει πληοψηφία στις αποφάσεις του. Δ. Σ. εκτός; των άλλων... Περιμένω διακαώς τη 10η μήνυση εις βάρος μου!! - Σας παρακαλώ σπάστε το φράγμα των 9 μηνύσεων Τι άρχοντες είσαστε... ... Stam.Dam.D.
Η κυρία Άρβελερ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε.
Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».
«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»
Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.
Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».
«Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη»
Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν.
Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».
«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
Το άρθρο είναι του Μανώλη Πιμπλή από «Τα Νέα» το 2010
Δείτε το ενδιαφερον βίντεο με την εξιστόρηση του Βυζαντίου
Σημείωση του blog:
Η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ είναι Ελληνίδα βυζαντινολόγος ιστορικός μικρασιατικής καταγωγής. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1967 και η πρώτη γυναίκα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στην 700 χρόνων ιστορία του, το 1976.Βικιπαίδεια
Ωστόσο, ο Δήμαρχος
Γιάννης Γεωργόπουλος «κρατάει σιγή ιχθύος»… Καμία ανακοίνωση δεν έχει αναρτηθεί
στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου, μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφουμε την είδηση!!...
Αυτό
το έχει κάνει και άλλες φορές ο κ. δήμαρχός, όπως π,χ, στην παραίτηση του Γ.Γ.
Ανδρέα Κρητικού και άλλων …
«Χαλάει τον κόσμο» με τις ανακοινώσεις του για τους
διορισμούς του και μετά όταν υποβάλλονται οι παριτήσεις τους, άκρα σιωπή…
Οκ. Τσαμαδός ήταν ένας
έμπειρος αντιδήμαρχος στον χώρο της καθαριότητας, καθώς είχε διατελέσει Α.Κ. και στα
οκτώ χρόνια του Καποδιστριακού Δήμου Κρανιδίου με Δήμαρχο τον Δημήτρη Καμιζή,
καθώς και στον ενιαίο Δήμο Ερμιονιδας με τον ίδιο δήμαρχο. Τώρα3 χρόνια στην ίδια θέση μετον σημερινό δήμαρχο. Έτσι η εμπειρία του και
το έργο του αδιαμφησβήτητο!
Βρισκόμαστε σε αναμονή της ανακοίνωσης του κ. Γεωργόπουλου, που να αναφέρονται και οι λόγοι παραίτησης του κ
Τσαμαδού, καθώς και τον διορισμό του νέου αντιδημάρχου καθαριότητας….
περιβαλλοντικής σημασίας, που καταγράφεται στο μεγάλο έργο
του Δημάρχου Δημήτρη Καμιζή.
Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον βαρύ χειμωνιάτικο καιρό με χιονιά και πολύ κρύο, όταν είδαμε μπροστά στα σκαλοπάτια του δημαρχείου να σταματάει το Ι.Χ. του υπουργού που οδηγούσε ο ίδιος... και βγαίνοντας να λέει στον κ. Καμιζή που είχε βγει να τον υποδεχθεί: "μεγάλη η χάρη σου δήμαρχε! Ο καιρός ήταν άθλιος, αλλά στο είχα υποσχεθεί"....
Ο Δήμαρχος κατά την ομιλία υποδοχής του κ. Υπουργού.
Δεξιά και αριστερά όλη η πολιτική ηγεσία της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Νομού Αργολίδας.
Στο δημαρχείο ο κ. Υπουργός γράφει τις εντυπώσεις του στο βιβλίο των επισκεπτών....
Κατά τον αγιασμό των εγκαινίων του βιολογικού σταθμού
στις κτιριακές του εγκαταστάσεις - αντλιοστάσια, ηλεκτρονικοί πίνακες κ α. ...
Το ρεπορτάζ μας δημοσιεύτηκε στην καθημερινή εφημερίδα"ΑΡΓΟΛΙΔΑ" στις 28 Ιανουαρίου 2003
ΥΓ. - Παραλειπόμενα: Ο κ. δήμαρχος όταν αναφέρθηκε στην ομιλία του στο κόστος των έργων (1 δις 150 εκατομμύρια) δεν διευκρίνισε πως αυτό το ποσό ήταν σε δραχμές (είχαμε τότε το νέο νόμισμα του ευρώ) και ο κ. Υπουργός έσπευσε αμέσως να συμπληρώσει πως "κ. δήμαρχε μιλάτε σε δραχμές για το κόστος του έργου γιατί μας ακούνε οι πολίτες" και αμέσως έγινε η διευκρίνιση από τον κ. δήμαρχο με την απαραίτητη συγνώμη...