«Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ, κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες»
(Μ. Αναγνωστάκης).
Ενοχλείς
γιατί δεν μένεις σιωπηλός, δεν μένεις αμέτοχος, είσαι η κοινωνία της
διαμαρτυρίας σε όσα άνομα συμβαίνουν. Το σαρκίο σου μικρό, αλλά η καρδιά
σου το «λέει». Και παρ' ότι έχεις ανάγκη από ψυχική ηρεμία, από ξεκούραση, από
φροντίδα γιατί αντιμετωπίζεις την ανάγκη της επιβίωσης, της αγωνίας, τότε που ο
πόνος γίνεται καθημερινότητα, τρεις φορές την εβδομάδα, από την αδιάλειπτη
κατάσταση της αιμοκάθαρσης, αυτοί κινούνται στο ίδιο μοτίβο, το παλιό, που
φανερώνει και στενές τους σχέσεις σε όλα.
Δήθεν
"Κάποιοι σε βάζουν", "κάποιοι είναι πίσω σου", για να σε
υποτιμήσουν, "λίγοι σε διαβάζουν", "δεν είσαι
δημοσιογράφος" και τόσα άλλα, που συχνά πυκνά δε μένουν στα λόγια, αλλά
και στις βίαιες πράξεις. Ω! κοινωνία των αρχόντων υποκλινόμαστε!
Σταμάτης Δαμαλίτης -> Παρασκευή Σκούρτη
-> Βιβή σ'ευχαριστώ, αλλά μην κουράζεσαι!
- Οι άνθρωποι δεν ιδρώνουν! ...
... Είναι σε άλλη συχνότητα, σε άλλο σταθμό ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου