Χθες είχα μια ωραία συζήτηση με μια φίλη μου
και είπαμε πολλά από τη ζωή μας …
Σε μια στιγμή όπως το έφερε η κουβέντα, της λέω, πως – δεν θυμάμαι να έχω φοβηθεί ποτέ στη ζωή μου! Δεν είχα στη σκέψη μου κάτι για να εξηγήσω το γιατί…
- Επειδή αυτή ήταν από οικογένεια του ίδιου συναφιού με εμένα και ήξερε τη ζωή μου στη θάλασσα, μου λέει, ίσως η θάλασσα από μικρό παιδί σε γαλούχησε και σε θέριεψε και αυτό το έκανες τρόπο ζωής παντού, σε όλες τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους....
- Δεν ξέρω της απάντησα, αλλά τώρα που το σκέπτομαι λέω, πως πάντοτε όταν υπήρχαν καταστάσεις που έπρεπε να μου δημιουργούσαν φόβο –μικρό ή μεγάλο, αισθανόμουν μέσα μου το συναίσθημα της ΕΛΠΙΔΑΣ - ότι δεν θα μου συμβεί αυτό το κακό. Ακόμα δεν ξέρω, αν αυτό ήταν αρκετό ή, το ότι μετρούσα, σκεπτόμουν και αποφάσιζα σωστά στην κάθε περίπτωση και γι’ αυτό είχα τα ανάλογα αποτελέσματα…
ΣΤΑΜ.ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου