Τίμησαν σε ειδική εκδήλωση - > τον Ερμιονίτη Πρωτοψάλτη & Μουσικοδιδάσκαλο Γιάννη Μιχ. Σπετσιώτη, για την 35/ετή προσφορά του στην διδασκαλία και την διάδοση της ψαλτικής Τέχνης!
Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Μητρόπολη Κορίνθου και το Σωματείο Ιεροψαλτών Κορίνθου «Άγιος Κυριακός ο Υμνογράφος» του οποίου το τιμώμενο πρόσωπο – όπως ακούσαμε υπήρξε συνιδρυτής του και επί πολλά χρόνια Γραμματέας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε εντός του μητροπολιτικού Ι. Ν. Αποστόλου Παύλου.
===========================================================================================================
Ο Σταμάτης Δαμαλίτης ήταν εκεί και σας μεταφέρει το ρεπορτάζ.
Ο πρόεδρος του Δ. Σ. του Σωματείου κ. Βασίλειος Κουφογιάννης (ΦΩΤΟ) στην προσφώνησή του είπε μεταξύ άλλων για το τιμώμενο πρόσωπο κ. Γιάννη ΜΙχ. Σπετσιώτη:
- > […] Τα μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου μας αποφάσισαν τιμώμενο
πρόσωπο στη φετινή σύναξη, να είναι ο Μουσικοδιδάσκαλος- Πρωτοψάλτης αγαπητός
σε όλους μας, κ Γιάννης Σπετσιώτης.
Με βαθύ σεβασμό και
ευγνωμοσύνη στο τρίτο μέρος της εκδήλωσης μετά την παρουσίαση των
μαθημάτων και αφού προηγουμένως ο μαθητής του - Πρωτοψάλτης του Ι. Ν. Αγίου
Νικολάου κ. Σταύρος Λογοθέτης σας παρουσιάσει το βιογραφικό τού δασκάλου μας,
θα τιμήσουμε έναν από τους σπουδαιότερους διδασκάλους της ψαλτικής τέχνης της Κορινθίας,
έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στην Ιερά παράδοση της Βυζαντινής
μουσικής, διακρινόμενος για το ήθος, τη σεμνότητα και την ανεξάντλητη αγάπη για
την τέχνη και τον άνθρωπο.
Ο Δάσκαλος – όπως τον αποκαλούν με σεβασμό όλοι οι μαθητές του- υπήρξε επί σειρά ετών
πρωτοψάλτης στον Ι. Ν. Αγίας Άννας Κορίνθου, αφήνοντας ανεξίτηλα το αποτύπωμά
του με τη βαθιά εκκλησιαστική του ευαισθησία, τη στιβαρή φωνή του και την
αυστηρή προσήλωση στο παραδοσιακό ύφος. Το αναλόγιο, για εκείνον, δεν ήταν
απλώς χώρος εκφοράς του λόγου, ήταν ιερό
βήμα, όπου η προσευχή γινόταν μέλος και το μέλος καρδιακή έκφραση πίστεως.
Περισσότερο όμως και από τις ερμηνείες του, εκείνο που
σφράγισε την προσφορά του, ήταν η παιδαγωγική
του δράση και ως ψάλτης και ως εκπαιδευτικός, με δεκάδες μαθητές, πολλοί
εκ των οποίων διακρίνονται σήμερα, ως ψάλτες και δάσκαλοι.
Ο Δάσκαλος καλλιέργησε όχι μόνο φωνές, αλλά και χαρακτήρες!
Με αυστηρότητα αλλά και πατρική αγάπη, με επιμονή στη λεπτομέρεια αλλά και
βαθιά κατανόηση, στάθηκε φάρος για μια ολόκληρη γενιά.
Πριν από είκοσι χρόνια, ο ίδιος με τη σοφία που τον διέκρινε, αποσύρθηκε σιωπηλά από το αναλόγιο ….
===========================================================================================================================================
Σ.Σ. -> Συγκινημένοι αναλογιζόμαστε διαβάζοντας το κείμενο.
-> Έτσι περνούν οι ανθρώπου στην αιωνιότητα!
- Και ως τιμώμενοι και
ως τιμητές !! ...
ΦΩΤΟ -Η βυζαντινή χορωδία Κορίνθου - Χοράρχης κ.
Βασίλειος Κουφογιάννης
|
|
Ο Γιάννης Σπετσιώτης, Επίτιμος Σχολικός
Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής, γεννήθηκε στην Ερμιόνη Αργολίδας και μυήθηκε από τη
μικρή του ηλικία στην ψαλτική τέχνη από τον πατέρα του, Πρωτοψάλτη του
Μητροπολιτικού Ι. Ναού Ταξιαρχών.
Μαθητής του Γυμνασίου ήρθε στην Αθήνα
και συνέχισε τις σπουδές του, έχοντας δάσκαλό του τον Γιάννη Μαθιουδάκη,
Λαμπαδάριο του Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου Ομόνοιας, δεινότατο ερμηνευτή της
ψαλτικής, ο οποίος και του μετέδωσε τα μυστικά της.
Παράλληλα, φοιτούσε στο Ελληνικό Ωδείο,
με καθηγητή τον μουσουργό Διαμαντή Μαυραγάνη και έλαβε Πτυχίο και Δίπλωμα
Βυζαντινής Μουσικής με «Άριστα». Συγχρόνως σπούδασε Ευρωπαϊκή Μουσική,
Μουσικοπαιδαγωγική και Μουσικοθεραπεία.
Την περίοδο 1984 - 1988 μαθήτευσε κοντά
στον αείμνηστο Άρχοντα Πρωτοψάλτη του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης Χρύσανθο
Θεοδοσόπουλο.
Το 1972 διορίστηκε Πρωτοψάλτης στον Ι.Ν.
Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Κόρινθο και από το 1975 μέχρι την αποχώρησή του, το
2005, μια ολόκληρη τριακονταετία, υπηρέτησε ως Πρωτοψάλτης στον Ιερό Ναό Αγίας
Άννας Κορίνθου, όπου είχε εξαιρετική συνεργασία με τον Προϊστάμενο του Ναού
Πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Κεραμίδα, με τον οποίο τον συνδέει μακροχρόνια φιλία
και τον παπα - Βλάσση Θωμόπουλο.
Το 1979 με συναδέλφους ιεροψάλτες
σύστησαν το Σωματείο Ιεροψαλτών Κορινθίας «Κυριακός ο Υμνογράφος», στο οποίο,
επί δύο δεκαετίες, συμμετείχε ως Γενικός Γραμματέας στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Το 1984 εκλέχθηκε στο Διοικητικό
Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜΣΙΕ), και ανέλαβε τη θέση του
Γενικού Γραμματέα. Το 1990, με τον αείμνηστο Λάζαρο Δελίνα, Πρωτοψάλτη του
Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Παύλου και τον λαμπαδάριό του Γιάννη Κούτχια,
ίδρυσαν τη Βυζαντινή Χορωδία Κορίνθου, την οποία διηύθυναν από κοινού με τον
Λάζαρο Δελίνα και η οποία ανασύστησε τα «Παύλεια», που ως σήμερα με λαμπρότητα
εορτάζουμε.
Όμως, «επιλείψει με ο χρόνος
διηγούμενον», όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος τις πολλές και ποικίλες
δραστηριότητες του τιμώμενου προσώπου σχετικά με έρευνες, διαλέξεις, οργάνωση
συνεδρίων για τη Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική, καθώς και τη μνημειώδη
τρίτομη έκδοση Μεθοδικής Διδασκαλίας της.
Θα τελειώσω με δύο ακόμη σύντομες
αναφορές. Η πρώτη έχει να κάνει με την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε
τον Αύγουστο του 2010 στον Μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών Ερμιόνης και στην
οποία ψάλαμε μαζί με τον δάσκαλο αρκετοί μαθητές του. Εκεί ο δάσκαλος
παρουσίασε τον ψηφιακό δίσκο, στον οποίο ακούγονταν οι φωνές των ιερέων και
ψαλτών της Ερμιόνης από το 1950, καθώς και το βιβλίο του «Η Ψαλτική Τέχνη στην
Ερμιόνη κατά τον 19ο και 20ο αιώνα».
Η δεύτερη έχει σχέση με εκείνο που ο
δάσκαλος ονόμαζε «ιεροψαλτική αγωγή» ή «Παιδαγωγική του αναλογίου» και που
χαρακτηρίζεται από την ευγένεια, το ήθος τη σεμνότητα, τη φιλοξενία που πρέπει
να επιδεικνύει αυτός που αναλαμβάνει καθήκοντα στο αναλόγιο και που ο ίδιος με
το παράδειγμά του δίδαξε στους μαθητές του.
Γι αυτό κάποτε μου είχε επισημάνει: Σταύρο, καλοί ψάλτες και καλές φωνές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Οι δάσκαλοι, όμως, είναι αυτοί που μένουν «εις τους αιώνας των αιώνων».
Ο χοράρχης και πρωτοψάλτης του μητροπολιτικού Ι. Ν. Σπάρτης Ευαγγελισμού της Θεοτόκου κ. Παναγιώτης Χρόνης -ΦΩΤΟ - διεύθυνε τη χορωδία της βυζαντινής σχολής Σπάρτης, φιλοξενούμενοι στη χθεσινή εκδήλωση ...
Ο Γιάννης Μ. Σπετσιώτης (ΦΩΤΟ) εκφωνεί τη σημαντική - γλαφυρή ομιλία του...
Με ιδιαίτερη χαρά και βαθιά συγκίνηση
επιστρέφω, μετά από 20 χρόνια, σε γνώριμους τόπους και συναντώ φίλους απ’ τα
παλιά.
Εδώ, που επί 35 χρόνια διακόνησα τα
αναλόγια των Ι.Ν. της Κορίνθου, από τα οποία τα 30 το ψαλτήρι της Αγίας Άννας,
με προϊστάμενο του Ναού τον εξαίρετο ιερέα και μουσικολογιότατο, πατέρα Θεόδωρο
Κεραμίδα.
Εδώ, όπου δίδαξα τη Β.Ε.Μ. σε δεκάδες
σπουδαστές, τον Τάσο, τον Δημήτρη και τον Γιώργο, τον Σταύρο, τη Δέσποινα και
τον Θύμιο, τον Φάνη, τον Αγγελή, τον Φώτη και τον Νίκο, τον Θανάση και τον
Γιάννη που σήμερα κοσμούν τα αναλόγια των ιερών ναών ή ιερουργούν σε πόλεις και
χωριά της Ιεράς Μητροπόλεως Κορίνθου, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους.
Αισθάνομαι την υποχρέωση τούτη τη στιγμή
να μνημονεύσω αγαπημένα πρόσωπα, συνεργάτες και φίλους που έχουν φύγει από τη
ζωή εκπληρώσαντα το «κοινόν χρέος».
Τον αοίδιμο Μητροπολίτη Κορίνθου
Παντελεήμονα Καρανικόλα, ιερείς, συναδέλφους με πρώτο τον Λάζαρο Δελίνα,
επιτρόπους και τα μέλη του βυζαντινού χορού της Αγίας Άννας, αγαπητούς μου
φίλους Θόδωρο Καϊλάνη και Κώστα Τσάτσαρη.
Τι θα μπορούσα να πω σ’ αυτή την τιμητική
για εμένα εκδήλωση, αναρωτιόμουν…
Ήρθε στον νου μου μια φράση του Θουκυδίδη
από τον «Επιτάφιο» του Περικλή. Ο ρήτορας απευθυνόμενος στους γονείς των νέων
της Αθήνας που συμμετείχαν στον Πελοποννησιακό πόλεμο, τους επαινεί για την
ανδρεία των παιδιών τους και τους εξηγεί τον λόγο για τον οποίο τους αποδίδει
τιμές. Τους λέγει, λοιπόν, μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Το γαρ φιλότιμον αγήρων μόνον, και ουκ εν
τω αχρείω της ηλικίας το κερδαίνειν, ώσπερ τινές φασί, μάλλον τέρπει, αλλά το
τιμάσθαι», που σημαίνει:
«Γιατί μονάχα η αγάπη για τις τιμές δεν
γερνάει ποτέ και στα άχρηστα γερατειά τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση δεν τη δίνει,
όπως λένε μερικοί, το κέρδος και το χρήμα αλλά οι τιμές».
Δεν θα ήμουν, λοιπόν, ειλικρινής αν
επιχειρούσα να διαψεύσω ή να αμφισβητήσω την άποψη του μεγάλου ιστορικού. Γιατί
φαίνεται πως το «φιλότιμον» του Θουκυδίδη, δηλαδή η αγάπη προς τις τιμές, δεν
γερνάει ποτέ και είναι συνυφασμένο με την ψυχή του ανθρώπου.
Για τον λόγο αυτό ευχαριστώ πολύ τον
Πρόεδρο του Σωματείου Ιεροψαλτών Κορινθίας κύριο Βασίλη Κουφογιάννη και τα μέλη
του Δ.Σ. που, με τις ευλογίες του Ποιμενάρχη της Μητροπόλεως κυρίου Διονυσίου,
είχαν την καλοσύνη να με τιμήσουν κατά τη σημερινή εόρτια σύναξη καθώς και
όλους εσάς που παρευρίσκεσθε απόψε εδώ.
Είναι αλήθεια ότι σε τέτοιου είδους
εκδηλώσεις, όπως η σημερινή, ακούγονται πολλά που καμιά φορά είναι υπερβολικά.
Κάτι ανάλογο νομίζω πως έγινε και αυτή την ώρα καθώς η προς εμέ αγάπη του φίλου
Προέδρου και του Σταύρου, του μαθητή μου, τους οδήγησε στα τόσα πολλά και
τιμητικά σχόλια στο πρόσωπό μου. Τους ευχαριστώ από καρδιάς! Στα όσα ελέχθησαν
επιτρέψτε μου πολύ σύντομα να προσθέσω και τα εξής:
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί πώς μπορεί η
φωνή, που σχετίζεται με το σώμα και αποτελεί κύριο εργαλείο των ψαλτών, να έχει
τόσα ηχοχρώματα και τη δύναμη να απογειώνει τον άνθρωπο και να τον οδηγεί στο
θείο εναρμονίζοντας ταυτόχρονα σώμα, πνεύμα και ψυχή;
Πού κρύβεται αυτή η δύναμη; Μήπως κρύβεται
στους ήχους, στην πλούσια διαφορετικότητα των φωνών, στα θεόπνευστα υμνογραφικά
κείμενα;
Μήπως κρύβεται στις ασυναγώνιστες μουσικές
συνθέσεις των μελίρρυτων και ασύγκριτων μελουργών, που βοηθούν τους ψάλτες ν’
ανοίξουν τις πύλες του ουρανού για τους ίδιους και τους πιστούς; Γιατί ο ψάλτης
ως εκπρόσωπος των πιστών, όπως και ο ιερέας, συνομιλεί με το Θεό ενώ ως
καλλιτέχνης συνδιαλέγεται με την ομορφιά.
Πάντως, όπως συνηθίζω να λέω, μια μεγάλη
φωνή που δεν γνωρίζω πού γεννιέται πρέπει να σημαίνει, πρωτίστως, και μια
μεγάλη ψυχή, που γνωρίζω πώς δημιουργείται. Γιατί όσο καλός ψάλτης κι αν είσαι,
αν δεν διαθέτεις μεγάλη ψυχή και δεν καταφέρεις να διδάξεις και να μεταλαμπαδεύσεις
τις γνώσεις σου σε μαθητές με ευγένεια, ευπρέπεια και καλοσύνη για να
συνεχίσουν το έργο σου, γρήγορα ξεχνιέσαι και χάνεσαι.
Νιώθω ευλογημένος, γιατί ευτύχησα να
γνωρίσω και να μαθητεύσω κοντά σε σπουδαίους δασκάλους. Δεν έβλεπαν την ψαλτική
με τη στενή έννοια αλλά τη θεωρούσαν ζωντανό στοιχείο της κοινωνίας και του
πολιτισμού. Την ένιωθαν σαν κύτταρο που οδηγεί στην πρόοδο, στην αγάπη της
θείας τέχνης, στην σωστή έκφρασή της, στη δημιουργία. Την ένιωθαν ως μέσο για
να βυθιστούν σε κατάνυξη, πνευματική ευωδία και ταπεινότητα και συγχρόνως να
«οδηγηθούν» με τους πιστούς στο θείο. Έχοντας, λοιπόν, το χάρισμα θεωρούσαν πως
έπρεπε να τη μεταδώσουν και να τη διδάξουν στους μαθητές τους.
Με αυτές τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω
μού ήταν εύκολο να αποχωρήσω, όταν κατάλαβα πως ο κύκλος μου έκλεισε, παρ’ όλο
που το συναίσθημα ήταν δυνατό αλλά όχι κυρίαρχο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα έγιναν
τέλεια. Ασφαλώς δεν γίνανε. Ποτέ και από κανένα δεν γίνονται. Ήρθαν, όμως, νέα
πρόσωπα που σήμερα καμαρώνω. Νέοι εργάτες ανέλαβαν δράση και επωμίσθηκαν
ευθύνες «να καλλιεργήσουν τον αμπελώνα». Με την επικράτηση της τεχνολογίας
καινοτόμες δράσεις εισέβαλαν στη ζωή μας επηρεάζοντας και την ψαλτική τέχνη.
«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό
μένει!» Όλα είναι σε συνεχή ροή και τίποτα δεν μένει το ίδιο, κατά τον
Ηράκλειτο. Εκείνα, ωστόσο, που επιβάλλεται να μείνουν αμετάβλητα είναι η πίστη
και η παράδοση!
Εύχομαι ολόψυχα στη νέα γενιά των ψαλτών
της Κορινθίας να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο το έργο των προκατόχων της.
Σας ευχαριστώ!
Ο Γιάννης Σπετσιώτης -ΦΩΤΟ –προσκλήθηκε τιμητικά να διευθύνει τα τελευταία κομμάτια με τους ψαλμούς του προγράμματος, με τις δύο χορωδίες μαζί και τους χοράρχες…
Και σ' αυτό το σημείο η εκδήλωση έφτασε στο τέλος της,
ΦΩΤΟ- ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου