Αναφερόμενος και σε άλλη ανάρτηση για το Μεσαίωνα τον χαρακτήρισα σαν μια χρονική περίοδο πνευματικού παγετώνα που κράτησε τουλάχιστον χίλια χρόνια, στην οποία ο θρησκευτικός φανατισμός και η οπισθοδρόμηση φαίνεται να κυριαρχούν.
«Περίοδος αναστολής χιλίων ετών» τον ονομάζουν άλλοι, γιατί αναστέλλει την
εξέλιξη της ανθρωπότητας για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο στην οποία
καταστέλλονται οι καθολικές ανθρώπινες αξίες που κυριάρχησαν στον αρχαίο κόσμο
και ιδιαίτερα στην Αρχαία Ελλάδα.
Στην ακμή της η ελληνική φιλοσοφία, σαν σύστημα αντιλήψεων γενικών εννοιών,
είναι η αντιπροσωπευτικότερη φιλοσοφία, που στο κέντρο του ενδιαφέροντός της
βάζει τον άνθρωπο και τον κόσμο που τον περιβάλλει, θέτοντας παράλληλα τα
ουσιωδέστερα θεμελιακά ζητήματα των ποικιλόμορφων πεδίων έρευνας της ζωής και
της γνώσης.
Η Αρχαία Ελλάδα, ακόμα και τους ίδιους τους θεούς της, τους τοποθετούσε μέσα και όχι έξω από το σύμπαν, που υπόκειντο τον έλεγχο της Ειμαρμένης, αυτό που αργότερα θα αναγνωριστεί σαν νόμος της φύσης και θα ορίζει αυστηρά τον κόσμο και τα φαινόμενά του σαν νόμος του αιτίου και του αιτιατού.
Η Αρχαία Ελλάδα, ακόμα και τους ίδιους τους θεούς της, τους τοποθετούσε μέσα και όχι έξω από το σύμπαν, που υπόκειντο τον έλεγχο της Ειμαρμένης, αυτό που αργότερα θα αναγνωριστεί σαν νόμος της φύσης και θα ορίζει αυστηρά τον κόσμο και τα φαινόμενά του σαν νόμος του αιτίου και του αιτιατού.
Όμως αν «η αρχαιότητα τελειώνει με την άνοδο της Κωνσταντινούπολης και το τέλος του μεσαίωνα συνδέεται αναπόσπαστα με την πτώση της» (Ένγκελς) τότε η μεσαιωνική περίοδος αρχίζει με την επικράτηση του χριστιανισμού και λήγει με την εμφάνιση του ουμανισμού που επιδίωξε την αποκατάσταση ακριβώς αυτών των αξιών που κατέλυσε.
Η μεσαιωνική περίοδος λοιπόν εκφράζει τη ζοφερή και σκοτεινή περίοδο όπου κυριαρχεί ο θρησκευτικός δογματισμός, ενώ η ελεύθερη φιλοσοφική σκέψη υποχωρεί κάτω από την επικράτηση ενός αυστηρού και αυταρχικού θεοκρατικού συστήματος που λίγο πολύ το μάθαμε χωρίς να μας το διδάξουν στα σχολεία.
Κάτι που βέβαια ήταν αναπόφευκτο να μην μαθευτεί, όμως δεν φαίνεται να το συνδέουμε και με την ανάπτυξη, την πρόοδο και τον πολιτισμό, προκειμένου να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Πέραν των άλλων, την περίοδο εκείνη, είδαμε μια βαθιά ηθική κατάπτωση στην οποία η πίστη έσπρωξε τον άνθρωπο ακόμα και στο έγκλημα ή την κατάλυση της ειρήνης αφού θρησκευτικοί πόλεμοι δίχασαν ανθρώπους και αναστάτωσαν χώρες και ηπείρους επί σειρά ετών, χύνοντας, για τη δόξα του θεού, ποταμούς αίματος, διασπείροντας το μίσος και τη διχόνοια ανάμεσά τους.
Όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο ηθικό. Η ανθρωπότητα οπισθοδρόμησε σε όλα τα επίπεδα ή παρέμεινε χωρίς προαγωγή του βιοτικού της επιπέδου. Οι επιστήμες και η τεχνολογική επανάσταση άργησε να βγάλει τον άνθρωπο από το τέλμα της συντήρησης, την πνευματική μιζέρια, την δεισιδαιμονία και το παράλογο, ασκώντας παράλληλα ένα μισητό θεοκρατικό σύστημα τρομολαγνείας, όπου η απειλή του θανάτου και η μεταθανάτια κρίση, σαν απειλή, αυταρχικά κυριαρχούσε για να υποτάξει ψυχικά, πνευματικά και σωματικά το σύνολο των πιστών της.
Ο αυστηρός θρησκευτικός δογματισμός χώρισε τους ανθρώπους, ευνοώντας έριδες, ταραχές και εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στους πιστούς. Ο αυταρχικός και «θεόσταλτος» αυτοκράτορας του Βυζαντίου, κάτω από την πίεση ενός κομπλεξικού ιερατείου, κυβέρνησε πραγματικά με βάναυσο και τυραννικό τρόπο τους υπηκόους του. Το ίδιο έκαναν και στη Δύση, όμως τον 15ο αιώνα, όταν στη Δύση γεννιόταν το ανθρωπιστικό κίνημα και η Αναγέννηση, σαν προάγγελος του Διαφωτισμού, η Ελλάδα, κυριαρχημένη απ' το μυστικισμό της Ανατολής, θα έπεφτε σε βαθύτερο ύπνο, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Σουλτάνου και τις προτροπές του πατριαρχείου! Σφιχταγκαλιασμένοι και οι δυο, κάτω από ιδιοτελή συμφέροντα, ενάντια στη Δύση, τις παραμονές της εμφάνισης του ουμανισμού, οι αποστάτες του Ελληνικού πνεύματος θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να αποφύγουν να δουν στην Πόλη παπική καλύπτρα!
>>>>>>>>>>>>>>
