Μέλλον που πασχίζει να ανθίσει.... - Κραυγή αγωνίας από τους μαθητές του Λυκείου Ερμιόνης! - λέμε εμείς....

e-mail  στο blog - από τους μαθητές του Λυκείου Ερμιόνης... 

Οι μαθητές του ΓΕΛ Ερμιόνης συνεχίζουν την κατάληψη για δεύτερη μέρα, παρακαλούμε για τη συμπαράστασή σας…

Μέλλον που πασχίζει να ανθίσει! 


 Γράφει η Μαρία Ξάνθου 

Σε μια κοινωνία, όπου τα δικαιώματα των ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών θεωρούνται δεδομένα και αδιαμφισβήτητα, σε μια χώρα που θέλει να θεωρείται αναπτυγμένη, εδώ είμαστε και πάλι, τα παιδιά αυτής της χώρας, να παλεύουμε για πράγματα που δεν θα έπρεπε να θέτονται καν σε συζήτηση.
Ως προς ποιά άποψη, λοιπόν, κατατάσσουμε την κοινωνία αυτή στις αναπτυγμένες χώρες; 
Όταν στερούμαστε κάθε χρόνο καθηγητές από τα σχολεία μας, όταν αναγκαζόμαστε ξανά και ξανά να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, αναμένοντας τις μετέπειτα συνέπειες, τις οποίες εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε έναντι των σχολικών ελλείψεων, για ποιά ανάπτυξη μιλάμε; 
Σε αυτό το σύστημα, του οποίου την αστάθεια καλούμαστε να υποστούμε εμείς ως μαθητές, ο ένας εναποθέτει τις ευθύνες στον άλλον και τελικά αφήνουμε τον φταίχτη χωρίς πρόσωπο, κατηγορώντας τη γενικότερη ιδέα του συστήματος.
Πολύ βολικό, θα λέγαμε, να παρεμποδίζουμε την διαμαρτυρία των παιδιών, λέγοντας τους ουσιαστικά οτι δεν υπάρχει κανείς που θα το ακούσει και θα ενδιαφερθεί, δίνοντας τους να καταλάβουν πως κάθε προσπάθεια είναι μάταια και αγωνίζονται μόνα τους.
Διότι βέβαια και το υπουργείο, ενοχλείται από τέτοιου είδους ξεσπάσματα. 
Ποια άλλη επιλογή έχουμε όμως;
Γιατί πρέπει να χάνουμε πολύτιμες ώρες μαθημάτων, όντας μάλιστα σε μια χρονιά κρίσιμη για το μέλλον μας , και μη έχοντας όλοι την δυνατότητα ιδιαίτερων μαθημάτων, λόγω μιας συνεχούς αδιαφορίας και απάθειας που λαμβάνουμε από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. 
Και κυρίως, γιατί πρέπει να ανεχόμαστε αυτού του είδους τον παραγκωνισμό των δικαιωμάτων μας; 

Αφού λοιπόν η επιλογή είναι στα χέρια μας, αποφασίζουμε και εμείς να μην υποταχθούμε στην διαφθορά και να αντιδράσουμε για ακόμα μια φορά.

Και το ίδιο θα συνεχίσουμε να κάνουμε μέχρι να αντιμετωπιστούμε με σοβαρότητα και όπως μας αρμόζει, ως ενήλικα σχεδόν μέλη αυτής της χώρας