Επιλογές - Αναδημοσίευση από το προσωπικό μας αρχείο 20 Οκτωβρίου 2015
Έτσι, για να φύγουμε
από τη μιζέρια και τη θλίψη, που βαραίνει την ψυχή μας, εδώ, στη
γη που μας γέννησε, όντας και εμείς πρόσφυγες!! ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[...] Έφτασε το νανούρισμα μέχρι τα πέρατα του κόσμου, έτσι όπως μόνο η αλήθεια φτάνει.
Διέσχισε τα πέλαγα, πέρασε πάνω κι από τα άλλα μικρά και μεγάλα
σώματα,
που βούλιαξαν στον δρόμο για μια καινούργια ζωή......
----------------------------------------------------------------------------------------------
Λάκης
Λαζόπουλος: Τρία πρόσωπα για την μνήμη μας
20-10-2015 - 14:05μμ
Ευστρατία,
Μαρίτσα, Μηλίτσα. Αυτές κρατούν την Ελλάδα νέα. Στην ψυχή.
Θυμήθηκα την
γιαγιά μου. Την γειτονιά μου. Καθισμένες οι τρεις γιαγιάδες, με στραμμένα τα
μάτια και την ψυχή στο μικρό προσφυγόπουλο, δίνοντας του γάλα και
σιγοτραγουδώντας του, ανακάλεσαν τους ήχους που κουβαλάει η βαθιά μας
μνήμη.
Σαν να τις
άκουγα.
Σαν να
περνούσε στο αίμα μου η φωνή τους.
Σαν πουλιά
που κάθονται στις φωλιές τους μετά από ώρες πέταγμα ήρθαν και κάθισαν τα λόγια
τους.
«Αυτά πέρασαν
και οι μανάδες μας.»
Μέσα σ΄αυτή
την αποπνικτική ατμόσφαιρα, μιας ζωής αφόρητης σε όλα τα επίπεδα, εμείς
οι παραπεταμένοι της Ευρώπης, οι τιμωρημένοι για έβδομη χρονιά, σε εξοντωτικούς
φόρους, ανελέητο κυνηγητό και μηδενική ανάπτυξη, έχουμε χάσει επαφή πια με την
ηρεμία της ψυχής.
Μπαίνουμε στο
2016 και οι μαθητές που ζητούν δωρεάν σίτιση αυξάνονται αντί να μειώνονται κι
αυτά τα άθλια υποκείμενα, με επικεφαλής τον εγκληματούντα εν καιρώ
ειρήνης Σόιμπλε, να λένε πως χρειαζόμαστε ακόμα σκληρή δουλειά.
Εννοώντας
θανάτους, πείνες, αυτοκτονίες.
Έφτασε το νανούρισμα μέχρι τα πέρατα του κόσμου, έτσι όπως μόνο η αλήθεια φτάνει. Διέσχισε τα πέλαγα, πέρασε πάνω κι από τα άλλα μικρά και μεγάλα σώματα που βούλιαξαν στον δρόμο για μια καινούργια ζωή.
Άνοιξα την
τηλεόραση σήμερα το πρωί, να δω αυτά τα ίδια νέα, που συνεχίζουν να μοιάζουν με
τα παλιά, έκλεισα τον ήχο και παρακολουθούσα μόνο τους τίτλους:
Σύνταξη στα
390,
Ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο δεν καταργείται αλλά
επεκτείνεται,
Έρχονται οι αριστεροί
πλειστηριασμοί.
Είχα κλείσει
την φωνή και άκουγα νοητά το τραγούδι που έλεγαν οι γιαγιάδες στο μικρό.
Ένα τέτοιο
ίδιο άκουγα κι εγώ μικρός.
Θυμήθηκα την
γιαγιά μου, η οποία χάθηκε την μέρα που πατούσα για πρώτη φορά την σκηνή του
Θεσσαλικού θεάτρου.
Σκούπισα τα
δάκρυα μου πίσω απ΄την κουΐντα και βγήκα.
Εκείνη την
μέρα έμαθα πως χρειάζεται μόνο ένα βήμα να περάσεις από το κλάμα στο γέλιο κι
απ΄το γέλιο στο κλάμα.
Πόσο μας έχει
λείψει ένα τραγούδι, κάποιος να μας το πει. Σκληρή εποχή.
Ζούμε πια σε μια Ευρώπη που δεν αντέχεται. Μόνο που αυτή η κατάσταση δεν θα τραβήξει για πολύ. Μάρτιο θα τα βροντήξουμε όλα στον αέρα. Έτσι νοιώθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου