Δύο βραδιές στη σκηνή του Σχολείου Συγγρού έβλεπα τη μορφή του...

Επιλογές από το προσωπικό μας αρχείο -> συνέχεια... 

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ανάρτηση με αφορμή τα εγκαίνια του ανακαινισθέντος Πνευματικού Κέντρου Ερμιόνης (σχολείο Συγγρού) και δύο ιστορικές εκδηλώσεις που ακολούθησαν στις 24 -25 Μαρτίου 2014 επί δημαρχείας Δημήτρη Καμιζή

Ως μνημόσυνο στον αείμνηστο δάσκαλο!

Βιώματα επί βιωμάτων...

Πραγματικά, κάθε ένα και ένας σταθμός!!

Αυτό το Σαββατοκύριακο στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν εκεί στο Πνευματικό Κέντρο Ερμιόνης  (σχολείο Συγγρού το λέμε εμείς ακόμα οι μεγάλοι…) εκτός των άλλων ζήσαμε παλιές αξέχαστες στιγμές,  με θύμισες  από τα παιδικά μαθητικά μας χρόνια που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στις μνήμη μας και στην ψυχή μας. Και εκεί πάνω στη σκηνή της ανακαινισμένης αίθουσας εκτός των άλλων που διαδραματίζονταν αυτές τις δυό βραδιές και αναφερθήκαμε σ’ αυτό το χώρο, διαρκώς βλέπαμε με τα δικά μας μάτια (της ψυχής όπως λένε) τη μορφή του δασκάλου μας Μιχ. Παπαβασιλείου να μας παρακολουθεί…

Και η σκέψη μας ξετύλιγε σαν κινηματογραφική ταινία αμέτρητες θύμισες γλυκές… πικρές…  ωστόσο νοσταλγικές. Σταθήκαμε σε μερικές, όπως αυτή του θεατρικού έργου την εποχή που η Κύπρος  μας και ο κυπριακός λαός καταδυναστευόταν από τους Άγγλους  αποίκους και από τον δήμιο – όπως τον αποκαλούσαν στην Κύπρο-   Άγγλο στρατηγό  Χάρντινγκ 

 «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. 

Το ρόλο του Χάρντινγκ έπαιζε ο γράφων και δεν θα ξεχάσω ποτέ (έχουν περάσει 65 χρόνια από τότε)
όταν είπα την τελευταία φράση του ρόλου μου και του έργου, 

- «Ω μάι λόρντ, αλίμονό μας, δεν μπορούμε να κρατήσουμε στη σκλαβιά, ένα τέτοιο λαό»!! 

Τα σχόλια του ακροατηρίου της κατάμεστης αίθουσας, ήσαν λόγια που έβγαιναν από πατριωτικά αισθήματα που είχε ο Λάος μας την εποχή εκείνη - 1957.  Ενώ σήμερα;;....

ΥΓ. Τα αναφερόμενα στον εν λόγω βιβλίο διαδραματίστηκαν  στην σκηνή του ιστορικού κτηρίου και είναι έργο του αείμνηστου δασκάλου μας...

Αιωνία του η μνήμη