 |
| Γιώργος Μουσταΐρας |
Η αυθόρμητος ομολογία
Ο
Μοίραρχος Ιωάννης Λεβεντογιαννάκος, έπινε τον πρωινό του καφέ, βαρύν γλυκόν με
πέντε φουσκάλες - όπως του άρεσε - και σε χοντρό φλιτζάνι, με θέα την θάλασσα,
που απλωνόταν καταγάλανη και ήρεμη κάτω από έναν λαμπερό ήλιο, μπροστά από το
γραφείο του.
Ένοιωθε
μια μοναδική αγαλλίαση καθώς μόλις τον είχαν ειδοποιήσει τα «όργανα», πως,
επιτέλους, είχαν βρει και προσαγάγει στο Τμήμα τον Μιχάλη τον Σύρμα, με σοβαρές
ενδείξεις ενοχής για καμιά δεκαριά διαρρήξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ήδη το είχαν
στα υπόγεια, όπου θα ακολουθούσε η ανάκριση. Είχε δώσει εντολή να τον
περιμένουν, μέχρι να ολοκληρώσει την πρωινή τελετουργία του καφέ, για να
παρίσταται κι αυτός…
Την
στιγμή, όμως, που σηκωνόταν και τακτοποιούσε την στολή του, για να κατευθυνθεί
προς το δωμάτιο όπου βρισκόταν ο ύποπτος, μπήκε ασθμαίνων ο αξιωματικός
Υπηρεσίας και του μετέφερε το νέο:
«Κύριε
Διοικητά, μόλις κατάφθασε ο κύριος Εισαγγελεύς!»
Ο
Εισαγγελέας είχε πληροφορηθεί, άγνωστο πώς, για την προσαγωγή και επειδή
κυκλοφορούσαν φήμες περί… χειρωνακτικών ανακριτικών μεθόδων, που χρησιμοποιούσε
το Τμήμα, θέλησε να παρίσταται κατά την διάρκεια της ανάκρισης. Μπλέξιμο…
Τι
να κάνει, υποδέχτηκε με ευγένεια τον εκπρόσωπο της Δικαιοσύνης και μαζί
κατέβηκαν τις σκάλες. Στο δωμάτιο ανάκρισης τους περίμενε ο ενωμοτάρχης
Μητρούσιας, ένας ορεσίβιος κοντά δυο μέτρα, με κάτι παλάμες σαν πατόφτυαρα,
ειδικός στην εκμαίευση ομολογιών από δύσκολους υπόπτους. Ο Σύρμας καθόταν
μαζεμένος σε μια γωνιά.
Ο
κύριος Εισαγγελεύς, ευγενικός, συστήθηκε και άρχισε η ανάκριση πολιτισμένα:
«Για
πέσ’ μας ρε Μιχάλη, πώς την έκανες τη δουλειά» ρώτησε ο Μοίραρχος.
«Ποια
δουλειά;»
«Αυτή,
που μπούκαρες στα σπίτια των ανθρώπων…»
«Με
παρεξηγήσατε. Ούτε έκανα ούτε και έχω ακουστά!»
«Δεν;»
«Με
προσβάλετε!»
Δυό
ώρες τράβαγε το «ξέρεις» «δεν ξέρω», τους είχε φάει η ορθοστασία και άκρη δεν
έβγαινε, όπου ο Μοίραρχος πρότεινε στον Εισαγγελέα:
«Δεν
κάνουμε ένα διάλειμμα, να σας κεράσω και έναν καφέ στο γραφείο μου; Και
συνεχίζουμε.»
Ο
Εισαγγελέας συναίνεσε και ανέβηκαν για το καφεδάκι.
Στο
τέταρτο επάνω κτύπησε η πόρτα του Διοικητή. Ήταν ο ανακριτικός υπάλληλος, ο
Μητρούσιας. Με ένα διάπλατο χαμόγελο στο πρόσωπο ανακοίνωσε θριαμβικά:
«Ο
ύποπτος ομολόγησε αυθορμήτως!»
Άφησαν
τα συνοδευτικά του καφέ στη μέση και έσπευσαν και οι τρεις στα υπόγεια. Ο
Σύρμας καθόταν μαζεμένος σε μια γωνιά. Ο Μοίραρχος τον πλησίασε. Αυτός,
ενστικτωδώς, μαζεύτηκε κι άλλο. Του απεύθυνε τον λόγο:
«Παιδί
μου Μιχάλη, μου είπε ο Ενωμοτάρχης πως άλλαξες γνώμη και ομολόγησες».
«Ννναι».
«Ομολόγησες
αυθορμήτως, χωρίς καμία πίεση;»
«Μμμάλιστα».
«Και
για πεσ’ ρε Μιχάλη, να το ακούσει και ο κύριος Εισαγγελεύς. Έχεις κανένα
παράπονο από την συμπεριφορά του Ενωμοτάρχη απέναντί σου;»
Και
ο Σύρμας, με γουρλωμένα μάτια, έβγαλε μια τσιρίδα:
«Όοοχι,
όοοχι!»
Και
ο Μοίραρχος, απευθυνόμενος στον Εισαγγελέα:
«Στο
βάθος δεν είναι κακός άνθρωπος. Είδατε με τι πόνο ψυχής αναγνώρισε το σφάλμα
του;»
«Αυθορμήτως».
«Αυθορμήτως!».
Και
ανέβηκαν ξανά στο γραφείο για να τελειώσουν τα βουτήματα…
……………..
Ο
πυρήνας της ιστορίας είναι αληθινός, τα ονόματα φανταστικά….
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου