Άλλες αξίες της ζωής...Αλλιώτικος κόσμος...
Ήταν και τότε Ιούλιος, ένας καυτός Ιούλιος στα 1970 κι
εγώ στα 21 !
Φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
από το δεύτερο έτος, στο τρίτο. Κάποιοι φοιτητές τότε, όχι μόνο για να
σπουδάζουμε αλλά και για να ζούμε, έπρεπε να δουλεύουμε τα καλοκαίρια και όχι
μόνον, και μάλιστα σε βαριές και ανθυγιεινές δουλειές και διπλά οκτάωρα για να
βγάζουμε περισσότερα χρήματα να μας φτάσουν και τον χειμώνα.
Για εργάτης τότε έβρισκες εύκολα δουλειά πότε με ΙΚΑ πότε χωρίς ΙΚΑ.
Όλα τα καλοκαίρια δουλεύαμε μέχρι το πτυχίο, κι όποιος άντεχε.
Κι αντέξαμε, ο Θεός; η πίστη σε ιδανικά και οι αξίες; οι προσευχές των δικών
μας; ο Καζαντζάκης; ο Ελύτης; ο Σεφέρης; το πείσμα μας;
Εκείνο το καλοκαίρι του 70 βρήκα δουλειά στην Ελληνική
Βιομηχανία Ψύχους του ΦΙΞ. - Έτσι λέγονταν, στην οδό Πέτρου Ράλλη 24, ένα οκτάωρο
στο παγοποιείο και το άλλο από πάνω, στα ψυγεία συντήρησης τροφίμων.
Η κούραση απερίγραπτη έφτανε ως τα κόκαλο, την θυμάμαι
ακόμα.
Μα περισσότερο από όλα θυμάμαι έναν άλλον εργάτη, 50ρη
σε ηλικία, ψηλό και αδύνατο καχεκτικό σχεδόν, με μουστάκι, χαραγμένον από τα
βάσανα της ζωής του, που στο κουλατσιό κατά τις 12 άνοιγε με ιεροτελεστία μια
δεμένη στις τέσσερις γωνίες της καρώ μπλε πετσετούλα, που είχε ένα αλουμινένιο
κατσαρολάκι που περιείχε δυό αυγά βραστά, καμιά ντομάτα και κανά δυο ελιές και
πάνω από το κατσαρολάκι δυό φετούλες ψωμί! Έκανε πάντα τον Σταυρό του, έπαιρνε
με τα δυό του χέρια το ψωμί, το έφερνε με ευλάβεια στο στόμα του και το
ασπάζονταν!!!
Αυτός ήταν ο κόσμος τότε ...
ο Μικρός, ο Μέγας, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη!!!
Δόξα στον Θεό!!!
===================================================================================================================
Αυτή την ιστορία ο πρώην Δήμαρχος μου την είχε διηγηθεί στο
γραφείο του στο δημαρχείο. Μού άρεσε πολύ γιατί έχει στοιχεία από τη δική μου
ζωή και του είπα να την γράψει για το blog και χαίρομαι πολύ τώρα που τη διαβάζω. Όμως, η μεγάλη
διαφορά είναι ότι αυτός δούλεψε σε ξένα
χέρια – κατά τη λαϊκή φράση – ενώ εγώ στην ψαρόβαρκα του πατέρα μου.
Τώρα θυμάμαι και την αείμνηστη μητέρα μου που μου’ λεγε –
αυτό: «δεν σας στείλαμε να δουλέψετε σε ξένα χέρια» τότε έφηβος και πιο μικρός, δεν καταλάβαινα
αυτή την ΑΞΙΑ! και την είχα παρεξηγήσει. Όταν μεγάλωσα και ανδρώθηκα κατάλαβα
τη φιλοσοφία που είχαν οι γονείς μας αγράμματοι άνθρωποι γιατί κουβαλούσαν
βιώματα με αξίες από Υγιείς κοινωνίες!! … Το θέμα προσφέρεται για περισσότερο
σχολιασμό, αλλά δεν θέλω να το πλατειάσω…
ΣΤΑΜ. ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου