Άρθρο με τη γραφίδα του καθηγητή φιλοσοφίας Χρήστου Γιανναρά ...

 ...Το συναρπαστικότερο στο υπαρκτικό θαύμα της ανθρώπινης ετερότητας, είναι το προνόμιο της ελευθερίας...

Καταλαβαίνουμε τη λέξη με ρεαλιστικό αντίκρισμα;

=====================================================================================================================================================

Η αλογία της αυτοχειρίας

Christos Yiannaras | 03 Oct 2022

Δυσερμήνευτη η ανθρώπινη ύπαρξη, η μόνη (μάλλον) λογική ύπαρξη στο αχανές σύμπαν. Αντιπαλεύει αινίγματα που δεν λύνονται (τουλάχιστον με την ανθρώπινη ικανότητα και θέληση), μοιάζει να αποτολμάει και τον αυτοαφανισμό της, ίσως σαν εκδικητική αυτοκαταξίωση.

Λέγεται ότι ο Στάλιν, σε κάποια χρονικά διαστήματα, υπέγραφε κάθε βράδυ την εκτέλεση έως και δύο χιλιάδων αντιπάλων του, πραγματικών ή κατά φαντασίαν. Η κόπια του Στάλιν, ο Χίτλερ, ήταν αρράγιστα πεπεισμένος ότι έπρεπε να αφανιστεί το «βιολογικό είδος» των Εβραίων. Σε κάθε εποχή, παντού και πάντοτε, η εκτρωματική λογική ολιγαρχικών τυράννων και παντοδαπών πλουτομανών, λειτουργεί με κώδικες παράνοιας και εγωλαγνείας.

Σίγουρα, είμαστε εκατομμύρια οι ζώντες θνητοί, που έχουμε δει, σε τηλεοπτικές οθόνες, τον Βλαδίμηρο Πούτιν να προσκυνάει, με ανεπιτήδευτη αυθορμησία, τις Εικόνες της ορθόδοξης εκκλησιαστικής παράδοσης και λατρείας. Τα διεθνή Μονοπώλια Ενημέρωσης, όλα ομοθυμαδόν βδελυσσόμενα τον Πούτιν, μας βεβαιώνουν ότι είναι διπρόσωπος αυτός ο άνδρας, αδίστακτος και αρρωστημένα επηρμένος, σταυροκοπιέται για να ξεγελάει τους αφελείς, την ίδια ώρα που ισοπεδώνει ουκρανικές μεγαλουπόλεις και βιομηχανοποιεί τον θάνατο.

Το κλίμα είναι τόσο οξυμμένο και οι «πληροφορίες» τόσο αντιφατικές, ώστε να χάνεται κάθε ελπίδα συν-εννόησης. Υπάρχουν ερωτήματα, που μοιάζει αδιανόητο να τεθούν, γιατί θα επιτείνουν την αντιπαλότητα και το πάθος. Οταν οι φασίστες και οι ναζιστές ετοιμάζονταν πυρετωδώς για τη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι δυτικές κοινωνίες προέκριναν την αδιαφορία και ανεμελιά. Σήμερα μοιάζει να επιχαίρουν, που μια πολεμική σύρραξη θα τονώσει οικονομικά τις «βιομηχανίες του θανάτου».

Τόση ευφυΐα εκατέρωθεν και η κατάληξη αφανισμός.

Η άκρως προηγμένη Δύση σαφώς προετοιμάζει τα προσχήματα που θα δικαιολογήσουν, χωρίς φανερά να δικαιώνουν, μιαν ακόμα παγκόσμια φρικωδία. Μοιάζει να μην υπάρχει «ιθύνων νους» σε αυτή την προετοιμασία, πρόκειται μάλλον για την αυτοματοποιημένη, ακαταγώνιστη δυναμική της «θέλησης για δύναμη» (der Wille zur Macht) που έλεγε ο Νίτσε. Διαβάζουμε για συμφορές, στερήσεις, παγίδες θανάτου, επιδείνωση του τρόμου, που μας περιμένουν στον φετινό χειμώνα. Για όλα αυτά θα φταίει ο δαιμόνιος Πούτιν, ένσαρκη αιτία κάθε αναμενόμενης οδύνης. Δεν είναι οπωσδήποτε μονόδρομος, φτηνιάρικη δυτική προπαγάνδα, όλες αυτές οι απειλές, όμως το στοιχειώδες αίτημα του δυτικού ορθολογισμού «να ακούγεται πάντοτε και η άλλη πλευρά» (audiatur et altera pars) μοιάζει μεθοδικά αποκλεισμένο. Ωσάν η Δύση να ζήλεψε τον σταλινισμό, τον μονόδρομο της προπαγάνδας και της αδίστακτης μονομέρειας.

Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και το χιλιοταπεινωμένο ελληνώνυμο κρατίδιο, παραδομένο από τους Δυτικούς «συμμάχους» του στον καθημερινό εξευτελισμό από τον χυδαίο πρωτογονισμό των Τούρκων, δέχθηκε να οργανώσει πέρυσι επίσημη τιμητική υποδοχή του προέδρου της Ουκρανίας. Και υποχρεώθηκε εξευτελιστικά να συμβιβαστεί με την υποκατάσταση της φιέστας από βιντεοσκοπημένη κενή μεγαλοστομία, πλαισιωμένη από κομπάρσους, τυπικά δείγματα ακροδεξιάς αλαζονείας.

Τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν ολοκληρωτικά υποταχθεί στις σκοπιμότητες κερδοφορίας, διαφημίζουν ή έντεχνα δυσφημούν εμπορεύσιμα προϊόντα της διεθνοποιημένης αγοράς. Χαρακτηριστικό ότι και η ραδιοτηλεοπτική παραγωγή αξιολογείται μόνο με κριτήρια καταναλωτικής ζήτησης. Τόσο, ώστε να έχει κανείς την εντύπωση ότι η απάνθρωπη εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία ήταν μια ακριβά εξαγορασμένη εξυπηρέτηση της πολεμικής βιομηχανίας (έρευνας, εξειδικευμένης γνώσης, δοκιμασίας υλικών) σε Αμερική, Ευρώπη, και όχι μόνο.

Αν, τελικά, με κάποιο λάθος από τα αθέλητα και αναπότρεπτα, οδηγηθεί η ανθρωπότητα στον εφιάλτη γενικευμένου πολέμου, η «κάθαρση» θα είναι μόνο ανώφελος στεναγμός των όποιων ανθρωποειδών υπολειφθούν του ολέθρου. Αλλά αυτό ακριβώς το προνόμιο επιλογής της ζωής ή του θανάτου ορίζει και φωτίζει την υπαρκτική μοναδικότητα του ανθρώπου, τον καθιστά «εικόνα» της Αιτιώδους Αρχής τού υπάρχειν. Μπορεί να πει «ναι» ή «όχι» στην ύπαρξη, στη ζωή, στην υπαρκτική πληρότητα. Το συναρπαστικότερο στο υπαρκτικό θαύμα της ανθρώπινης ετερότητας, είναι το προνόμιο της ελευθερίας.

Καταλαβαίνουμε τη λέξη με ρεαλιστικό αντίκρισμα;