Ευθύνη
και ενσυναίσθηση
του
Γιάννη Μ. Σπετσιώτη
«Το
περιπολικό δεν είναι ταξί, κυρία μου!»
Είναι
τα λόγια του αστυνομικού υπηρεσίας της «άμεσης δράσης» λίγο προτού ακουστεί η
κραυγή θανάτου της 28χρονης Κυριακής! Είναι λόγια αντίστοιχα με εκείνα που
έχουμε ακούσει οι περισσότεροι να βγαίνουν από το στόμα λειτουργών διορισμένων
στο Δημόσιο (αστυνομικών, γιατρών, εκπαιδευτικών κ.ά.) ή εκλεγμένων να το
υπηρετούν (βουλευτών, μελών της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης κ.λπ.)
αλλά και ιδιωτών με τους οποίους συνεργαζόμαστε, ζούμε στην ίδια κοινωνία,
δημιουργούμε σχέσεις.
Θα μου πείτε: Ναι, αλλά στην περίπτωση που αναφέρεσαι χάθηκε άδικα μια ζωή. Συμφωνώ! Αλλά και στις άλλες περιπτώσεις, που κι εσείς γνωρίζετε από την εμπειρία σας πολύ καλά, καταστρέφονται ζωές και περιουσίες και κηλιδώνονται πρόσωπα. Δύο νομίζω πως είναι οι λέξεις κλειδιά σ’ αυτές τις καταστάσεις: Ευθύνη και ενσυναίσθηση. Μακριά από κάθε λαϊκισμό και από κάθε ρητορική της περασμένης 50ετίας. Η έννοια της ευθύνης ήταν βασικός θεσμός της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Είναι η υποχρέωση που απορρέει από τη θέση ή την ιδιότητα που έχει κάποιος να πραγματοποιεί τα καθήκοντά του και να λογοδοτεί για αυτά που λέει και πράττει. Εμπεριέχει κάθε έννοια ηθικής και χρηστής διαχείρισης του έργου που έχει αναλάβει να επιτελέσει. Και ακόμη περιλαμβάνει αρετές όπως είναι η ειλικρίνεια, η τιμιότητα, ο σεβασμός και η συναίσθηση της υπευθυνότητας των λόγων και των έργων του. Η ενσυναίσθηση, ένας καινούργιος όρος με πλούσιο περιεχόμενο, μπήκε τις τελευταίες δεκαετίες στη ζωή μας. Πρόκειται για την ικανότητα και τη θέληση του ανθρώπου να μπαίνει στη θέση του άλλου, να κατανοεί την ψυχική του κατάσταση, τις ανάγκες, τις ανησυχίες, τις σκέψεις του με σκοπό να τον βοηθήσει. Με δύο λόγια ενσυναίσθηση είναι η βοήθεια που θα θέλαμε και θα περιμέναμε εμείς όταν βρισκόμαστε στη θέση του άλλου. Μονάχα η παιδεία μπορεί να καλλιεργήσει αυτές τις δύο πνευματικές – συναισθηματικές δεξιότητες και να ενισχύσει την κοινωνία από την πιο μικρή ηλικία των μελών, μόνο με άξια σημερινά παραδείγματα γονιών, δασκάλων, πολιτικών.
Τέλος θα ήθελα να προσθέσω τα παρακάτω: Έχω παρακολουθήσει στις συνεδριάσεις της Βουλής με θεατές μαθητές και μαθήτριες σχολείων, βουλευτές να μαλώνουν μεταξύ τους, να φωνασκούν, να οχλαγωγούν. Προβολή προτύπων χωρίς ευγένεια, χωρίς ευθύνη, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς κοσμιότητα με τα …γνωστά επακόλουθα! Σημάδια των καιρών θα πουν κάποιοι… Μπορούμε, ωστόσο, να τα αποφύγουμε και να δώσουμε ένα τέλος στη βία, την ανευθυνότητα και τη βαναυσότητα που εισπράττουμε καθημερινά. Ας κάνουν την αρχή οι εκλεγμένοι βουλευτές μας και ας αναδείξουν «το καλό πρόσωπο» μιας διαφορετικής, πολιτισμένης συνύπαρξης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου