Γι’ αυτό λέμε, - οι άνθρωποι φεύγουν από
τη ζωή, αλλά το έργο τους μένει....
Την Ανθούλα τη
θυμάμαι συχνά, βλέποντας τους πίνακες ζωγραφικής- κι’ όχι μόνο - στο σπίτι
μου.
Σήμερα, τράβηξε την
προσοχή μου αυτός ο πίνακας και θυμήθηκα το περιστατικό, που έδωσαν το ερέθισμα
να δημιουργήσει το έργο η ζωγράφος.
Στη γειτονιά μας γινόταν ένας γάμος.
Μια παρέα στο σπίτι της νύφης συνοδεία κιθάρας, τραγουδούσε αυτό το
τραγούδι. -> «Σήμερα στεφανώνεται, ο αητός την περιστέρα»… Το άκουσε η
Ανθούλα, πήγε στο ατελιέ του σπιτιού της και ζωγράφισε αυτόν τον πίνακα.
Λίγες μέρες μετά μου τον έδειξε, της είπα
– μου αρέσει πολύ, και αυτή, τόσο απλά, μου τον χάρισε.
Βέβαια και εγώ ακολουθούσα την Ανθούλα σε
όλες τις εκθέσεις της όπου και να γινόντουσαν και είναι δεκάδες τα ρεπορτάζ μου
και τα αφιερώματα στο έργο της και την κοινωνική της προσφοράς
γενικά…
Μακάρι να έρχονται στη μνήμη μου
καθημερινά τέτοιες θύμισες
και να διώχνουν τις αρνητικές και κάθε
τι μίζερο…
Η Ανθούλα δεν πέθανε στη μνήμη μου και
με επισκέπτεται τακτικά μέσα από το έργο της και τις πολλές περιπτώσεις για το πως
δραστηριοποιούταν, στην καλλιτεχνική και κοινωνική της ζωή…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΑΜΑΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου